Η δύναμη της γυναίκας βρίσκεται στη φωνή της

 

Οι παγκόσμιες ημέρες αποτελούν μία αφορμή για προβληματισμό, όμως η λύση των προβλημάτων βρίσκεται στα χέρια μας. Για το σοβαρό θέμα της βίας κατά των γυναικών, η λύση βρίσκεται στη φωνή της, στη δύναμη της να προστατέψει την αξιοπρέπειά της και το δικαίωμα να ζει ευτυχισμένη, χωρίς δυνάστη. Καμία κοινωνική θέση, οικονομική και επαγγελματική εξασφάλιση δεν δικαιολογεί την ανοχή σε μία τέτοιου είδους κατάσταση.

Η κάθε  μορφή βίας, σωματική, λεκτική και ψυχολογική δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να γίνεται βίωμα λόγω φόβου και να παραβλέπεται λόγω της δήθεν κοινωνικής στοχοποίησης.

Η γυναίκα δεν πρέπει να κρύβει την αξιοπρέπεια της αλλά να την προστατεύει, με οποιοδήποτε τίμημα. Κανένα μακιγιάζ και κανένα ψεύτικο χαμόγελο δεν μπορούν να αποτελέσουν παρηγοριά στον πόνο και τη δυστυχία.

Τα συνεχώς αυξανόμενα περιστατικά έμφυλης βίας που καταγράφονται δεν μας τιμούν καθόλου ως ανθρωπότητα. Είναι πραγματικό τραγικό το γεγονός ότι τη φετινή χρονιά λόγω του εγκλεισμού που επιβλήθηκε στους πολίτες με σκοπό τον περιορισμό της εξάπλωσης του κορωνοϊού και την προστασία του κόσμου, καταγράφηκε αύξηση των περιστατικών βίας.

Η οικογένεια είναι τα καταφύγιο για μία γυναίκα και όχι η φυλακή της, ούτε η τιμωρία της. Δεν ταιριάζει η υπομονή στον πόνο, την τρομοκρατία και την δυστυχία. Κανείς δεν είναι σε θέση να κρίνει την απόφαση μιας γυναίκας να ξεφύγει από μία σχέση που την καταπιέζει και κυρίως όπου δεν υπάρχει σεβασμός. Αν δεν υπάρχει σεβασμός τι να την κάνεις την αγάπη, αν δεν υπάρχει γαλήνη πώς να είσαι ευτυχισμένος, με το φόβο να καραδοκεί πίσω από κλειστές πόρτες…

Η δύναμη της γυναίκας βρίσκεται στη φωνή της, στα χέρια της , στο μυαλό της. Απόφαση θέλει. Δεν είσαι μόνη.

Δημοσιευμένο στο Togethermag.gr

Το τρολάρισμα και η ατομική ευθύνη

 

Χωρίς αμφιβολία, οι Έλληνες αντιμετώπισαν από την αρχή την πανδημία με αστείρευτο χιούμορ και σάτιρα. Μέσω των social media, που αποτέλεσαν ένα είδος ενασχόλησης, ψυχαγωγίας, ενημέρωσης και απόδρασης από τον εγκλεισμό, οι Έλληνες επιδόθηκαν σε διάφορα σχόλια και αναρτήσεις, γεμάτα χιούμορ, σάτιρα, αλλά και πολιτική κριτική και σχολιασμό. Το γέλιο είναι κομμάτι της ζωής μας και απαραίτητο για την ψυχική μας υγεία , κι όχι μόνο.

Η κατάσταση που βιώνει η ανθρωπότητα από την περασμένη Άνοιξη είναι σίγουρα κάτι πρωτόγνωρο και αναπάντεχο , κι ο καθένας μας από όποια θέση κι αν βρίσκεται είχε τη δική του άποψη και συμπεριφορά για αυτόν τον νέο ιό που εισέβαλλε στη ζωή μας κι έφερε τα πάνω κάτω.

Σε κάποιο σημείο, όμως, η κατάσταση άρχισε να ξεφεύγει. Ξαφνικά κάποιοι έγιναν ειδικοί επί της πανδημίας και του τρόπου αντιμετώπισης αλλά και πρόληψης. Έγιναν γιατροί, λοιμωξιολόγοι, ψυχολόγοι, επιστήμονες που είχαν άποψη για τα πάντα, παρότρυναν τον κόσμο να κάνει σενάρια επιστημονικής φαντασίας στο μυαλό του για συνωμοσιολογίες, εκμεταλλεύτηκαν την κατάσταση για να κάνουν μικροπολιτική και να δείξουν την εξυπνάδα τους. Ένας ασταμάτητος σχολιασμός για τα πάντα, με μπόλικη δόση άρνησης, αμφισβήτησης και βλακείας. Ίσως γιατί δεν είδαν τον κίνδυνο να χτυπάει τη δική τους πόρτα. Εξάλλου η τακτική του «μακριά από εμάς κι ότι θέλει ας γίνει» είναι σύνηθες φαινόμενο.

Σήμερα φτάσαμε στο σημείο να χάνουμε συνανθρώπους μας, να κινδυνεύει η ζωή μας, να θρηνούμε αγαπημένα μας πρόσωπα και κάποιοι συνεχίζουν το βιολί τους κι αμφισβητούν κάθε προσπάθεια να αντιμετωπιστεί αυτή η νόσος. Η ανυπακοή στα μέτρα και η έλλειψη ατομικής ευθύνης ήταν η κυριότερη αιτία που φτάσαμε σήμερα σε οριακό σημείο όσον αφορά τη νοσοκομειακή περίθαλψη και την επαγγελματική μας κατάσταση. Λάθη σίγουρα έγιναν και πάντα θα γίνονται, το ζήτημα είναι να μαθαίνουμε από αυτά κι όχι να αλληλοκατηγορούμαστε. Γιατί όταν τελειώσει όλο αυτό που βιώνουμε, πόσοι άραγε θα έχουν διδαχθεί κάτι, ανεξαρτήτως θέσης και κατάστασης;

Συνεχίζουμε την επίρριψη ευθυνών και την ανούσια κριτική, που στο σημείο που βρισκόμαστε δεν βοηθά πουθενά, με τους πολίτες να συνεχίζουν να μην υπακούουν στα μέτρα και να αποτελούν κίνδυνο για τη δημόσια υγεία με την ανεύθυνη συμπεριφορά τους.

Αναρωτιέμαι που θα βοηθήσει όλο αυτό. Η επιβίωση του επιχειρηματικού κόσμου, η ανεργία, η παιδεία, η υγεία είναι ζητήματα σοβαρά που θα πρέπει οι έχοντες την αρμοδιότητα και οι πολίτες από την πλευρά τους να τους απασχολούν και να πράξουν αυτά που πρέπει. Ίσως η διασκέδαση να είναι το τελευταίο που θα πρέπει να μας απασχολεί όταν συμπολίτες μας βρίσκονται στις ΜΕΘ , με τους δικούς τους ανθρώπους να προσεύχονται γι’ αυτούς και το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό να καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια να ανταπεξέλθει στα καθήκοντά του.

Οι φετινές γιορτές θα είναι σίγουρα διαφορετικές για όλους, σημασία έχει ο καθένας να είναι με τους ανθρώπους που αγαπά , γιατί ας μην ξεχνάμε ότι πολλοί συνάνθρωποί μας είναι μόνοι, ζουν στους δρόμους και δεν έχουν κανέναν να ενδιαφερθεί γι’ αυτούς.

Όρια θα πρέπει να υπάρχουν σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας, ακόμη και στο χιούμορ, τη σάτιρα και στον ανεξέλεγκτο σχολιασμό. Μην μπερδεύουμε την ελευθερία της έκφρασης με τα καραγκιοζιλίκια…

Δημοσιευμένο στην εφημερίδα ΧΡΟΝΟΣ στις 23/11/2020

Μία στάση ακόμη…και μετά;

 

Το φετινό καλοκαίρι ήταν διαφορετικό. Εκεί που οι ρυθμοί γινόντουσαν λίγο πιο έντονοι, παραμόνευε η απαγόρευση και ο φόβος της απόστασης. Μετά την ξαφνική στάση της καθημερινότητάς μας την Άνοιξη, ο κόσμος ξέσπασε. Βγήκε, ταξίδεψε, διασκέδασε, γλέντησε, απόλαυσε όσα στερήθηκε , ο καθένας με τον δικό του τρόπο και τις δυνατότητές του. 

Όλα όσα συνέβησαν τους τελευταίους μήνες επέφεραν αλλαγές στην κοινωνία μας.

Οι πληγές της πρώτης καραντίνας δεν έκλεισαν για πολλούς. Αυτούς που είδαν τις επιχειρήσεις τους να βουλιάζουν. Αυτούς που έχασαν τη δουλειά τους. Αυτούς που νόσησαν από τον νέο ιό κι αυτούς που έχασαν δικούς τους ανθρώπους. Οι μεν και οι δε. Η κοινωνική ανισότητα μεγάλωσε και συνεχίζει να μεγαλώνει.

Περιμένοντας με ανυπομονησία τις γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς , μας σταμάτησαν και πάλι. Ξανά στην αναμονή, με άγνωστο το τέλος. Άλλη μία στάση από την καθημερινότητα, από τη ζωή , από τα θέλω μας. Όλα αυτά για τα οποία  όσο κι αν γκρινιάζουμε , δεν μπορούμε χωρίς να τα έχουμε γιατί είναι κομμάτι της ζωής μας. Την αγαπάμε την καθημερινότητά μας, κι ας μας κουράζει πολλές φορές.

Σταματήσαμε και πάλι , άλλοι φοβισμένοι, άλλοι αγανακτισμένοι, άλλοι θυμωμένοι κι άλλοι απλά υπομονετικοί. Καθημερινά βομβαρδιζόμαστε από ειδήσεις. Ειδήσεις από παντού για την νέα πανδημία. Κρούσματα , νεκροί, νέα μέτρα, αριθμοί, εικόνες, νέοι κανόνες ζωής, νέες συνήθειες και τελικά μία νέα τάξη πραγμάτων έρχεται και θα μείνει. Σιγά σιγά αλλάζουν όλα και πρέπει να το αποδεχθούμε, αν θέλουμε να επιβιώσουμε. Αλλάζει ο τρόπος ζωής και σκέψης, αλλάζουν τα μοντέλα εργασίας, αλλάζει η κοινωνία μας, θα αλλάξουμε κι εμείς.

Το ξέρουμε πως όταν κοπάσει αυτή η καταιγίδα τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. Κάθε δυσκολία έχει το δικό της μάθημα , απαιτεί όμως υπομονή κι ο κόσμος κουράστηκε. Δεν αντέχει άλλη αναμονή κι άλλη στάση για να συνεχίσει να ζει. Φοβάται για το σήμερα και το αύριο κι έχει δίκιο. Για πολλούς αυτή η στάση μπορεί να είναι ευεργετική και ωφέλιμη , για κάποιους άλλους όμως καταστροφική. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από ουσιαστική βοήθεια γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είμαστε όλοι μας μέλη μιας τεράστιας αλυσίδας που λέγεται κοινωνία. Για να είναι δυνατή αυτή η αλυσίδα πρέπει όλοι οι κρίκοι να είναι δυνατοί και ενωμένοι μεταξύ τους. Έτσι θα προχωρήσουμε μπροστά με ουσιαστικά αποτελέσματα κι όχι προσωρινές λύσεις βολέματος και ανακούφισης. Για την ώρα, δυστυχώς, στόχος είναι η κατσίκα του γείτονα…

Εύθραυστη ανθρωπότητα

Έπρεπε να φτάσει στο κατώφλι του σπιτιού μας μία πανδημία για να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας πόσοι εύθραυστοι είμαστε και πόσο ανίσχυροι απέναντι στην αρρώστια και το θάνατο. Αλλά και πόσο επιπόλαιοι και ανεύθυνοι απέναντι στον εαυτό μας και τους γύρω.

Ξαφνικά συνειδητοποιούμε ότι είμαστε όλοι άνθρωποι ίσοι και όμοιοι. Όλα εκμηδενίζονται μπροστά στην επιθυμία για ζωή. Όλα φαίνονται τόσο περιττά απέναντι στην υγεία. Ούτε τα χρήματα, ούτε οι περιουσίες, ούτε τα αξιώματα, ούτε η εξωτερική εμφάνιση παίζουν ρόλο όταν καλείσαι να παλέψεις για να κρατηθείς υγιής και ζωντανός.

Αλλά και πάλι , κάποιοι επιμένουν να συνεχίσουν να μην υπακούουν στα αυτονόητα. Συνεχίζουν να ασχολούνται με μικροπολιτικές, κουτσομπολιά και να διασπείρουν φήμες για να πλήξουν ανθρώπους και καταστάσεις. Αναρωτιέμαι τι θα κερδίσουν από αυτό. Αυτή τη στιγμή δεν έχει σημασία ποιος έφταιξε και τι έγινε λάθος, αλλά τι πρέπει να γίνει στο εξής για να αντιμετωπιστεί αυτή η απειλή για την ανθρωπότητα με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες. Σίγουρα κάποιοι πρέπει να αναλάβουν ευθύνες, κάποιοι πρέπει να πάρουν αποφάσεις και κάποιοι άλλοι πρέπει να μείνουν στην πρώτη γραμμή του αγώνα και να δώσουν το καλύτερό τους εαυτό για τον συνάνθρωπο.

Πριν λίγο καιρό μας απασχολούσε που δεν γιορτάσαμε τις Απόκριες και πως θα περάσουμε τις ημέρες του Πάσχα. Σήμερα μας απασχολεί η υγεία μας και η επιβίωσή μας. Μας ανησυχεί τι αντίκτυπο θα έχει στην οικονομία αυτή η κατάσταση και πως θα επιβιώσουν οι επιχειρήσεις από αυτή τη δύσκολη συγκυρία. Μας απασχολεί εάν θα έχουμε εργασία και πως θα ζήσουμε στο εξής, στις περιπτώσεις που κάποιες επιχειρήσεις βάλουν λουκέτο. Μας απασχολεί εάν το δημόσιο σύστημα υγείας, που μέχρι πριν λίγες μέρες το είχαμε απαξιωμένο και τώρα το εξυμνούμε, θα μπορέσει να επανέλθει και να προσφέρει τις υπηρεσίες του σε όσους τις χρειάζονται, γιατί ας μην ξεχνάμε ότι κόσμος δεν κινδυνεύει μόνο από τον COVID 19 .

Ξαφνικά τα απλά και καθημερινά, που πριν λίγο καιρό δεν μας ικανοποιούσαν και μας φαίνονταν βαρετά, απέκτησαν αξία. Η βόλτα με την οικογένεια και με φίλους , η εργασία, οι αθλητικές δραστηριότητες, η έξοδος διασκέδασης, μία εκδρομή, μία απόδραση στο βουνό ή τη θάλασσα, μία βόλτα στην αγορά , οι κάθε είδους συναναστροφές, η επικοινωνία σε απόσταση αναπνοής, η αγκαλιά, το φιλί, το χάδι, το άγγιγμα , η χειραψία. Όλα τόσο εύθραυστα και απαγορευμένα μπροστά στον κίνδυνο. Όλα απέκτησαν αξία και έγιναν τόσο ποθητά. Δεν έχει σημασία ούτε το πολυτελές σπίτι, ούτε το ακριβό αυτοκίνητο, ούτε το γεμάτο πορτοφόλι, ούτε η μεγάλη δερμάτινη καρέκλα. Αυτό που έχει σημασία είναι ο άνθρωπος. Όλοι εμείς. Σε μία δύσκολη στιγμή όλοι μας είμαστε εύθραυστοι κι όλοι μας έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον. Έτσι μόνο θα τα καταφέρουμε. Με συνεργασία κι όχι φαγωμάρες. Με υπευθυνότητα και σοβαρότητα κι όχι επιπολαιότητα και μαγκιά. Μπορούμε.