Αγαπημένο μου ημερολόγιο

 Αγαπημένο μου ημερολόγιο

📝Σελίδα 4

Ημέρες του Οκτώβρη …

 Ο Οκτώβρης δείχνει αναποφάσιστος , προκαλεί μια μελαγχολία με το βροχερό και συννεφιασμένο του πρόσωπο. Οι βροχερές μέρες επιμένουν. Δεν θέλουν να φύγουν αν δεν ξεπλύνουν κάθε βρωμιά από πάνω μας. Η υγρασία πονάει το κορμί κι η ομίχλη δεν αφήνει να δεις μακριά. Λες και κάτι κρύβει. Παράξενη ατμόσφαιρα. Παράξενοι άνθρωποι θα έλεγα.

Μία συνεχής γκρίνια για όλα και καμία προσπάθεια για βελτίωση. Όλοι θέλουν το μαγικό ραβδάκι χωρίς να κουνηθούν από τη θέση τους. Εντάξει. Ας περιμένουν….

Προβληματίζομαι με όλα όσα βλέπω καθημερινά. Ένα χάος και βία παντού προκειμένου να πετύχει ο στόχος. Να ικανοποιηθεί το ΕΓΩ. Δολοφονίες στο όνομα της αγάπης. Άνθρωποι ανίκανοι να αγαπήσουν πραγματικά σκοτώνουν γιατί δεν μπορούν να διαχειριστούν την απόρριψη και την άρνηση. Κι ύστερα σου μιλούν για εμπιστοσύνη.

Δεν αντέχω τους ανθρώπους που έχουν άποψη για τα πάντα, αυτούς που  νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα κι επιδεικνύουν την δήθεν εξυπνάδα τους τόσο αλαζονικά. Κανένα ίχνος αξιοπρέπειας και ταπεινότητας. Μία τάση εκδικητικότητας βλέπω στις ανθρώπινες σχέσεις, λες και προσπαθεί να κερδίσει ο καλύτερος. Τι κρίμα, αλήθεια… Σου προκαλούν οίκτο αυτοί οι άνθρωποι αλλά και θυμό ταυτόχρονα.

Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο όμως είναι η ηλιθιότητα. Πως να τα βάλεις με τους ηλίθιους; Χαμένος χρόνος. Κι εγώ δεν έχω χρόνο για χάσιμο.

Από την άλλη όλοι βιάζονται, δεν έχουν χρόνο, δεν προλαβαίνουν, κι η ζωή τρέχει, οι μέρες κυλούν κι οι στιγμές χάνονται στη δίνη του χρόνου. Θέλω να φωνάξω δυνατά ένα ΣΤΑΣΟΥ ΑΝΘΡΩΠΕ αλλά μετά σκέφτομαι ποιος θα με ακούσει; Χαμένοι όλοι στον κόσμο τους, νομίζουν ότι ζουν τη ζωή που θέλουν. Μεγάλη πλάνη.

Αυτός ο κόσμος χρειάζεται ένα εμβόλιο αγάπης κι άλλο ένα ανθρωπιάς , με συνεχείς δόσεις για να μην χαθεί η προσπάθεια.

Έρχεται χειμώνας κι οι άνθρωποι χρειάζονται ζεστασιά και ηρεμία. Οι κρύοι μήνες που θα έρθουν πρέπει να γεμίσουν με ζεστές στιγμές, χαμόγελα κι αγάπη. Αγάπη ναι. Μόνο αυτή ομορφαίνει τον κόσμο μας. Αγάπη για κάθε τι . Για τον εαυτό μας, για τους ανθρώπους μας, για ότι κάνουμε και επιλέγουμε να του χαρίσουμε τον πολύτιμο χρόνο μας. Αγάπη για τη ζωή. Ξέσπασα και πάλι. Το είχα ανάγκη. Μέχρι την επόμενη φορά … 

📝Σελίδα 3

Άρχισες να μου γίνεσαι συνήθεια. Γλυκιά εξάρτηση. Σαν τότε… θυμάσαι; Όταν ήμουν κοριτσάκι και σε κρατούσα σφιχτά για να μην σε κλέψουν και δουν τα μυστικά μου.

Δεν άντεξα να μην σου γράψω. Είχα τόσο ανάγκη να μιλήσω κάπου που θα με ακούσουν  με ηρεμία, χωρίς εντάσεις, διαφωνίες, συμβουλές που μοιάζουν με διαταγή από ανθρώπους που δεν μπορούν να σε καταλάβουν και νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα. Έτσι είναι δυστυχώς. Δεν έχει νόημα να μιλάς σε κλειστά αυτιά και κυρίως σε κλειστά μυαλά. Χαμένος χρόνος.

Εσύ μ’ ακούς τόσο ήσυχα. Απλά μ ‘ ακούς…. Κι εγώ σου ανοίγω την καρδιά μου και ξετυλίγω τις σκέψεις μου στις φιλόξενες σελίδες σου. Να μαστε λοιπόν.

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το τέλος του καλοκαιριού  μου προκαλεί ένα αίσθημα μελαγχολίας αλλά από την άλλη αγαπώ το φθινόπωρο. Λατρεύω τη θάλασσα και τις στιγμές που μας χαρίζει, τα ηλιοβασιλέματα δίπλα στο κύμα και την αύρα που διαπερνά το κορμί και σε παρασύρει  να κλείσεις τα μάτια κι απλά να ονειρευτείς. Κι από την άλλη, το φθινόπωρο έχει τη δική του γοητεία. Η φύση είναι τόσο όμορφη με το χρυσαφί των δέντρων, κι η βροχή… Πόσο μ’ αρέσει ώρες ώρες. Νιώθω ότι ξεπλένει κάθε βρωμιά σ’ αυτόν τον κόσμο που υποφέρει κλεισμένος στο καβούκι του, να ακολουθεί τις δήθεν τάσεις των καιρών, σαν μαριονέτα σε μία παράσταση δίχως χειροκρότημα στο τέλος.

Μπερδεμένη κατάσταση. Γενικά είμαι μπερδεμένη με όσα βιώνω, βλέπω κι ακούω. Οι άνθρωποι έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους. Δεν ξέρουν τι θέλουν τελικά. Καμία ικανοποίηση. Κι αυτή η αποξένωση , πόσο με ενοχλεί να ήξερες. Κολλημένοι στα τηλέφωνά τους, όλη μέρα κι όλη νύχτα, ακόμη και στις προσωπικές τους στιγμές. Πόσο θλιβερό…. Το ξέρω. Παρασύρομαι κι εγώ πολλές φορές, το ομολογώ.

Ένας εγωισμός κυριαρχεί παντού, σε κάθε είδους σχέση. Άνθρωποι που διψούν για εκδίκηση, εκμετάλλευση, κοροϊδία, καθωσπρεπισμό. Τι σου λέω τώρα…. Κι όμως έτσι είναι.

Πόση υποκρισία κρύβεται πίσω από τα καλοσιδερωμένα πουκάμισα και τα σικάτα φορέματα…

Κοιτάω τη μάσκα μου . Αυτήν που με προστατεύει από την νέα αρρώστια και κρύβει το χαμόγελό μου, μουντζουρώνει το κραγιόν μου και ζορίζει την αναπνοή μου. Άρχισα να τη συνηθίζω. Ξέρω ότι κάποια στιγμή θα την πετάξω οριστικά. Αυτήν δεν με ενοχλεί τόσο. Με ενοχλούν οι άλλες οι μάσκες, αυτές της υποκρισίας. Φοριούνται εδώ και χρόνια και πολύ φοβάμαι ότι θα παραμείνουν στη μόδα. Βολεύει βλέπεις να πουλάς ένα ψεύτικο εγώ για να νιώσεις καλά, να ρουφήξεις το αίμα που χρειάζεσαι και μετά να φύγεις.

Τελικά η ευτυχία χάνεται όταν αρχίζεις να θεωρείς κάτι δεδομένο, ανθρώπους, πράγματα, καταστάσεις. Τίποτα δεν είναι δεδομένο, τίποτα δεν μας ανήκει για πάντα. Ακόμη κι ο χρόνος , κυλά τόσο γρήγορα κι είναι πολύτιμος, δεν πρέπει να χάνεται έτσι χωρίς νόημα. Άγχος για όλα. Ένα ατελείωτο άγχος. Μία ζωή να τρέχει κι εμείς απλά ακολουθούμε αντί να χαράζουμε μόνοι μας το δρόμο.

Κι όταν είμαστε ευτυχισμένοι αντί να πιστέψουμε πως το αξίζουμε, ψάχνουμε τα λάθη. Πως καταντήσαμε έτσι; Δύσπιστοι απέναντι στον εαυτό μας.

Βιαζόμουν να μεγαλώσω και τώρα γεμάτη εμπειρίες απλά απέχω από ότι δεν αξίζει. Άρχισε να με κουράζει το μέτριο και να με θυμώνει το ψεύτικο. Οπότε κλείνω πόρτες, γυρίζω το κεφάλι και προχωρώ. Δεν έχω χρόνο να σπαταλήσω , τα όνειρά μου με περιμένουν κι οι στόχοι μου είναι εκεί , μπροστά. Εκεί πηγαίνω και παίρνω μαζί μου μόνο ότι αξίζει να βαδίζει πλάι μου.

Αυτά για την ώρα λοιπόν. Τα λέμε…

📝Σελίδα 2

Αγαπημένο μου ημερολόγιο ένα χρόνο μετά αποφάσισα να επισκεφθώ τις αρωματισμένες σου σελίδες, αυτές που έχουν κρατήσει λίγη από τη μυρωδιά των νεανικών μου χρόνων, τότε που τα προβλήματά μας ήταν οι σχολικές υποχρεώσεις και οι μαθητικοί έρωτες.

Μου έχει λείψει αυτό το άρωμα, το ομολογώ, σήμερα που ο κόσμος αναδύει μία μυρωδιά μίσους, αδιαφορίας, ζήλιας και εγωκεντρισμού. Πέρασαν τόσοι μήνες από τότε που σου έγραψα κι ακόμη στερούμαστε όλα όσα αγαπάμε και μας προσφέρουν ευχαρίστηση. Τις βόλτες μας, ανέμελα και ξέγνοιαστα, τον καφέ μας στο αγαπημένο μας στέκι, το φαγητό σε ένα ταβερνάκι με καλή παρέα, μία θεατρική παράσταση, μία συναυλία, το λατρεμένο μας σινεμά, τα πάρτυ και τις κοινωνικές εκδηλώσεις, που αγχωνόμασταν τι θα φορέσουμε και ποιον θα συναντήσουμε, τη δουλειά μας υπό φυσιολογικές συνθήκες  και το κυριότερο, τους ανθρώπους μας.

Νιώθω κουρασμένη ψυχικά με όλη αυτή την κατάσταση και ξέρω ότι δεν είμαι η μοναδική. Βαρέθηκα τα εξοδόχαρτα, τα μηνύματα , τους ελέγχους, την καχυποψία, τη γκρίνια. Αχ αυτή η γκρίνια, σαν σαράκι τρώει τα σωθικά μας και καταστρέφει καθετί υγιές σε οποιαδήποτε μορφή σχέσης.

Κι αυτήν η ησυχία, τόσο τρομακτική, ειδικά τη νύχτα. Μου έλειψε ο θόρυβος, η δυνατή μουσική, τα γέλια των ανθρώπων, ακόμη κι αυτή η ενοχλητική μουρμούρα του πλήθους. Τη σκέπασαν οι μάσκες. Θέλω να αγγίξω τους ανθρώπους μου στα χέρια χωρίς να τρίβομαι με αντισηπτικό σαν μολυσμένη, να νιώσω την αναπνοή  αυτών που αγαπώ, να αισθανθώ το χάδι χωρίς ενοχές, να ζήσω . Ναι, αυτό θέλω, να ζήσω. Όπως μου αρέσει, όπως εγώ έχω επιλέξει κι όπως επιθυμεί ο καθένας για τον εαυτό του.

Παρασύρθηκα πάλι, και έβγαλα το παράπονό μου . Το κρατούσα μέσα μου πολύ καιρό. Ποιος να σε ακούσει; Όλοι χαμένοι μέσα σε αυτήν την παραζάλη που ζούμε.

Βλέπω τα παιδιά μου να ταλαιπωρούνται ώρες μπροστά στον υπολογιστή, τα καλά μου ρούχα και τις γόβες μου στην ντουλάπα να αναστενάζουν από τη μοναξιά και τη ρίζα στα μαλλιά μου να εκπέμπει sos. Από την άλλη είδα ανθρώπους να χάνονται, άλλοι να νοσούν κι άλλοι να καταστρέφονται και νιώθω ευγνώμων που είμαι καλά κι ας περνάω κι εγώ τα ζόρια μου όπως όλοι.

Θα ήθελα πολύ να γράψω πάλι αυτά τα πνευματώδες στιχάκια που γέμιζαν τις χρωματιστές σελίδες σου, αλλά δεν είναι ο καιρός πια. Μεγάλωσα. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να τα θυμάμαι και το πρόσωπό μου να λάμπει από χαρά. Δεν σου κρύβω ότι κάποιες φορές τα ξεφυλλίζω. Να ξυπνήσω το παιδί που κρύβω μέσα μου και το φυλάω σαν θησαυρό.

Εύχομαι την επόμενη φορά που θα σε επισκεφθώ να είμαι στο αγαπημένο μου στέκι, με την κούπα του καφέ δίπλα να μοσχοβολά ή σε κάποιο άγνωστο μέρος που θα ταξιδέψω για να γεμίσω με εικόνες και εμπειρίες.

Κλείνω με μια υπόσχεση, ΘΑ ΜΕ ΠΡΟΣΕΧΩ!

📝Σελίδα 1

Αγαπημένο μου ημερολόγιο αποφάσισα να σου γράψω, μετά από πολλά χρόνια, τώρα που γεμάτη από εμπειρίες , κάνω έναν μικρό απολογισμό, πριν συνεχίσω την καθημερινότητά μου. Μία καθημερινότητα που κάποιες μέρες την αγαπώ και κάποιες τη μισώ. Είναι στιγμές που κλείνω τη μέρα μου ευχάριστα και σκέφτομαι όλα όσα έκανα, ικανοποιημένη που τα κατάφερα και πάλι. Είναι και στιγμές όμως, που η νύχτα με βρίσκει εξουθενωμένη, έτοιμη να καταρρεύσω, αγχωμένη γιατί δεν πρόλαβα να τελειώσω όλα όσα ήθελα. Αυτό που με πικραίνει όμως πιο πολύ είναι που αυτές τις στιγμές τα βάζω με τον εαυτό μου. Μετά συνειδητοποιώ ότι τον αδικώ και μετανιώνω.

Θυμάμαι που σου έγραφα, τότε που ήμουν μικρή κι είχα δίψα για τη ζωή. Ήθελα να μεγαλώσω και να ζήσω όλα όσα ονειρευόμουν και σου εκμυστηρευόμουν στις αρωματισμένες σου σελίδες. Σε σένα έλεγα τα πάντα κι εσύ σαν πιστός φίλος άκουγες και δεν μιλούσες. Φιλοξενούσες τις σκέψεις μου με αγάπη και με έκανες να λαχταρώ τη στιγμή που θα σου άνοιγα και πάλι την παιδική καρδούλα μου και να παρασυρθώ , γράφοντας με το ροζ στυλό μου, που στην κορυφή είχα ένα παιχνιδάκι με πούλουλα και γαργαλούσα απαλά τη μύτη μου, χαζογελώντας, όταν διάβαζα την εξομολόγηση που σου έκανα. Αυτή η αθωότητα μου έχει λείψει. Τότε δεν γνώριζα πόσο κακός μπορεί να γίνει ο κόσμος κι ήθελα να τον κατακτήσω.

Σήμερα σου γράφω γιατί νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω τον εαυτό μου για όλα όσα κάνει. Ποιος άλλος θα το κάνει άλλωστε; Κανείς. Οι άνθρωποι είναι αχάριστοι και εγωιστές.

Το ξέρω ότι δεν είμαι τέλεια . Κανείς δεν είναι. Η τελειότητα είναι ένα άπιαστο όνειρο, απαραίτητο για να προχωράμε μπροστά και να βελτιωνόμαστε. Όμως, προσπαθώ και δεν το βάζω κάτω, όσα εμπόδια κι αν συναντώ. Κι αυτά τα εμπόδια, ατελείωτα . Άλλα μεγάλα κι άλλα μικρά. Κάποιες φορές με κουράζουν απίστευτα κι άλλες με συναρπάζουν που τα προσπερνώ τόσο εύκολα και νιώθω δυνατή.

Έχω κάνει λάθη το ξέρω. Έμαθα όμως. Κι αν κάποια τα επαναλαμβάνω είναι γιατί κάποιες φορές δίνω στον εαυτό μου μία δεύτερη, ίσως και τρίτη ευκαιρία να τα διορθώσει .

Δεν ξέρω αν σου φαίνεται εγωιστικό, αλλά θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε μένα, γιατί το έχω ανάγκη. Ένα ευχαριστώ που συνεχίζω να είμαι ο εαυτός  μου, γιατί πιστεύω σ’ αυτόν και γιατί τον αγαπώ. Τον αγαπώ όταν δεν διστάζει να δακρύσει, να γελάσει, να θυμώσει, να ξεσπάσει και να αφεθεί εκεί που θέλει. Ένα ευχαριστώ για όλα όσα κάνει καθημερινά για τον ίδιο και για τους άλλους. Γι’ αυτούς που αγαπά κι ας μην το αναγνωρίζουν πάντα. Ένα μεγάλο ευχαριστώ που καταφέρνει και βλέπει την όμορφη πλευρά της ζωής ακόμη κι όταν περιβάλλεται από γκρίζα σύννεφα. Ένα μεγάλο ευχαριστώ το χρωστάμε στον εαυτό μας…