Απόψεις

Μεταφέροντας κάποιες σκέψεις….

Πολλές φορές έχουμε βρεθεί στη θέση να δίνουμε συμβουλές σε φίλους μας και σε δικούς μας ανθρώπους όταν βρίσκονται σε μία δυσάρεστη θέση κι έχουν ανάγκη κάποιον να τους καταλάβει και να τους σταθεί. Πρόκειται για την  ανθρώπινη πλευρά της ζωής. Μία πλευρά  που όλοι τη χρειαζόμαστε κάποιες ώρες  για να νιώσουμε ότι δεν είμαστε μόνοι σ’ αυτόν τον κόσμο, που πολλές φορές μας κάνει να αισθανόμαστε ανεπιθύμητοι και ξένοι. Συμβουλές που τις περισσότερες φορές πιάνουν τόπο, γιατί περιστοιχίζονται από αγάπη και δίνονται με καθαρή σκέψη και αγνά αισθήματα. Κάτι που δεν μπορούμε να κάνουμε για τους εαυτούς μας όταν πρέπει. Εκεί δυσκολευόμαστε να δώσουμε τη σωστή συμβουλή και βασανίζουμε τον εαυτό μας με ένα σωρό αρνητικές σκέψεις, που δεν οδηγούν πουθενά.

Όσο καλοί ακροατές και συμβουλάτορες κι αν είμαστε για τους άλλους, για τον εαυτό μας πάντα θα διστάζουμε να τον καθοδηγήσουμε προς την σωστή κατεύθυνση. Εκεί χρειαζόμαστε λίγη βοήθεια κι εμείς. Ένα χέρι να κρατήσει το δικό μας και να μας κάνει να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας. Πολλές φορές ένας φίλος ή ακόμη κι ένας απλός γνωστός μπορεί να μας καταλάβει καλύτερα από έναν δικό μας άνθρωπο. Κι αυτό όχι γιατί οι δικοί μας άνθρωποι δεν θέλουν το καλό μας, αλλά εκεί επικρατεί ο εγωισμός και η κτητικότητα.

Άνθρωποι που θεωρούν ότι αυτό που πιστεύουν οι ίδιοι είναι καλό και για μας. Όταν αυτό που θέλουν όμως δεν ταιριάζει  στη δική μας  προσωπικότητά, τις ανάγκες και επιθυμίες μας τι γίνεται; Γινόμαστε οι κακοί και οι αχάριστοι της ιστορίας…

Οι άνθρωποι  δεν ανήκουν σε κανένα,  δεν είναι αντικείμενα κανενός. Δεν πουλιούνται και δεν αγοράζονται. Ο καθένας μας ανήκει στον εαυτό του και μόνο. Άσχετα με τον αν κατά τη διάρκεια της ύπαρξης μας συμβιώνουμε με άλλους ανθρώπους και κάνουμε διαφόρων ειδών σχέσεις, η  πορεία μας στη ζωή είναι προσωπική υπόθεση. Μία πορεία με συνοδοιπόρους ανθρώπους που συμμερίζονται τις ίδιες ανησυχίες και τις ίδιες επιθυμίες με εμάς και επιλέγουν να είναι στο πλευρό μας , με πολλούς τρόπους. Απαραίτητο στοιχείο, η ελευθερία και ο σεβασμός. Χωρίς αυτά κανείς δεν αξίζει να συμβαδίζει μαζί μας και να μας βάζει τρικλοποδιές στο δρόμο μας, με δικαιολογία την αγάπη και το ενδιαφέρον.

Όσο απλό κι αν ακούγεται, δυστυχώς δεν είναι. Οι άνθρωποι έχουν την τάση να κάνουν τα πράγματα δύσκολα. Αντί να ξετυλίγουν το νήμα για να βρουν την  άκρη, κάνουν κόμπους και μπερδεύουν  την κλωστή.

Από την άλλη, είναι πολύ εύκολο να κρίνεις ανθρώπους και καταστάσεις και να βγάζεις συμπεράσματα , χωρίς να γνωρίζεις την πραγματικότητα. Το δύσκολο είναι να καταλάβεις κάποιον για τις επιλογές του, όσο αντίθετες κι αν είναι με τα δικά σου πιστεύω.

Πραγματικά τι σημασία έχει να σε καταλάβει κάποιος που δεν σε ξέρει και δεν σε νοιάζεται;

Καμία απολύτως. Οι αρχές και οι αξίες του καθενός είναι προσωπική υπόθεση και δεν αλλάζουν για να ικανοποιήσουν μία κοινωνία αχόρταγη σε φθόνο, αδιαφορία και εγωισμό.

Η ζωή προχωρά κι εμείς πρέπει να κοιτάμε μπροστά.

Φίλος ή απλά περαστικός;

Έχουμε μπερδέψει τη λέξη φίλος με τη λέξη γνωστός. Η λέξη φίλος κουβαλά βαρύ φορτίο. Ένα φορτίο που χαίρεσαι να το κουβαλάς και δεν το αφήνεις, γιατί τότε παύεις απλά να θεωρείσαι φίλος και γίνεσαι ένας περαστικός που γρήγορα θα ξεχαστείς.

Πολλοί άνθρωποι περνούν από τη ζωή μας και θέλουν να λέγονται φίλοι. Οι περισσότεροι περαστικοί, αρέσκονται στον τίτλο του φίλου, ενώ στην ουσία είναι απλά γνωστοί που με την πρώτη ευκαιρία σε ξεχνούν. Οι φίλοι δεν είναι πουκάμισα να τους αλλάζεις όταν τους βαρεθείς και να τους πετάς όταν θεωρείς ότι δεν τους χρειάζεσαι.

Η φιλία για να θεωρείται πραγματική πρέπει να είναι αμφίδρομη. Η φιλία αντέχει στο χρόνο και δυναμώνει όσο νιώθεις τις ευεργετικές της επιδράσεις στη ζωή σου.

Ο φίλος δεν εξαφανίζεται από τη ζωή σου, δεν χάνεται, δεν σου κόβει την καλημέρα, σηκώνει το τηλέφωνο όταν τον χρειάζεσαι και είναι δίπλα σου και στα εύκολα και στα δύσκολα. Σε αποδέχεται όπως είσαι και δεν προσπαθεί να σε αλλάξει.  Ο φίλος γελάει  μαζί σου στις χαρές σου , σε μαλώνει για τα λάθη σου,  απλώνει το χέρι του όταν φοβάσαι, σκουπίζει το δάκρυ σου όταν πονάς. Ο φίλος δεν σε πληγώνει, δεν κάνει τα μάτια σου να δακρύζουν, δεν σε προδίδει, δεν σε πουλά. Είναι απλό. Δύσκολο όμως για αυτούς τους ανθρώπους που τους αρέσει  να μαζεύουν τίτλους αλλά η συμπεριφορά τους δεν ταιριάζει με τους τίτλους αυτούς.

Ο φίλος φαίνεται στη συμπεριφορά, στην ειλικρίνειά του, στην εντιμότητά του, στην αγάπη που θα σου δείξει, στο καθημερινό ενδιαφέρον του, στην παρουσία του στη ζωή σου. Στις τρέλες που θα κάνετε μαζί, στις συζητήσεις που θα κρατήσουν ώρες, στις διαφωνίες, στις βόλτες, τα ταξίδια, στις στιγμές που η φιλία αποκτά ανεκτίμητη αξία και γεμίζει τα κενά σου με έναν τρόπο μοναδικό και ανθρώπινο.

Οι φίλοι είναι ο θησαυρός της ζωής μας και γι’ αυτό τους επιλέγουμε και πολλές φορές  γίνονται σημαντικότεροι κι από την οικογένειά μας.

Οι φίλοι δεν βρίσκονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά στη ζωή. Νιώθεις την παρουσία τους, τη ζεστασιά τους, τη μοναδικότητά τους.

Όμορφοι άνθρωποι που κερδίζουν μία θέση στην καρδιά μας και την τιμούν με την συμπεριφορά τους και το ήθος τους.

Αυτοί είναι οι φίλοι. Όλοι οι άλλοι είναι απλά περαστικοί. Άφησέ  τους να περάσουν έτσι απλά και φυλάξου από το ΕΓΩ τους γιατί θα σε βλάψει και θα πονέσεις. 

Ψεύτικη θηλυκότητα

Το πιο δυνατό όπλο της γυναίκας, λένε, είναι η θηλυκότητά της. Ισχύει. Μόνο που τα τελευταία χρόνια αυτή η θηλυκότητα έχει αρχίσει να χάνει την αυθεντικότητά της. Επισκιάζεται από το ψεύτικο , καλύπτεται από μία μάσκα που επιβάλλουν τα πρότυπα της εποχής και θέλουν τη γυναίκα να μοιάζει στην αγαπημένη μας Barbie,  στα μοντέλα της πασαρέλας, να έχει το τέλειο σώμα, τα τέλεια μαλλιά, τα τέλεια νύχια, όλα ψεύτικα, όλα δανεικά, για μία εικόνα που πουλάει.

Η μοναδική ομορφιά κάθε γυναίκας βρίσκεται σε όλα όσα την προίκισε η φύση και σε όλα όσα εκπέμπει η προσωπικότητά της. Το βλέμμα της, το χαμόγελό της, το στυλ της, αυτά που δεν μπορεί να αντιγράψει κανείς και να αντικαταστήσει κανένα ψεύτικο αξεσουάρ, όσο ακριβό και εντυπωσιακό κι αν είναι.

Το ζήτημα είναι ότι αυτή η εικόνα της ψεύτικης γυναίκας που πουλάει και αρέσει στο ανδρικό φύλο έχει αρχίσει να γίνεται πρότυπο για τα κορίτσια εδώ και χρόνια, με τα αποτελέσματα σήμερα να μας προκαλούν έντονες ανησυχίες. Από μικρές ηλικίες τα κορίτσια θέλουν να μοιάσουν σε όλες αυτές που βλέπουν στην τηλεόραση, στο ίντερνετ , έξω στην κοινωνία, αγχώνονται για την εμφάνισή τους και πολλά κορίτσια μάλιστα, από την εφηβική ηλικία,  οδηγούνται είτε στην κατάθλιψη είτε σε ακραίες «λύσεις» για να βελτιώσουν την εμφάνισή τους. Εκεί είναι που πρέπει να εστιάσουν την προσοχή τους γονείς και παιδαγωγοί ώστε τα κορίτσια να μην χάσουν την ομορφιά που τους προσφέρει η κάθε ηλικία και κυρίως να αγαπήσουν τον εαυτό τους.

Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα σε μία γυναίκα περιποιημένη, που εκπέμπει γοητεία και σαγηνεύει και σε μία γυναίκα ψεύτικη, που προσπαθεί να βγάλει θηλυκότητα με τόνους μακιγιάζ πάνω της , ρούχα που δεν της ταιριάζουν αλλά αναδεικνύουν σημεία του σώματός της ώστε να τραβήξουν την προσοχή αυτών των ανδρών που έχουν ξεχάσει τι θα πει γνήσιο αρσενικό και ψάχνουν για ένα κομμάτι κρέας που θα ικανοποιήσει τις ορέξεις τους.

Όσο σκληρό κι αν ακούγεται, δυστυχώς οι άνθρωποι σήμερα πουλούν τον εαυτό τους και συνεχώς προσπαθούν να αλλάξουν για να είναι μέσα στη μόδα, να είναι αρεστοί και να τραβούν τα βλέμματα. Ζουν για το φαίνεσθαι και χάνουν τον εαυτό τους.

Η ουσία βρίσκεται στο να αποδεχθεί η κάθε γυναίκα την δική της μοναδική ομορφιά, να αγαπήσει το σώμα της, τον εαυτό της, την προσωπικότητά της και να αναδείξει την θηλυκότητά της με τέτοιο τρόπο που να ταιριάζει με την ηλικία της και να ξεχωρίζει από το κλωνοποιημένο πλήθος.

Η θηλυκότητα είναι το δυνατό όπλο κάθε γυναίκας αρκεί να το χρησιμοποιεί σωστά ώστε να μην σκοτώσει την ίδια .

Να είσαι εδώ όταν σε χρειάζομαι

Τι νόημα έχουν τα μεγάλα λόγια όταν οι πράξεις είναι μικρές; Κανένα.

Να είσαι εδώ όταν σε έχω ανάγκη. Όταν ο κόσμος μου καταρρέει και δεν έχω που να πάω. Όταν το φως σβήνει και με περιβάλλει το σκοτάδι. Φοβάμαι το σκοτάδι. Όταν πέφτω και θέλω ένα χέρι να με κρατήσει να σηκωθώ. Όταν ανοίγουν οι πληγές μου και δεν μπορώ να τις γιατρέψω μόνη μου. Όταν στα μάτια μου κυλούν δάκρυα και έχω ανάγκη κάποιος να τα σκουπίσει απαλά. Όταν νιώθω μόνη και θέλω μία φωνή να μου πει «Είμαι εδώ για σένα».

Όταν τα όνειρά μου γκρεμίζονται και θέλω να τα ξαναχτίσω. Όταν η ζωή μου χάνει τα χρώματά της και θέλω να την ζωγραφίσω ξανά. Όταν νιώθω αδύναμη και ευάλωτη και θέλω έναν άνθρωπο να μου δώσει δυνάμεις. Όταν πονάω και δεν έχω που να ακουμπήσω. Όταν μέσα μου ουρλιάζουν φωνές και θέλω να τις βγάλω, να ξεσπάσω, να μιλήσω, να με ακούσει κάποιος κι ας μην πει τίποτα. Φτάνει να με ακούσει.

Να είσαι εδώ όταν σε χρειάζομαι. Όταν η ζωή μου δείχνει το σκληρό της πρόσωπο και με χτυπά αλύπητα εκεί που πονάω. Όταν δεν μπορώ να ξεπεράσω μόνη μου τα εμπόδια. Όταν χάνω το μονοπάτι. Όταν βρίσκομαι σε αδιέξοδο. Όταν η θλίψη είναι ζωγραφισμένη στα μάτια μου και το χαμόγελό μου σβήνει. Όταν λυγίζω και κινδυνεύω να σπάσω. Όταν φτάνω στο γκρεμό, κράτα με να μην πέσω.

Να είσαι εδώ όταν θέλω έναν άνθρωπο δίπλα μου να μου δείξει ότι δεν είμαι μόνη. Να νιώσω την ανθρωπιά. Αυτό χρειάζομαι. Δεν θέλω άλλη ψευτιά. Με κούρασε η υποκρισία και η φαινομενική τελειότητα των ανθρώπων. Θέλω ανθρώπους με ελαττώματα, αληθινούς κι όμορφους. Αυτούς που χαμογελούν με την ψυχή τους κι ο λόγος τους έχει μπέσα. Ανθρώπους με όλη τη σημασία της λέξης. Καθαρούς και αυθεντικούς.

Να είσαι εδώ στα δύσκολα, όταν με εγκαταλείπουν όλοι. Τότε σε χρειάζομαι περισσότερο. Αν δεν μπορείς στα δύσκολα, τι να σε κάνω στα εύκολα….

Γράψτα όλα και προχώρα

Σε δυσκολεύει να κατανοήσεις κάποιες καταστάσεις. Απορείς γιατί οι άνθρωποι κάνουν το εύκολο δύσκολο, βρίσκουν ένα πρόβλημα εκεί που δεν υπάρχει, δεν ικανοποιούνται με τίποτα, κι όλο ξεσπούν. Πάντα βρίσκουν έναν λόγο να γκρινιάζουν, κάτι τους φταίει, κάτι δεν τους αρέσει. Άρνηση και εκνευρισμός σε κάθε κουβέντα, σε κάθε πράξη τους. Το βλέπεις στο πρόσωπό τους, το λένε τα μάτια τους, το ακούς στη φωνή τους. Αυτή η φωνή που στάζει φαρμάκι.

Επειδή αυτοί δεν μπορούν, δεν θέλουν ή φοβούνται δε σημαίνει το ίδιο και για σένα. Εσύ κρύβεις μέσα σου τόση δύναμη, τόση θέληση για δημιουργία, τόση αγάπη για τη ζωή.

Κάθεσαι και δέχεσαι την αρνητικότητά τους να γδέρνει το δέρμα σου, να προσπαθεί να διώξει τα χρώματα της ψυχής σου και να τη μαυρίσει. Σαν τον καυτό αέρα που σε πνίγει και νιώθεις ότι δεν μπορείς να αναπνεύσεις. Άνθρωποι με ένα ψαλίδι συνεχώς στο χέρι τους να σου κόβουν τα φτερά κάθε φορά που νιώθεις έτοιμη να πετάξεις.

Εσύ ξεχωρίζεις. Εσύ χαμογελάς και ομορφαίνεις τον κόσμο. Εσύ απολαμβάνεις την κάθε στιγμή της ζωής, χαίρεσαι με τα λίγα σαν μικρό παιδί, γιατί ξέρεις πως αυτό πρέπει να κάνεις.

Έχεις μέσα σου τόση ενέργεια να βγάλεις προς τα έξω, τόση καλοσύνη να μοιράσεις, τόση ομορφιά να σκορπίσεις γύρω σου. Σου αρέσουν τα απλά πράγματα και έχεις μία μοναδική ικανότητα να τα κάνεις να φαίνονται σπουδαία.

Ξέρεις κάτι; Δεν είσαι υποχρεωμένος να απολογηθείς σε κανέναν. Γι’ αυτό που είσαι. Γι΄αυτά που κάνεις κι αυτά που θέλεις να κάνεις. Γι’ αυτά που πιστεύεις. Γι’ αυτά που υπερασπίζεσαι. Ίσως και κόντρα στο ρεύμα. Αυτό εξάλλου έχει τα δική του γοητεία. Να παλεύεις με τα κύματα και να βγαίνεις νικητής.

Ως πότε θα είσαι ο σάκος του μποξ για όλους τους κομπλεξικούς, τους τοξικούς, τους γκρινιάρηδες, τους μίζερους και ανικανοποίητους ανθρώπους που σε χτυπάνε  με τα λόγια τους , τις πράξεις τους , τη συμπεριφορά τους…

Μήπως πρέπει να πεις ένα δυνατό ΑΡΚΕΤΑ;  Να προχωρήσεις, χωρίς να κοιτάς πίσω. Έπεσες πολλές φορές, αλλά σηκώθηκες. Χτύπησες, πληγώθηκες αλλά έγινες καλά. Πάλεψες και τα κατάφερες. Και συνεχίζεις. Με αισιοδοξία, αγάπη για τη ζωή και τον εαυτό σου.

Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις. Να πιστέψεις σε σένα και να εμπιστευτείς αυτούς που θέλουν να είναι συνοδοιπόροι στο ταξίδι σου. Τους υπόλοιπους γράψτους όλους. Και μαζί ότι σε χαλάει, ότι σε καταβάλει ψυχικά, ότι σε κουράζει και νιώθεις ότι ρουφάει τη δύναμή σου, σε εξαντλεί και σε πληγώνει.

Ζήσε την κάθε μέρα όσο δυνατά μπορείς. Κυνήγησε τα όνειρά σου, μη φοβάσαι. Χόρεψε, τραγούδησε, γλέντησε με την ψυχή σου, ταξίδεψε, ερωτεύσου, απέδειξε ποιος είσαι και τι μπορείς να κάνεις. Κάνε ότι σε κάνει να νιώθεις όμορφα και τρέξε μακριά από  αυτό που σου προκαλεί θλίψη. Διώξτο. Γράψτο. Και να χαμογελάς. Γιατί σου πάει. Είναι το δυνατό σου σημείο.

Να μένεις μακριά από ψεύτικους ανθρώπους…..

Στους ανθρώπους αρέσει να υποκρίνονται, να παίζουν ρόλους, να υποδύονται χαρακτήρες, να γίνονται κάποιοι άλλοι. Ίσως αυτοί που θέλουν αλλά δεν μπορούν. Η ζωή τους μία συνεχής παράσταση με ρόλους που εναλλάσσονται για να κερδίσουν ένα προσωρινό χειροκρότημα. Μία επιβράβευση της στιγμής για το ψεύτικο που δείχνουν. Αυτό που αρέσει στον κόσμο αλλά δεν το έχουν κι ας το ποθούν τόσο. Η ψεύτικη ικανοποίηση της μάσκας  είναι η χειρότερη τιμωρία γι΄αυτούς τους ανθρώπους, που πίσω από το λαμπερό τους χαμόγελο κρύβεται ένας αντιπαθής χαρακτήρας, ένας αδίστακτος άνθρωπος, έτοιμος να πατήσει επί πτωμάτων για την προσωπική του ικανοποίηση. Άνθρωποι που θέλουν να θρέψουν το αχόρταγο ΕΓΩ τους από την καλοσύνη που πηγάζει από τους αληθινούς ανθρώπους. Αυτούς που πιστεύουν ακόμη στους όμορφους ανθρώπους και τους αναζητούν παντού, με κάθε τρόπο.

Οι αληθινοί άνθρωποι, αυτοί με την εσωτερική ομορφιά, έτοιμοι να προσφέρουν κάθε τους κομμάτι σ΄αυτούς που αγαπούν και εκτιμούν, γίνονται τα πιο εύκολα θύματα των ψεύτικων ανθρώπων. Αυτών που πουλάνε μούρη και μαγκιά και μιλάνε για ειλικρίνεια τόσο  εύκολα, τόσο απλά, σαν παιχνίδι που ξέρουν πολύ καλά τους κανόνες και δεν φοβούνται μήπως χάσουν.

Μη ζηλεύεις το ταλέντο αυτών των ανθρώπων, γιατί είναι άνθρωποι καταδικασμένοι στη μιζέρια τους και στην μοναξιά τους. Άνθρωποι θύματα του ΕΓΩ και της υπεροψίας. Άνθρωποι βιτρίνες χωρίς περιεχόμενο. Άνθρωποι τοξικοί που μολύνουν κάθε όμορφο που τους πλησιάζει με σκοπό να τους μεταδώσει λίγη από την ομορφιά τους. Άνθρωποι που πιστεύουν ότι η γη γυρίζει γύρω από τον εαυτό τους και για ότι συμβαίνει φταίνε πάντα οι άλλοι. Συγνώμη αλλά θα σας το χαλάσω. Βγάλτε τη μάσκα, αφήστε στην άκρη το ψεύτικο χαμόγελό σας και δείτε την ασχήμια σας.

Για σένα που πιστεύεις στους αληθινούς ανθρώπους και στην όμορφη πλευρά της ζωής, μην απογοητεύεσαι. Να θυμάσαι όμως…..Να μένεις μακριά από ψεύτικους ανθρώπους και να μην ζηλεύεις την προσωρινή δόξα τους. Συνέχισε να αναζητάς όμορφους, αληθινούς ανθρώπους. Υπάρχουν γύρω μας. Είναι αυτοί που χαρίζουν τόσο απλόχερα το ζεστό τους χαμόγελο και είναι πρόθυμοι να απλώσουν το χέρι τους όταν τους χρειαστείς και να σου δείξουν τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος…..

Τα πρέπει και τα θέλω

            

Η ζωή μας γεμάτη αντιθέσεις, διλήμματα, επιλογές. Ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος. Τι πρέπει να κάνουμε και τι δεν πρέπει. Πολύ συχνά βρισκόμαστε στη θέση να επιλέξουμε. Να ακούσουμε τη λογική μας ή  την καρδιά μας. Να ακολουθήσουμε τους κανόνες ή μήπως όχι.  Να δώσουμε σημασία στο συναίσθημα ή να το αγνοήσουμε. Να ακούσουμε τον εαυτό μας ή τους γύρω.

Ο καθένας  μας βιώνει τον δικό του εσωτερικό πόλεμο  ανάμεσα στα πρέπει και τα δεν πρέπει. Στο σωστό και το λάθος. Τόσο στην προσωπική και όσο και την επαγγελματική ζωή. Δικές μας οι  επιλογές μας για το σωστό και το λάθος, δικό μας  το ρίσκο για το ναι ή το όχι.

Από παιδιά ακούμε συνέχεια μη σ’ αυτό, όχι σ ‘ εκείνο. Αυτό είναι κακό κι αυτό καλό. Μεγαλώνουμε με κανόνες. Κι όσο μεγαλώνουμε οι κανόνες γίνονται πιο αυστηροί. Και τότε έχουμε να αντιμετωπίσουμε και την κοινωνία.   Τι θα πει ο κόσμος. Μας ενδιαφέρει τόσο πολύ άραγε;

Κανείς δεν μπορεί να μπει στο μυαλό του άλλου και να καταλάβει τι θέλει, τι χρειάζεται. Ανάμεσα στα ναι και τα όχι, τα πρέπει και τα μη, τα σωστά και τα λάθη, υπάρχει ο εαυτός μας που προσπαθεί να επιπλεύσει στον ωκεανό των στερεότυπων της κοινωνίας μας. Μιας κοινωνίας αφιλόξενης και αυστηρής, που προσπαθεί να επιβάλλει τα δικά της πρέπει και τα μη.

Τι θα υπερισχύσει το πρέπει ή το θέλω; Ποιος θα το κρίνει αυτό; Συνεχώς βρισκόμαστε αντιμέτωποι με αυτά τα διλήμματα. Μεγαλώνουμε μέσα στα πρέπει και τα θέλω μας χάνονται πολλές φορές στη διαδρομή. Ο χρόνος όμως πίσω δεν γυρνά. Η ζωή δεν δίνει τις ίδιες ευκαιρίες. Το αύριο δεν είναι δικαιολογία να αναβάλλουμε αυτό που πραγματικά επιθυμούμε να κάνουμε. Ίσως δεν μπορέσουμε. Μία αναδρομή στο παρελθόν μπορεί να βοηθήσει, να φρεσκάρει τη μνήμη και να μας δείξει τι έχουμε καταφέρει από αυτά που θέλουμε εμείς και όχι οι άλλοι, η κοινωνία που συνεχώς κρίνει και λιθοβολεί.

Η καθημερινότητά μας πνιγμένη στις υποχρεώσεις , παραμερίζει τα θέλω και επιβάλλει τα πρέπει. Οι οικονομικές και επαγγελματικές απαιτήσεις δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για επιλογές. Η πολυτέλεια του θέλω χάνεται μέσα στη μάχη της επιβίωσης.

Όσο απαραίτητοι κι αν είναι οι κανόνες στη ζωή μας, η ομορφιά της ζωής βρίσκεται πέρα από αυτούς. Πέρα από τη ρουτίνα και το καθημερινό πρόγραμμα, που μας αναγκάζει να ζούμε σαν μηχανές ρυθμισμένες να γίνονται όλα στην ώρα τους.

Κυνηγώντας τα πρέπει για να είμαστε αρεστοί στους άλλους, προσπερνάμε τα θέλω και χάνουμε  τις ισορροπίες.  Η κλεψύδρα της ζωής, όμως,  δεν σταματά.

κι όπως έγραψε ο Οδ. Ελύτης στο Παράπονο

«Όσο κι αν κανείς προσέχει

όσο κι αν το κυνηγά

πάντα, πάντα θα ‘ναι αργά

δεύτερη ζωή δεν έχει».

Με κούρασαν οι άνθρωποι …μαμά…

«Όλα θα γίνουν όταν θα μεγαλώσεις», μου έλεγες και με χάιδευες με τα ζεστά σου χέρια. Τα μάτια σου όμως ήταν γεμάτα αμφιβολία, αλλά εγώ δεν μπορούσα να  δω τι έλεγαν. Γιατί τα μάτια πάντα μιλάνε. Σιωπηλά, μα καθαρά. Αρκεί να μπορείς να τα διαβάσεις. Ήμουν μικρή, όμως,  τότε, και δεν μπορούσα να καταλάβω τη θλίψη των ματιών σου. Εμπιστευόμουν κάθε σου λέξη. Η μαμά ξέρει, έλεγα. Κάθε συμβουλή σου κι ένα σκαλοπάτι στη μεγάλη σκάλα της ζωής. « Να την ανεβαίνεις σταθερά και αργά, να μην βιάζεσαι, να μην κοιτάς πίσω, να έχεις στραμμένο το βλέμμα σου πάντα μπροστά, σ’ αυτόν τον κόσμο που σε περιμένει να τον κατακτήσεις, να τον γνωρίσεις», μου έλεγες. Έναν κόσμο γεμάτο εκπλήξεις κι απογοητεύσεις. Έναν κόσμο γεμάτο ανθρώπους καλούς και κακούς.  Μου έδειξες τι θα πει καλοσύνη, αγάπη, τρυφερότητα. Δεν μου έδειξες όμως πώς να ξεχωρίζω τους αληθινούς και τους ψεύτικους ανθρώπους. Με άφησες να βρω τον τρόπο μόνη μου. Να πέσω και να σηκωθώ μόνη μου. Να απογοητευτώ και να συνεχίσω μόνη μου. Να πληγωθώ και να γιατρέψω τις πληγές μου μόνη μου. Γιατί μόνο έτσι θα μάθω. Έτσι θα γίνω δυνατή και θα καταφέρω να επιβιώσω μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο του εύκολου χρήματος, της δίψας για δόξα και εξουσία, του κυνηγιού της  σάρκας και της λατρείας των πραγμάτων, της αθλιότητας και της υποκρισίας. Αυτός ο κόσμος άρχισε να γίνεται αφιλόξενος για τους καλούς ανθρώπους. Δεν έχει χώρο για τις αξίες, την αληθινή αγάπη, την αληθινή φιλία, την αλληλεγγύη, τη δικαιοσύνη και την εντιμότητα.

Τα έζησα όλα αυτά μαμά κι άρχισα να κουράζομαι, κι ας είμαι ακόμη πολύ νέα. Κι ας έχω πολύ δρόμο ακόμη μπροστά μου να βαδίσω. Άρχισα να απογοητεύομαι από όλα όσα έχω δει κι έχω ζήσει, κι είναι πολύ νωρίς ακόμη για απολογισμούς.

Με κούρασαν οι άνθρωποι μαμά. Με κούρασε το ψέμα και η υποκρισία. Με κούρασε η εκμετάλλευση και οι σκληρές  συμπεριφορές. Οι ψεύτικες φιλίες και οι ανούσιες σχέσεις. Τα μεγάλα λόγια και οι κούφιες υποσχέσεις.  Γιατί να είναι τόσο αφιλόξενη η κοινωνία μας; Γιατί στοχοποιεί το διαφορετικό; Γιατί εκμεταλλεύεται το καλό; Γιατί κρίνει  και καταδικάζει τόσο εύκολα; Γιατί τιμωρεί το τίμιο και επιβραβεύει το ανήθικο;

Ξέρω ότι δεν σου αρέσει να με βλέπεις τόσο απογοητευμένη όμως δεν μπορώ να σου κρυφτώ. Εσύ πάντα είχες τον τρόπο να με καταλαβαίνεις, να με νιώθεις. Όπως και τώρα.

Θα συνεχίσω όμως μαμά. Τα χτυπήματα της ζωής δεν θα με σπάσουν. Με λύγισαν αρκετές φορές, αλλά άντεξα. Βλέπεις, με έκανες δυνατή. Μία αγωνίστρια της ζωής, με αξιοπρέπεια και αξίες. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο σου κατόρθωμα ως μητέρα. Με βοήθησες να ανοίξω τα φτερά μου αλλά με άφησες να πετάξω μόνη μου. Σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό.

Ναι, οι άνθρωποι με κούρασαν μαμά, αλλά έχω ακόμη δυνάμεις. Θα συνεχίσω κι ας απογοητεύομαι. Θα συνεχίσω να αναζητώ τις εξαιρέσεις. Να ψάχνω το όμορφο μέσα στην τεράστια στοίβα των σκάρτων. Θα συνεχίσω να πιστεύω στα θαύματα. Αξίζει….

Η σημασία της οδικής αγωγής

Τα υψηλά ποσοστά θανάτων από τροχαία ατυχήματα που καταγράφονται στη χώρα μας σε σύγκριση με άλλες χώρες της Ευρώπης σίγουρα είναι μία πρωτιά που δεν τη θέλουμε. Σύμφωνα με τα στοιχεία της τελευταίας Παγκόσμιας Έκθεσης για την οδική ασφάλεια από την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας, κάθε χρόνο πάνω από 1,3 εκατομμύρια άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους από τροχαία ατυχήματα, ενώ οι τραυματίες ξεπερνούν τα 50 εκατομμύρια, αριθμοί που κατατάσσουν το τροχαίο ατύχημα στη λίστα με τις κυριότερες αιτίες θανάτου παγκοσμίως.

Η οδήγηση έχει γίνει  το αγαπημένο μας χόμπι, αλλά και μία καθημερινή ανάγκη που εξυπηρετεί μετακινήσεις για εργασιακούς, οικογενειακούς,  ψυχαγωγικούς και άλλους λόγους.

Το ζήτημα είναι να αντιληφθεί κάποιος ότι τιμόνι είναι μία πολύ σοβαρή υπόθεση που απαιτεί υπευθυνότητα, προσοχή, γνώσεις σε θέματα Κ.Ο.Κ. και κυρίως οδική αγωγή.

Η συμπεριφορά μας από τη στιγμή που βγαίνουμε από το σπίτι μας, τον επαγγελματικό μας χώρο, το σχολείο ή οπουδήποτε αλλού, τόσο ως οδηγοί όσο και ως πεζοί, έχει να κάνει με θέματα κυκλοφοριακής αγωγής. Κυκλοφορώ σημαίνει σέβομαι τον εαυτό μου, άρα τον προστατεύω, αλλά σέβομαι και όλους όσους κυκλοφορούν στους δρόμους ή τα πεζοδρόμια.

Η απροσεξία, η απερισκεψία, η ανευθυνότητα, αλλά και ο πανικός που μπορεί να προκληθεί σε κάποιον οδηγό για οποιονδήποτε λόγο, γίνονται οι αιτίες που ένας ή περισσότεροι άνθρωποι  χάνουν τη ζωή τους ή  τη θέτουν σε κίνδυνο μέσω σοβαρού τραυματισμού.

Οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ, υπερβολική ταχύτητα, επιθετική οδήγηση, διάσπαση προσοχής, παραβίαση φωτεινών σηματοδοτών και πινακίδων Κ.Ο.Κ., άσχημες καιρικές συνθήκες, τεχνική βλάβη του οχήματος,  συμπεριλαμβάνονται στη λίστα με τα κυριότερα αίτια των τροχαίων ατυχημάτων.

Μία έξοδος με την οικογένεια ή με φίλους, μετακίνηση για επαγγελματικούς λόγους, μία απόδραση λόγω εορτών ή διακοπών, μία βόλτα με τη μηχανή ή το ποδήλατο γίνεται καρτέρι θανάτου και βάφει με αίμα την άσφαλτο, αφήνοντας αγιάτρευτες πληγές στις οικογένειες των θυμάτων.

Δυστυχώς οι δρόμοι της χώρας μας έχουν γίνει νεκροταφεία ανθρώπων που άφησαν την τελευταία τους πνοή στην άσφαλτο, είτε από δικό τους σφάλμα, είτε άλλων.

Η σωστή οδική συμπεριφορά και η κυκλοφοριακή αγωγή πρέπει να γίνουν κομμάτι της νοοτροπίας μας. Από μικρή ηλικία, το σχολείο και η οικογένεια πρέπει να  αναλαμβάνουν ουσιαστικό ρόλο στη σωστή διαπαιδαγώγηση των παιδιών στο ζήτημα της κυκλοφοριακής αγωγής και οι μεγαλύτεροι να δίνουν το σωστό παράδειγμα στα παιδιά τους με την υπεύθυνη συμπεριφορά τους είτε ως οδηγοί είτε ως πεζοί.

Όμως, δεν πρέπει να παραβλέψουμε την ευθύνη του κράτους, το οποίο μέσα από την συνεργασία  με τους Δήμους και τις Περιφέρειες,  οφείλουν να παρέχουν ένα ασφαλές οδικό δίκτυο, εκτελώντας τα απαραίτητα έργα στους οδικούς άξονες, σε επαρχιακό και εθνικό επίπεδο, τοποθετώντας  τον απαιτούμενο οδικό φωτισμό στα σημεία που πρέπει,  κατασκευάζοντας ειδικούς κόμβους στα σημεία όπου απαιτείται, κάνοντας συντηρήσεις και αντιπλημμυρικές παρεμβάσεις  στους δρόμους, εντός και εκτός των οικισμών,  ώστε να παρέχετε, όσο το δυνατόν γίνεται, μεγαλύτερη ασφάλεια στην κυκλοφορία πεζών και οχημάτων.

Κανείς δεν έχει δικαίωμα να μας στερήσει τον άνθρωπό μας τόσο άδικα, κανείς δεν μπορεί να γίνεται η αιτία μία βόλτα ή μία μετακίνηση ανάγκης να είναι η τελευταία για έναν ή περισσότερους ανθρώπους, γιατί δεν πρόσεξε, βιαζόταν, μιλούσε στο κινητό τηλέφωνο ενώ οδηγούσε, κατανάλωσε αλκοόλ και έπιασε τιμόνι και θεώρησε την οδήγηση μία μαγκιά ή μία πράξη εντυπωσιασμού.

Όσο αυστηρά κι αν γίνουν τα μέτρα της τροχαίας, όσο τσουχτερά κι αν γίνουν τα πρόστιμα, όσο μεγαλύτερες και αυστηρότερες γίνουν οι ποινές κι όσο δυσκολότερη η απόκτηση διπλώματος οδήγησης, εάν η οδική και κυκλοφοριακή αγωγή δεν γίνουν μέρος της νοοτροπίας μας, δυστυχώς θα συνεχίσουμε να θρηνούμε θύματα στην άσφαλτο και να ξεχωρίζουμε στην Ευρώπη και στον κόσμο για την ανεπιθύμητη πρωτιά μας.

Ο σάκος του μποξ

Αμέτρητες οι φορές που θα θέλαμε να είχαμε μπροστά μας έναν σάκο του μποξ και να ξεσπούσαμε πάνω του με όλη μας τη δύναμη. Να απελευθερώσουμε ότι μας τρώει μέσα μας σαν σαράκι, ότι μας εμποδίζει να ανασάνουμε, να σκεφτούμε ελεύθερα. Να πετάξουμε από μέσα μας αυτό το δηλητήριο που μαυρίζει την ψυχή μας και μας πληγώνει μέχρι το κόκαλο. Να δώσουμε όσο πιο δυνατές γροθιές μπορούμε και να αποβάλλουμε αυτόν τον αρνητισμό που μας μεταδίδουν κάποιοι άνθρωποι. Αυτό το ξέσπασμα το έχουμε μεγάλη ανάγκη πολλές φορές. Το αναζητούμε όπως ο διψασμένος το νερό.

Θέλουμε να φύγει από πάνω μας αυτό το δυσβάσταχτο φορτίο που έχουμε κουραστεί να το κουβαλάμε. Μας καταβάλλει, σωματικά και ψυχικά, μας ρουφά κάθε μας δύναμη, μας βλάπτει.

Κι όταν οι άνθρωποι γίνονται οι ίδιοι ο σάκος του μποξ για κάποιους άλλους, τότε το παιχνίδι γίνεται πιο δύσκολο. Πολλές φορές οι άνθρωποι καλούνται να παίξουν αυτόν τον ρόλο, χωρίς να το επιθυμούν. Αλλά το υπομένουν. Το ζήτημα είναι πόσο θα υπομένουν. Πόση υπομονή να κάνεις απέναντι σε ανθρώπους που θέλουν συνεχώς να ξεσπούν και δεν μπορούν να διαχειριστούν την συμπεριφορά τους. Ο εγωισμός τους και ο φόβος να παραδεχθούν ότι σφάλουν δεν τους επιτρέπει να κάνουν διάλογο και χτυπούν αλύπητα τον σάκο, με τόση δύναμη που το σκοινί κινδυνεύει να κοπεί. Τότε είναι που τελειώνει η υπομονή και οι ρόλοι αντιστρέφονται.

Έχει διαφορά το προσωπικό ξέσπασμα και η κάθαρση που θέλει και χρειάζεται ο κάθε άνθρωπος από το να χρησιμοποιείς ανθρώπους για να βγάζεις τα απωθημένα σου. Ο καθένας μας χρειάζεται που και που να ρίχνει καμιά γροθιά στον δικό του σάκο του μποξ, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να δεχθεί να γίνει ο ίδιος ο σάκος του μποξ για κάποιους άλλους που δεν μπορούν να διαχειριστούν τα προβλήματα της ζωής τους και ξεσπούν σε λάθος ανθρώπους, με λάθος τρόπο. Όταν το καταλάβουμε αυτό θα έχουμε κάνει ένα σημαντικό βήμα να βελτιώσουμε τη ζωή μας και τις μεταξύ μας σχέσεις.