Κάθε τέλος και μια νέα αρχή

 

Φτάσαμε λοιπόν λίγο πριν το τέρμα. Εκεί που τελειώνει μία χρονιά που σίγουρα όλοι θα θυμόμαστε. Κι εδώ, που σε λίγες ώρες αρχίζει μία νέα διαδρομή, γεμάτη προσδοκίες και όνειρα, ευχές και στόχους, όπως συνηθίζεται άλλωστε.

Η χρονιά που θα αποχαιρετήσουμε ήταν σίγουρα διαφορετική από τις προηγούμενες. Ξεκίνησε με τις ευχές όλων να είναι καλύτερη από την προηγούμενη, αλλά έφερε ανατροπές, πάγωσε το χρόνο, έβαλε τις ζωές μας σε παύση, στέρησε ανθρώπους, στιγμές, πράγματα, έσβησε όνειρα κι έκανε κάποιους στόχους να είναι τόσο μακρινοί που σχεδόν να μοιάζουν άφταστοι. Ήταν μια χρονιά ορόσημο γιατί μας έκανε όλους να εκτιμήσουμε τα πιο απλά, αλλά  τελικά τα πιο όμορφα, αυτά που μας κούραζαν και μας φαίνονταν βαρετά, έκανε την καθημερινή μας ρουτίνα να γίνει αγαπητή και ποθητή και τους ανθρώπους μας πιο σημαντικούς απ’ όσο πιστεύαμε. Έκανε  τη φύση να μοιάζει καταφύγιο απόδρασης κι έβαλε τον εαυτό μας σε προτεραιότητα. Αυτόν τον εαυτό που τον παραμελούσαμε, που τον ταλαιπωρούσαμε, που ξεχνούσαμε να τον φροντίσουμε μέσα στην  παραζάλη της ζωής. Μας έκανε να αναθεωρήσουμε πολλά και να αρχίσουμε να πιστεύουμε πάλι στο αύριο, ξεκινώντας από το παρόν και μαθαίνοντας από το παρελθόν.

Το 2020 ήταν μια χρονιά ανατρεπτική. Σε πολλούς έφερε χαρές και επιτυχίες, σε άλλους πόνο και δυστυχία, σε άλλους απόγνωση και απογοήτευση και άλλους τους πείσμωσε να προσπαθήσουν για το καλύτερο. Ίσως αυτό να είναι τελικά το πιο σημαντικό. Να μην σταματάς να προσπαθείς για το καλύτερο, γιατί πάντα υπάρχει προοπτική για βελτίωση, σε κάθε πτυχή της ζωής μας.

Κι όπως κάθε τέλος σηματοδοτεί μια νέα αρχή, να λοιπόν που έφτασε η ώρα να πάμε σε νέα αφετηρία. Με άγνωστη διαδρομή αλλά με πολλές ευκαιρίες για νέα σχέδια και νέους στόχους. Το άγνωστο έχει τη δική του γοητεία αλλά και το δικό του ρίσκο. Όμως έτσι είναι η ζωή, μία διαδρομή άγνωστη με εκπλήξεις και ρίσκο. Κι εμείς αυτοί που συνεχίζουμε παρά τα εμπόδια και τις δυσκολίες γιατί ξέρουμε ότι πίσω από τα σύννεφα κρύβεται ο ήλιος . Για τον καθένα μας.

Γέλιο, κλάμα, πόνο, θλίψη, χαρά απογοήτευση, ανθρωπιά, φιλίες, έρωτες, αγάπη, επιτυχίες, αποτυχίες, προσπάθεια, όνειρα, στόχοι, θάνατο, ζωή και πολλά άλλα στον σάκο της χρονιάς που φεύγει. Καθένα μας δίδαξε κάτι. Αυτό που μένει αναλλοίωτο είναι η δική μας εσωτερική ομορφιά που δεν επηρεάζεται από κανένα τέλος και καμία αρχή. Αυτήν θα την κουβαλάμε σε κάθε διαδρομή. Ας μην γινόμαστε αχάριστοι λοιπόν. Όσο δύσκολο κι αν είναι για πολλούς, η ζωή συνεχίζεται με ότι κι αν κουβαλάμε στον δικό μας σάκο.

Καλή χρονιά ξανά, ξανά και ξανά!

Δημοσιευμένο στο www.togethermag.gr

Οι Κλαδαριές της Σιάτιστας. Έθιμα των εορτών

 

Η αναβίωση των εθίμων μας είναι ένα από τα πολλά που στερούμαστε φέτος. Έθιμα και λαϊκές παραδόσεις που ζωντανεύουν και διατηρούνται αναλλοίωτα από γενιά σε γενιά, ξυπνώντας αναμνήσεις στους μεγαλύτερους και δίνοντας τη σκυτάλη στους νεότερους να ακολουθήσουν τα βήματα της ιστορίας ενός τόπου.

Το έθιμο της Κλαδαριάς στη Σιάτιστα είναι ένα από τα πιο ξακουστά και εντυπωσιακά έθιμα της πατρίδας μας, που κάθε χρόνο, στις 23 Δεκεμβρίου προσελκύει πλήθος κόσμου και προσφέρει στιγμές γλεντιού σε ένα κλίμα γιορτινό και χαρούμενο.

Το έθιμο της Κλαδαριάς

Το άναμμα της κλαδαριάς είναι μια γραφική, γιορταστική εκδήλωση, αλλά και από τα χαρακτηριστικά έθιμα του δωδεκαημέρου της Σιάτιστα.  Η Κλαδαριά γίνεται από ξερά χόρτα το λεγόμενο «Λόζιο» που τον μαζεύουν τα παιδιά από τα χωράφια ή αμπέλια αμέσως μετά τη γιορτή του Αγίου Δημητρίου.

 

 

Ο Λόζιος φορτώνεται  στα αυτοκίνητα, ενώ παλιά στα ζώα και τοποθετείται σε μία αποθήκη (αχυρώνα) η οποία ανοίγει μόνο στις 23 Δεκεμβρίου για να ετοιμαστεί η κλαδαριά: Η κλαδαριά στη Σιάτιστα γίνεται κατά τον εξής τρόπο. Στη μέση της πλατείας κάθε γειτονιάς ανοίγεται από καιρό μια τρύπα βάθους 0,50-0,70 εκ του μέτρου. Μόλις φτάσει η 23 Δεκεμβρίου τοποθετείται και στερεώνεται σ’ αυτήν ένα χοντρό ξύλο στο «το βεργί» 4-5 μέτρα για να συγκρατεί τα ξερά χόρτα γύρω του.

Πάνω στην κορυφή του βεργιού δένουν ένα δεμάτι φανταχτερά ξερόχορτα που λέγεται «Φούντα» και κατόπιν στολίζουν την κλαδαριά. Στο διάστημα αυτό τα παιδιά κάνουν προστατευτικό κλοιό γύρω από την κλαδαριά και χτυπούν «Κουδούνια»(γκαβανούζες, τσιουκάνια, κυπριά κ.λ.π.).

 

Στη συνέχεια συγκεντρώνονται και παίρνουν θέσεις γύρω από την κλαδαριά γέροι, γριές, νέοι και νέες περιμένοντας το άναμμα με ανυπομονησία. Το βράδυ μόλις νυχτώσει ανάβουν οι κλαδαριές στις πλατείες της Σιάτιστας, παρουσία των τοπικών αρχών και πλήθους κόσμου, ενώ η τοπική μουσική παίζει διάφορα τραγούδια των καλάντων. Ένα ξέσπασμα χαράς αγκαλιάζει τις φλόγες με τραγούδια, χορούς και χτυπήματα κουδουνιών. Η φωτιά που φουντώνει, οι φλόγες της που υψώνονται λαμποκοπώντας, η ζεστασιά που απλώνεται γύρω ανάβουν το κέφι και τονώνουν τη διάθεση.

Όταν με το χαμήλωμα της φωτιάς αρχίζει να φαίνεται το «βεργί» οι πιο θαρραλέοι από τους νέους ορμούν να το ρίξουν κάτω. Αν το καταφέρουν θεωρούνται άξιοι για παντρειά και ακούν παινέματα και επευφημίες και αν αποτύχουν ακούν φράσεις ειρωνικές.

Ενώ τα τελευταία κλαδιά σιγοσβήνουν, άλλοι αποχωρούν στα σπίτια τους και άλλοι παρέες παρέες, γλεντούν σε κέντρα ή σπίτια μέχρι τις πρωινές ώρες.

 

 

 

Το έθιμο της κλαδαριάς διατηρείται και σήμερα και συμβολίζει τις φωτιές που άναψαν οι ποιμένες στη Βηθλεέμ για να αναγγείλουν τη γέννηση του Χριστού. Η διατήρηση και η τέλεση του εθίμου στηρίζεται στη λαϊκή αυτή δοξασία,  κι έχει επιβιώσει από συνήθειες των αρχαίων Ελλήνων που με φλόγα έστελναν το μήνυμα της κάθε ευχάριστης αγγελίας. Αυτό μας το δίνει και ο Αισχύλος στην τραγωδία του «Ο Αγαμέμνων».

Σ΄αυτήν ο φρουρός βλέπει τη φλόγα στην αντικρινή του κορυφή και ξέρει πως αυτό σημαίνει την πτώση της Τροίας. Είναι η ίδια η είδηση. Εκτός από αυτό η πυρά για τους αρχαίους Έλληνες είχε λυτρωτική δύναμη. Μα τη λύτρωση φέρνει και ο Ναζωραίος. Μήνυμα χαρμόσυνο για όλο τον κόσμο είναι η γέννηση του.

Γενικότερα πρέπει, νομίζουμε να θεωρηθεί κατάλοιπο των πυρολατρικών δοξασιών  των προγόνων μας. Ξέρουμε ακόμα τις πυρές που άναβαν οι αρχαίοι Έλληνες, για να τιμήσουν τον Απόλλωνα, στις αρχές κάθε μήνα, στα νεομήνια όπως τα έλεγαν. Τιμούσαν έτσι τον Απόλλωνα «ως Θεόν του ηλίου που γεννά το Πύρ» όπως αναφέρει ο Κων. Ρωμαίος. Το φως και την αναγέννηση της φύσεως φέρνει όμως και το βρέφος της Βηθλεέμ.

Καλές Γιορτές!

Σιάτιστα, αναμνήσεις Χριστουγέννων... Τρεις γυναίκες θυμούνται με νοσταλγία

Όταν αναπολεί κάποιος στιγμές από την παιδική του ηλικία, σίγουρα το μυαλό του θα πάει στις γιορτές των Χριστουγέννων, σε στιγμές ευχάριστες αλλά και δύσκολες. Οι μέρες αυτές κουβαλούν αναμνήσεις όμορφες, σαν ένα βιβλίο με τις σελίδες του γεμάτες αγάπη, κάλαντα ή κόλιαντα, όπως λέγονται στη Σιάτιστα, κεράσματα, ανθρώπους και ιστορίες που πλημμυρίζουν  τα μάτια με δάκρυα νοσταλγίας.

 Τα Χριστούγεννα παλιά ξυπνούν αναμνήσεις , ζωντανεύουν θύμησες και κάνουν το τώρα να φαίνεται τόσο διαφορετικό. Παρ’ ‘ολες τις αλλαγές που φέρνει ο χρόνος, η ιστορία ενός τόπου μένεις αναλλοίωτη και ζωντανεύει με την κάθε ευκαιρία. Ήθη και έθιμα που κρατούν ζωντανό το παρελθόν, φέρνουν αναμνήσεις στους μεγαλύτερους και χρέος να διατηρηθεί ζωντανή αυτή η παράδοση στους νεότερους.

Φωτογραφία: www.siatistanews.gr

Τα Χριστούγεννα στη Σιάτιστα σημαίνουν παράδοση, έθιμα όπως οι Κλάδαριές, τα Κόλιαντα, παραδοσιακά γλυκά και φαγητά, γεύσεις και αρώματα που μοσχοβολούν σε κάθε σπίτι, σε κάθε γειτονιά, ήχους και φωνές με αγάπη γι’ αυτόν τον τόπο που η παράδοση τον ξεχωρίζει.

Η Καλλιόπη Μπόντα,  η Σουζάννα Παπαναούμ – Σιάπαντα  και η Αικατερίνη Ζωγράφου, τρεις  κυρίες με δυναμισμό, εκπαιδευτικοί στο επάγγελμα,  που τους διακρίνει η αγάπη για τον τόπο τους, με πλούσια δράση και συγγραφικά έργα σχετικά με την ιστορία και την παράδοση της Σιάτιστας,   θυμούνται στιγμές από το παρελθόν και μας αφηγούνται αυτήν την ιστορία που έχει χαραχτεί τη μνήμη τους.

 

Τα Κόλιαντα στη Σιάτιστα

 Είχαμε πάρει την απόφασή μας. Παρ’ όλες τις αντιρρήσεις των δικών μας, θα πηγαίναμε και φέτος να πούμε τα κόλιαντα. Ξεκινήσαμε στις 5 το πρωί. Πήγαμε σε όλα τα σπίτια της γειτονιάς, αλλά και σε σπίτια συγγενών μας σε άλλες γειτονιές. Αφού λέγαμε το τραγούδι που άρμοζε στην κάθε οικογένεια, μας έδιναν τα κόλιαντα, που ήταν κάστανα, καρύδια, φιρίκια, κολιαντίνες, μουστοκούλουρα. Οι πιο κοντινοί συγγενείς μάς έδιναν και σαλιάρια και βέβαια όλοι μας εύχονταν «και τα χρονάκια σας». Εκείνη τη χρονιά για πρώτη φορά πήγαμε για κόλιαντα και στον καθηγητή Καπνουκάγια. Του είπαμε το τραγούδι που άρμοζε σε κάθε μορφωμένο, «Γραμματικός εκάθονταν». Μας υποδέχτηκε χαμογελαστός, και πέρα από τα γνωστά κόλιαντα μας έδωσε και χρήματα. Καθώς φεύγαμε στρέφαμε το κεφάλι μας πίσω και ρίχναμε κλεφτές ματιές. Παρατηρήσαμε πως στέκονταν ακόμα στην πόρτα και μας κοίταζε. Κατά την επιστροφή μας μιλούσαμε συνέχεια γι’ αυτόν και τη συμπεριφορά του. Αναρωτιόμασταν μήπως κάναμε λάθος που πήγαμε. Όμως, φάνηκε πως αυτό του έδωσε χαρά. Το θέμα μάς απασχόλησε κάποιες ημέρες, μέχρι που ξεχάστηκε. Τις απόψεις του καθηγητή Καπνουκάγια για τα κόλιαντα τις έμαθα πολλά χρόνια αργότερα, όταν διάβασα το βιβλίο του Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ όπου, μεταξύ άλλων, γράφει: Ο νεωτεριστής, αμέσως θα πει: Είναι εντροπή να στέλνωμεν τα παιδιά μας με το χειμερινό πρωινό χιονικό κρύο, να ζητούν «κόλιαντα». Την επαιτείαν θα επαναφέρωμεν; Αλλά, εάν ήξεραν πόσον υγιεινόν είναι δια τους μικρούς – το παρηκολούθησα και εκ πείρας το ξέρω- το πρωϊνό ξύπνημα και το υπό την τσουχτερή ψύχρα περπάτημα των μικρών με τους ομηλίκους των, δεν θα συνηγορούσαν εις την κατάργησιν του εθίμου. …Αυτό το πρωϊνό νυχτοπερπάτημα των μικρών είναι διδακτικώτατον κοινωνιολογίας μάθημα.

Σιατιστινά Σαλιάρια

Όταν γυρίσει σπίτι, θα τον ερωτήσουν οι γονείς, οι αδελφοί, αι αδελφαί και ει τις άλλος, σε ποιό σπίτι πήγεν, τι τους έδωκαν, πως τους εδέχθησαν και τότε θα ιδούν, εάν ο μικρός διηγήται ελεύθερα, έχει λεκτικόν πλούτον, είναι φαντασιώδης, ή φιλαλήθης και εν τέλει, όταν μεγαλώσει θα έχει την ενεξίτηλον αυτήν ανάμνησιν της παιδικής του ζωής, ως χρονικόν αφετηρίας του βίου του όριον.

 Καλλιόπη Μπόντα

 

Χριστούγεννα αλλιώς

Αρχές της δεκαετίας του’50 οι απαιτήσεις της ζωής έφεραν την οικογένειά μου στα Σέρβια,   που τον Μάρτη του  1943 η ιταλική μεραρχία Penarolo είχε φροντίσει να τα μετατρέψει  σε «νεκρή ζώνη» ως τιμωρία για το κάψιμο της γέφυρας του Αλιάκμονα από αντιστασιακούς της περιοχής, γεγονός που την εμπόδισε να βοηθήσει τους Ιταλούς στη μάχη του  Φαρδύκαμπου.

 Χριστούγεννα στα Σέρβια της δεκαετίας του ’50 στο  σπίτι  που νοικιάζαμε άκουγα τη Σιατιστινή μητέρα μου να λέει ιστορίες για  κόλιαντα,  ιτζιούκια, μουστουκούλουρα, τζιουμάκες κι ένας κόμπος στο λαιμό   δεν έλεγε να φύγει, γιατί είχα  τζιουμάκα, αλλά  δεν είχα συγγενική ή φιλική  πόρτα να χτυπήσω. .

 Και τότε… η γειτόνισσά μου η Βάλια με  φώναξε να πάω μαζί της να πούμε τα «κάλαντα» στη θεία της την Πόπη.

Ακολούθησα μουδιασμένη, θα πήγαινα σε ένα «ξένο» σπίτι. Ένα  σπίτι κοντά στην Κεντρική Πλατεία. Πήγαμε και  χτυπήσαμε την πόρτα. Μια αρχοντική, γλυκιά μορφή μας άνοιξε. Μας χάρηκε και   μας δώρισε . Ναι, είχε δωράκι και για μένα, το «ξενάκι». Κοιτούσα έκπληκτη, δεν το περίμενα!   Η κυρία Πόπη με αγκάλιασε  τρυφερά λέγοντας: κι εσύ παιδί δικό μας είσαι.  ΤΟΤΕ ΕΝΟΙΩΣΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

Η φροντίδα και η καλοσύνη της Σερβιώτισας έφερε τη χαρά της Γέννησης στην καρδιά μου.

                                                                                                                   Αικατερίνη Ζωγράφου

                                                                                                                   Πικέρμι 14-11-2020

Σιάτιστα – Κλαδαρ’ές

Η πρώτη γιορταστική εκδήλωση του Δωδεκαημέρου στη Σιάτιστα, είναι το άναμμα της κλαδαριάς την 23η Δεκεμβρίου. Η προετοιμασία άρχιζε περίπου στα τέλη Νοεμβρίου. Τα παιδιά κάθε γειτονιάς σχημάτιζαν ομάδες και ξεχύνονταν στ’ αμπέλια όπου μάζευαν ξερά χόρτα και φρύγανα (στη Χώρα τα ονόμαζαν «λόζιο», στη Γεράνεια «φουρφούρια»). Τα φόρτωναν σε ζώα και μόλις έφταναν στη Σιάτιστα τα αποθήκευαν σε κάποια αχυρώνα την οποία φύλαγαν καλά, μήπως μια αντίπαλη ομάδα πάρει για λογαριασμό της κάποια ποσότητα. Την άνοιγαν μόνο στις 23 Δεκεμβρίου για το στήσιμο της κλαδαριάς, που γινόταν ως εξής:

 

Σ’ ευρύχωρο χώρο της γειτονιάς, όπως και στις πλατείες, άνοιγαν τρύπα βάθους περίπου μισού μέτρου. Εκεί μέσα στερέωναν ένα ίσιο χοντρό ξύλο βελανιδιάς, το λουμάκι, ύψους περίπου 4-5 μέτρων. Στην κορυφή του τοποθετούσαν μια φούντα με ξερά χόρτα και το υπόλοιπο το σκέπαζαν τυλίγοντας γύρω του λόζιο, ώστε το σχήμα της κλαδαριάς να θυμίζει μεγάλο έλατο.

 

Όταν ήταν πια έτοιμη, τα παιδιά τη φύλαγαν και πάλι σαν τα μάτια τους, μη τυχόν έρθει κάποιος από άλλη γειτονιά και την ανάψει πριν την ώρα της. Μόλις νύχτωνε, ερχόταν ο Δήμαρχος με τη συνοδεία τοπικών οργάνων στην κλαδαριά κεντρικού δρόμου, την άναβε και έκανε την έναρξη του χορού. Μεγάλοι και μικροί που στέκονταν γύρω, έσειαν ρυθμικά κουδούνια από ζώα (κυπριά –  κουδούνι μπρούτζινο που κρεμούν στον λαιμό των τράγων) γκαβανούζες -μεγάλο σφαιρικό κουδούνι, που κρεμούν στον λαιμό των κριαριών  κ.ά.) προξενώντας μεγάλο θόρυβο, που όχι μόνο δεν ενοχλούσε αλλά παρακινούσε τον κόσμο να πάρει μέρος στο γλέντι.

Οι φλόγες της κλαδαριάς σκόρπιζαν ολόγυρα μια γλυκιά ζεστασιά, απομακρύνοντας για λίγο το δριμύ ψύχος που συνήθως επικρατούσε. Αυτή η λάμψη συμβολίζει τη φωτιά που άναψαν οι βοσκοί, όταν ήρθαν να προσκυνήσουν το Θείο Βρέφος. Όλοι οι παρευρισκόμενοι, συνόδευαν τα όργανα με το τραγούδι:

«Πιδιά μ’ ήρθαν τα κόλιαντα κι όλοι να συναχτήτι                                                                          

  κι απ’ τουν Αηλιά στον Πρόδρουμου στα τρία τα πηγάδια   

   ικεί θα γίν’ του σύνταγμα κι όλου του συναγώγι».

Στη συνέχεια, αφού ο Δήμαρχος με τα όργανα έφευγαν για να πάνε και σ’ άλλες κλαδαριές, οι γείτονες και τα παιδιά έμεναν γύρω από τη φωτιά, τραγουδώντας κι άλλα τραγούδια των καλάντων και χτυπώντας τα κουδούνια.

 

[1] κυπρί = κουδούνι μπρούτζινο που κρεμούν στον λαιμό των τράγων

[2] γκαβανούζα = μεγάλο σφαιρικό κουδούνι, που κρεμούν στον λαιμό των κριαριών

Σουζάννα Παπαναούμ – Σιάπαντα

 

Η ομάδα του Together σας εύχεται

Καλές Γιορτές, Υγεία, Αγάπη και Ευημερία σε όλο τον κόσμο!

Δημοσιευμένο στο www.togethermag.gr

Παραμένουμε άνθρωποι

 

Ο κόσμος έχει κουραστεί με όλη αυτήν την πρωτοφανή κατάσταση που βιώνουμε φέτος. Κι είναι λογικό. Δεν άλλαξε απλώς ο τρόπος ζωής μας, αλλά με κυρίαρχα στοιχεία το άγχος και τον φόβο για επιβίωση, οι ρυθμοί της καθημερινότητας μοιάζουν με τηλεκατευθυνόμενο αυτοκινητάκι, που τρέχει, σταματά, ξανατρέχει, ξανασταματά, αναποδογυρίζει, επανέρχεται στο δρόμο του κι ούτω καθεξής, με τα χτυπήματα όμως να αφήνουν πληγές που δύσκολα θα γιατρευτούν.

Δυστυχώς, δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι το προνόμιο της σταθερής δουλειάς του δημοσίου ή της εργασίας σε επιχείρηση του ιδιωτικού τομέα που συνεχίζει να λειτουργεί κανονικά, παρ’ όλες τις συνθήκες που επικρατούν. Η ανεργία χτύπησε κόκκινο και η απόγνωση του επιχειρηματικού κόσμου συνεχώς αυξάνεται. Απομονωθήκαμε, χάσαμε δικούς μας ανθρώπους  χωρίς να τους χαιρετήσουμε όπως θα θέλαμε κι όπως τους άξιζε, δεν μπορούμε να φροντίσουμε αυτούς που αγαπάμε και μας χρειάζονται, γίναμε καχύποπτοι, επιφυλακτικοί, με μία μάσκα να κρύβει το χαμόγελό μας και τα χέρια μας να ξηραίνονται από το αντισηπτικό, περπατάμε με σκυμμένο το κεφάλι, χωρίς να μπορούμε να ανασάνουμε φυσιολογικά , φοβόμαστε να αγγίξουμε αντικείμενα και ανθρώπους, απολογούμαστε για το που πάμε και τι κάνουμε και πνιγόμαστε μέσα σε αυτήν την σιωπή που σκορπά μόλις πέσει το σκοτάδι. Ακόμη και τα φώτα του γιορτινού στολισμού δεν έχουν κανέναν να τα θαυμάσει. Αναβοσβήνουν μόνα τους και φωτίζουν τους άδειους δρόμους, τα άδεια στενά, τις άδειες πλατείες.

Κλεισμένος στο σπίτι του ο κόσμος ψυχαγωγείται καταναλώνοντας τηλεοπτικά προγράμματα, βλέποντας τα δελτία ειδήσεων, που στην πλειοψηφία σκορπούν τον πανικό κι από την άλλη δείχνουν την ανισότητα που επικρατεί στην κοινωνία, καθώς άνθρωποι πεθαίνουν και πεινούν κι από την άλλη κάποιοι συνεχίζουν τη ζωάρα τους χωρίς να τους αγγίζει τίποτα.

Τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης έγιναν η παρηγοριά του ανθρώπου, όπου ο κάθε χρήστης περνά ατελείωτες ώρες γράφοντας, σχολιάζοντας, κοινοποιώντας, παρακολουθώντας άλλους χρήστες, στέλνοντας μηνύματα, με την ψυχολογία του να περνά από σαράντα κύματα.

Πέρα από το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης και του σχολιασμού, δεν είναι λίγοι αυτοί που ξεπερνούν τα όρια κι επιδίδονται σε έναν παραλογισμό επίρριψης ευθυνών για όσα συμβαίνουν. Το να μιλάς για ατομική ευθύνη συνεπάγεται να γνωρίζεις τι σημαίνει και να σε διακατέχει. Που θα οδηγήσει τελικά όλο αυτό και πότε θα αρχίσουμε να ζούμε φυσιολογικά, είναι ερωτήματα που μας απασχολούν όλους, καθημερινά, με την υπομονή και έχει φτάσει τα όρια της ανοχής πλέον. Η κοινωνία κουράστηκε και το δείχνει. Η ανάγκη για ένα μήνυμα αισιοδοξίας είναι πιο επιτακτική από ποτέ, κι αυτό που πρέπει να παραμείνει ζωντανό και να μην επιτρέψουμε σε καμία περίπτωση να χαθεί είναι η ΑΝΘΡΩΠΙΑ. Ειδικά λόγω των ημερών που έρχονται, ας δείξουμε την ποιότητα μας και την αξία μας. Αυτά κανένας ιός δεν πρόκειται να μας τα στερήσει αρκεί να το θέλουμε.

Καλές γιορτές με υγεία και ανθρωπιά.

Δημοσιευμένο στο TogetherMag

Σεβασμός στη διαφορετικότητα

Η δύναμη βρίσκεται στις διαφορές, όχι στις ομοιότητες, σύμφωνα με τον  Stephen Covey, Αμερικανό συγγραφέα.

Η διαφορετικότητα υπάρχει παντού γύρω μας. Στους ανθρώπους, στη φύση, στα αντικείμενα. Η διαφορετικότητα δεν είναι εχθρός μας. Είναι αυτή που μας δείχνει την ποικιλομορφία της ζωής και την μοναδικότητα του καθενός μας.

Άνθρωποι με διαφορετική εξωτερική εμφάνιση, διαφορετικά χαρακτηριστικά, διαφορετικούς χαρακτήρες. Διαφέρουμε στο ύψος, στα κιλά, στο χρώμα των μαλλιών και των ματιών, στα αξεσουάρ που χρησιμοποιούμε, στο μακιγιάζ, στον τρόπο που ντυνόμαστε, στον τρόπο που περπατάμε, μιλάμε  και συμπεριφερόμαστε.

Διαφέρουμε στη γλώσσα, τη θρησκεία, τις ιδέες, τις αντιλήψεις, το χρώμα του δέρματος, την εθνικότητα, την ηλικία, το φύλο,  την σεξουαλική μας ταυτότητα, το μορφωτικό μας επίπεδο, το κοινωνικο-οικονομικό μας επίπεδο, την επαγγελματική μας ταυτότητα, τις πεποιθήσεις μας.

Είμαστε διαφορετικοί, αλλά ίσοι μεταξύ μας. Ξεχωρίζουμε αλλά αξίζουμε.  Γιατί ο καθένας μας , ασχέτως με τη διαφορετικότητά μας,  έχει την αξία του.

Κάποια χαρακτηριστικά τα κληρονομούμε και κάποια τα αποκτούμε στην πορεία της ζωής μας. Το ζήτημα είναι να γίνουν πρώτα σεβαστά από εμάς τους ίδιους, κυρίως αυτά που έχουμε χωρίς να ήταν επιλογή μας , όπως κάποιο χαρακτηριστικό του σώματός μας ή κάποια κληρονομική πάθηση, και έπειτα να γίνουν σεβαστά και από τους γύρω. Η διαφορετικότητα, είτε είναι επιλογή μας είτε όχι, πρέπει να είναι σεβαστή και αποδεκτή από την κοινωνία, γιατί αποτελεί βασικό στοιχείο της αρμονικής κοινωνικής διαβίωσης.

Ο όρος της διαφορετικότητας χρησιμοποιείται σε διαφημιστικές καμπάνιες για θέματα ισότητας, ρατσισμού, ατόμων με ειδικές ανάγκες και μαθησιακές δυσκολίες, ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για να δείξει ότι η αποδοχή του άλλου, όσο διαφορετικός κι αν είναι, αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για να συμβιώσουμε ειρηνικά μέσα στην κοινωνία. Σ’ αυτήν την κοινωνία που θέλει να λέγεται προοδευτική, αλλά πολλές φορές δεν είναι. Πολύ συχνά, αυτή η κοινωνία γίνεται αφιλόξενη, κρίνει αυστηρά, στοχοποιεί το διαφορετικό και το αποξενώνει. Το απομακρύνει από το σύνολο και το υποβιβάζει. Αυτό είναι λάθος. Κανείς δεν είναι ίδιος με τον άλλο, όσα κοινά χαρακτηριστικά κι αν έχουν. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όπως βλέπουμε εμείς τους άλλους διαφορετικούς έτσι μας βλέπουν κι αυτοί. Όλοι μας όμως είμαστε ξεχωριστοί, έχουμε την αξία μας και τη δική μας θέση στην κοινωνία. Μία κοινωνία που πρέπει να προσπαθήσουμε όλοι μαζί να την κάνουμε όσο πιο φιλόξενη γίνεται, για όλους, για όλα τα πλάσματα του Θεού.

Η διαφορετικότητα μας αφορά όλους και πρέπει να την σεβόμαστε.