Μια συγνώμη δεν αρκεί

 

Το ατυχές περιστατικό με τον ξυλοδαρμό του σταθμάρχη έφερε για ακόμη μία φορά στην επιφάνεια το ζήτημα της παραβατικότητας.

Η νεανική παραβατικότητα, συγκεκριμένα, παρατηρείται αρκετά συχνά και αποτελεί ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα που απασχολεί τόσο την κοινωνία όσο και τις αρχές και τους ειδικούς ως προς τον χειρισμό της.

Ο μη ελεγχόμενος θυμός, οι έντονες αντιδράσεις, τα διαφόρων ειδών ξεσπάσματα, οι όποιες επαναστατικές  τάσεις και επιδείξεις δυνάμεων αποτελούν μεγάλο μέρος των αιτιών που προκαλούνται τέτοιου είδους περιστατικά, με τα θύματα πολλές φορές να μην μπορούν να αντιδράσουν και να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, να καταλήγουν στο νοσοκομείο και ακόμη χειρότερα στον τάφο. Ο νόμος προβλέπει συγκεκριμένες διαδικασίες αντιμετώπισης του θύτη, λόγω ηλικίας, κι αυτό προκαλεί προβληματισμό και μάλιστα κάποιες φορές αντιδράσεις από τις οικογένειες και τον στενό κύκλο των θυμάτων, κι όχι μόνο.

Ίσως το να οδηγηθεί στη φυλακή ένας ανήλικος να μην αποτελεί λύση αλλά και η υπό περιορισμούς ελευθερία δεν εξασφαλίζει ότι δεν θα συμβεί παρόμοιο περιστατικό. Η μεταμέλεια δεν δικαιολογεί την κάθε μορφής βία , αντιθέτως μπορεί να λειτουργήσει πολλαπλασιαστικά. Η συγνώμη δεν γιατρεύει πληγές , δεν διαγράφει τη μνήμη, δεν επαναφέρει ζωές, δεν γυρίζει το χρόνο πίσω.

Εδώ αξίζει να αναρωτηθούμε που οφείλονται αυτές οι παραβατικές συμπεριφορές. Το πρόβλημα πρέπει να εντοπιστεί στη ρίζα του.

Οι ψυχολογικοί παράγοντες έχουν τον πρωτεύοντα ρόλο. Παιδιά μεγαλωμένα χωρίς καμία στέρηση και άρνηση σε τίποτα, καλομαθημένα ή κακομαθημένα όπως και να τα πεις δεν έχει σημασία, παιδιά που δεν μεγάλωσαν με την απαραίτητη οικογενειακή θαλπωρή και αγάπη, παιδιά μεγαλωμένα με πολλές στερήσεις και κακουχίες, παιδιά εγκαταλελειμμένα, παιδιά με γονείς αδιάφορους ή βίαιους, παιδιά με μία ψυχολογία μπερδεμένη τόσο που δεν τους επιτρέπει να προσδιορίσουν τον εαυτό τους .

Ο ρόλος των γονέων και της οικογένειας είναι ο πιο σημαντικός κι από την άλλη το σχολείο συμπληρώνει,  με το μάθημα της ψυχολογίας να κρίνεται πιο απαραίτητο όσο ποτέ. Είναι πολύ σημαντικό ένα παιδί να μάθει από μικρή ηλικία να ελέγχει τον θυμό του και τις αντιδράσεις του, να μιλάει για ότι το απασχολεί, να σέβεται τον εαυτό του και τους γύρω και να αποκτήσει αυτοπεποίθηση. Εάν δεν πιάσεις το πρόβλημα από τη ρίζα , θα φυτρώνει συνέχεια. Κι επειδή η κοινωνία και κυρίως οι νέοι έχουν την τάση να παραδειγματίζονται από όσα βλέπουν , με το διαδίκτυο να επιδρά πολλές φορές αρνητικά ηρωοποιώντας ανθρώπους, ούτε η αυστηρή τιμωρία αλλά ούτε και η ανέχεια είναι λύση. Το να στερήσεις την ελευθερία ενός νέου ανθρώπου δεν είναι αρεστό αλλά το να στερήσεις μία ανθρώπινη ζωή πάνω σε μια στιγμή ανεξέλεγκτης συμπεριφοράς και μη ελεγχόμενου θυμού, μαγκιάς ή επανάστασης στο κατεστημένο είναι χειρότερο.

 Ας προβληματιστούμε λοιπόν και ας περάσουμε σε ουσιαστικές πράξεις, πέρα των διαπιστώσεων.

Η καραντίνα , ο εγκλεισμός και η μοναξιά πηγές δημιουργίας και αντοχής ! Η Τούλα Χαριτίδου ζωγραφίζει τη Γυναίκα στην καραντίνα.

Όλα όσα βιώσαμε μέσα στο 2020 και κυρίως η περίοδος της καραντίνας και του εγκλεισμού επηρέασαν την ψυχολογία μας αλλά ταυτόχρονα αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για δημιουργία.

 

Η Τέχνη αποτελεί έναν ξεχωριστό τρόπο έκφρασης και δίνει την ευκαιρία όχι μόνο στον δημιουργό αλλά και στον θεατή να μυηθεί σε μία άλλη κατάσταση.

Η γνωστή ζωγράφος Τούλα Χαριτίδου,  το γένος Τσακιρίδη, από την Πτολεμαΐδα αποτύπωσε στα έργα της την γυναίκα μέσα στην καραντίνα, σε δημιουργίες ιδιαίτερες, εστιάζοντας στον τρόπο που η ίδια αντιλήφθηκε αυτήν την κατάσταση.

Η γυναίκα σαν σύμβολο δημιουργίας και ζωής αποτελεί το αγαπημένο θέμα της κ. Χαριτίδου. Μαθητευόμενη  στο Εργαστήρι του Θεόδωρου Ζυρπιάδη από το 1999 έως το 2002, η Τούλα Χαριτίδου διατηρούσε εργαστήρι ζωγραφικής για παιδιά μέχρι το 2017, έχει πραγματοποιήσει από το 2003 οκτώ ατομικές εκθέσεις και έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό.

“Τα συναισθήματα ανεβοκατεβαίνουν στην καραντίνα και επηρεάζουν την καθημερινότητα όλων μας”, δηλώνει η ζωγράφος Τούλα Χαριτίδου. ‘Στην τέχνη που είχα εγώ καταφύγιο, γιατί ανήκω και σε ομάδα υψηλού κινδύνου θα βρει κανείς το Πάσχα μου, την Άνοιξη, τα Χριστούγεννα, την ανάγκη μου να προστατεύσω δικούς μου ανθρώπους, την λύπη μου για δικούς μου ανθρώπους που νοσηλευόταν, την λαχτάρα μου να δω τα εγγόνια μου που μου λείπουν…”.

Αυτό το Πάσχα επέλεξα να μην ζωγραφίσω τα αυγά αλλά να γράψω πάνω τους τα ονόματα των ανθρώπων που υπό διαφορετικές συνθήκες θα ήμασταν μαζί. Τούλα Χαριτίδου

 

Πινελιές τέχνης και φαντασίας!

 Ταλαντούχες γυναίκες τολμούν και δημιουργούν , με φαντασία και μεράκι!

Ένα πινέλο, ένας καμβάς ή ένα απλό άσπρο χαρτί και λίγα χρώματα αρκούν για να πάρουν ζωή οι σκέψεις και τα συναισθήματα. Αυτή η ομορφιά που βλέπουν τα μάτια κι αποτυπώνουν με ταλέντο σε έναν πίνακα, διατηρούν  ζωντανές εικόνες που χαράζονται στη μνήμη, στην καρδιά.

 

Κατερίνα Μαλιάγκα

Πέντε ταλαντούχες κυρίες από το Βόιο παρουσιάζουν τον αγαπημένο τους πίνακα και αποδεικνύουν πως η αγάπη για την τέχνη μπορεί να φέρει όμορφα και ξεχωριστά αποτελέσματα.

 

Καθεμία με τη δική της συλλογή έργων, εμπνέεται από τα πιο απλά , από εικόνες της καθημερινότητας ή πρόσωπα αγαπημένα, από τοπία που έχουν λατρέψει κι αυτά που ονειρεύονται και θέλουν να ζωντανέψουν στο μυαλό. Στη συλλογή τους μπορεί να βρει κάποιος έργα με ευαισθησία και απερίγραπτη ομορφιά. Ζητήσαμε να διαλέξουν ένα αγαπημένο τους έργο και να σας το παρουσιάσουμε , με την ευχή η νέα χρονιά να είναι ακόμη πιο δημιουργική και με περισσότερες όμορφες εικόνες και συναισθήματα.

 

Κατερίνα Μαλιάγκα

“Η ζωγραφική είναι εικόνες, αναμνήσεις, αγαπημένα πρόσωπα, αγαπημένοι προορισμοί, πόθοι και επιθυμίες. Η αγάπη για τη φύση και την ομορφιά που την περιβάλλει, τα ζώα και τα τοπία αποτελούν πηγή έμπνευσης για να αποτυπωθούν σε έναν πίνακα αυτό που θέλω να δώσω ζωή”, Κατερίνα Μαλιάγκα.

Ολυμπία Λαζόγκα

Η νεκρή φύση απεικονίζει με μία ψευδαίσθηση τα υλικά αγαθά, συμβολίζει την ευμάρεια και προορίζεται να στολίσει τραπεζαρίες ή σαλόνια. Ειδικότερα τα ώριμα φρούτα συμβολίζουν τη γονιμότητα, την αφθονία, μεταφορικά τον πλούτο και την ευημερία.

“Ψάχνοντας στο διαδίκτυο να βρω μια φωτογραφία που θα μπορούσα να ζωγραφίσω για να στολίσει τον τοίχο στην τραπεζαρία του σπιτιού μου έπεσα πάνω στον συγκεκριμένο πίνακα…..τα χρώματα και οι παραπάνω συμβολισμοί σε συνδυασμό με την ύπαρξη του ελληνικού στοιχείου (του πλεκτού), με οδήγησε να δημιουργήσω αυτόν τον πίνακα με μικρές αλλαγές από την πρωτότυπη φωτογραφία” , Ολυμπία Λαζόγκα.

Αγγελική Κακούλη

“Ένα έργο εμπνευσμένο από την αγράμπελη της αυλής μου και τα υπέροχα χρώματα του φθινοπώρου”, Αγγελική Κακούλη.

Έφη Ώττα

“Αρχοντικό Πούλκως, αυτή η αρχοντιά των σιατιστινών σπιτιών μιας άλλης εποχής εμπνέει και συγκινεί”, Έφη Ώττα.

 

Περιστέρα Σιάσιου

 

Το φαινόμενο του ετεροχρονισμού

 

Τραγική διαπίστωση των ημερών δεν είναι μόνο τα  ετεροχρονισμένα κρούσματα που καταγράφηκαν στην Κοζάνη και φυσικά προκάλεσαν κοινωνική αναστάτωση διότι στάθηκαν η αιτία μία ολόκληρη περιοχή να βρίσκεται επί τρεις μήνες σε κατάσταση ανατολής, με ότι αυτό συνεπάγεται σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, αλλά ότι γενικά ο ετεροχρονισμός είναι ένα φαινόμενο που παρατηρείται έντονα τελευταία.

Η Δυτική Μακεδονία είναι μία ξεχωριστή περιοχή της χώρας μας, η μοναδική περιφέρεια που δεν βρέχεται από θάλασσα αλλά με έντονη παρουσία του υδάτινου στοιχείου,  με απερίγραπτες φυσικές ομορφιές και μοναδικά προϊόντα , με τη δική της κουλτούρα και πολιτισμό και ανθρώπους που καταβάλλουν κάθε προσπάθεια να κρατούν ζωντανή την παράδοση, τα ήθη και έθιμα του τόπου τους, με δικό της παραγωγικό μοντέλο ανάπτυξης και έναν επιχειρηματικό κόσμο που  με την εξωστρέφειά του αναδεικνύει την περιοχή και ότι παράγεται σε αυτήν.

Παρ’ όλα αυτά , η μετάβαση στην μεταλιγνιτική εποχή και οι αλλαγές που θα επέλθουν στα μοντέλα εργασίας και ανάπτυξης, καθώς και οι ευκαιρίες που θα πρέπει να αξιοποιηθούν για επενδύσεις και αναπτυξιακό σχεδιασμό  δεν έχουν αντιμετωπιστεί ακόμη με την σοβαρότητα που θα έπρεπε από τα αρμόδια όργανα του κράτους.

 Ποιος είναι ο στρατηγικός σχεδιασμός ανάπτυξης για την Δυτική Μακεδονία και  πως θα ισοσκελιστούν οι οικονομικές απώλειες από το κλείσιμο των λιγνιτικών μονάδων στην περιοχή ώστε να αντικατασταθεί η παραγωγική δραστηριότητα της ,  είναι ερωτήματα που όχι απλά έπρεπε να έχουν ήδη απαντηθεί αλλά να έχει ξεκινήσει η υλοποίηση του master plan πριν να είναι πολύ αργά.

Ο ετεροχρονισμός παρατηρείται εδώ και χρόνια σε ουσιαστικές πολιτικές παρεμβάσεις και εξακολουθούμε να γινόμαστε μάρτυρες μικροπολιτικών τακτικών που αποσκοπούν στην προσωπική προβολή και ανέλιξη αυτών που ασχολούνται με τα κοινά.  Σε μία περιοχή όπως η Δυτική Μακεδονία όπου ο κάθε τόπος έχει τα δικά του συγκριτικά πλεονεκτήματα και τις ιδιαιτερότητες του απαιτείται ένα μοντέλο ανάπτυξης με οριζόντιες και κάθετες παρεμβάσεις, βασιζόμενες στα παραγωγικά μοντέλα της κάθε περιοχής , λαμβάνοντας υπόψη τα χαρακτηριστικά του εδάφους, τα πληθυσμιακά κριτήρια και τις δυνάμεις των τοπικών οικονομιών, ώστε συνδυαστικά να διαμορφωθεί μία ολοκληρωμένη και ελκυστική πρόταση, υλοποιήσιμη άμεσα , που θα στοχεύει τόσο στην τουριστική βιομηχανία όσο και σε επιχειρηματικές συνέργειες.

Οι συνεχώς αυξανόμενες ενεργειακές ανάγκες οδηγούν στην αξιοποίηση των ΑΠΕ, οι οποίες ναι μεν έχουν πολλά οφέλη , όμως θα πρέπει να ληφθεί υπόψη και η κλιματική αλλαγή που θα επέλθει από τη χρήση τους, η οποία θα επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό τον πρωτογενή τομέα ανάπτυξης της περιοχής. Το στάδιο των διαβουλεύσεων ίσως κράτησε πολύ.

Ας θυμηθούμε τη γνωστή παροιμία «των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν…» γιατί απ’ότι φαίνεται κάποιοι περιμένουν να πεινάσουμε για να αποφασίσουν τι θα μαγειρέψουν….

Δημοσιευμένο στο www.togethermag.gr

Διχασμός ή ομόνοια για να βρεθεί λύση;

 

Πλησιάζουμε σιγά σιγά στην επέτειο ενός χρόνου αυτής της πρωτόγνωρης κατάστασης που άλλαξε τις ζωές των ανθρώπων όλου του πλανήτη και η φαγωμάρα καλά κρατεί. Όλους αυτούς τους μήνες αντιμετωπίσαμε  μία νέα πραγματικότητα που έβαλε τις ζωές μας σε παύσεις, σε αναμονές, σε ρυθμούς «ξεκινώ και σταματώ», κι όμως εξακολουθούμε να αλληλοκατηγορούμαστε διαδικτυακά για το ποιος και τι φταίει τελικά. Άνθρωποι έχασαν τις ζωές τους, οικογένειες διαλύθηκαν, κάποιοι στοχοποιήθηκαν κι άλλοι καταστράφηκαν επαγγελματικά, κι ακόμη μαλώνουμε μεταξύ μας για το τι πρέπει να γίνει και ποιος ευθύνεται που ο αριθμός των κρουσμάτων παραμένει υψηλός. Η καραμέλα της ατομικής ευθύνης έλιωσε και η κρατική μέριμνα αποδείχθηκε ελλιπής. Ευθύνη υπάρχει σε όλους μας, ανεξαρτήτως θέσης και κοινωνικοοικονομικής κατάστασης, όμως δεν αρκεί μόνο αυτό ώστε να μπορέσουμε να πάρουμε τις ζωές μας πίσω.

Αρκετοί πολίτες αντιμετώπισαν την κατάσταση με απερισκεψία και άρνηση, άλλοι φοβήθηκαν περισσότερο και κλείστηκαν στο σπίτι τους κι άλλοι συνέχισαν τη ζωή τους, όσο γινόταν, τηρώντας τα μέτρα για την προστασία των ιδίων αλλά και των γύρω τους.

Φτάσαμε στο σημείο σήμερα να έχουμε διχαστεί ως κοινωνία, από τη μία οι λεγόμενοι αρνητές της μάσκας κι αυτοί που δεν πιστεύουν στην ύπαρξη του ιού που χτύπησε την ανθρωπότητα, κι από την άλλοι αυτοί που απλά πείστηκαν για τον κίνδυνο που υπάρχει και υπάκουσαν.

Είναι γεγονός ότι ο τρόπος που επέλεξε η Κυβέρνηση να εφαρμόσει κάποια μέτρα, αυστηρά, για να αντιμετωπίσει την πανδημία, πολλές φορές δημιούργησε προβληματισμό. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι ο καθένας πρέπει να κάνει του κεφαλιού του.

Σενάρια συνωμοσίας, άρνηση στην τήρηση των μέτρων, ανευθυνότητα με μαζικές συγκεντρώσεις και αντιδράσεις από τη μία, φόβος, θάνατοι, πρόστιμα και οικονομική καταστροφή επιχειρήσεων από την άλλη, έχουν οδηγήσει την κοινωνία σε κατάσταση κρίσης.

Αυτό που φαίνεται ξεκάθαρα είναι ότι ο κάθε πολίτης έχει τη δική του ευθύνη για το πώς θα αντιμετωπίσει την κατάσταση και πρέπει να την αναλάβει χωρίς να βάζει σε κίνδυνο τους υπόλοιπος. Το αν πιστεύει ή όχι κάποιος στην ύπαρξη του ιού είναι δικό του θέμα και δεν μπορεί κανείς να του το επιβάλλει. Όλοι μας όμως οφείλουμε να σεβαστούμε αυτήν την κατάσταση και την επιστήμη και να μην γινόμαστε παντογνώστες και ειδικοί θέλοντας να προκαλέσουμε εντυπώσεις και να το παίξουμε επαναστάτες. Όσοι πέρασαν τις πύλες των νοσοκομείων όλο αυτό το διάστημα, αλλά και το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό γνωρίζουν πολύ καλά εάν υπάρχει κίνδυνος τελικά ή όχι.

Από την πλευρά του Κράτους δεν δόθηκε η σωστή κατεύθυνση στην στήριξη της κοινωνίας και κυρίως των επαγγελματιών που επλήγησαν από αυτήν την στασιμότητα της λειτουργίας τους. Η εφαρμογή των μέτρων έγινε με λάθος τρόπο, καθώς δεν λήφθηκαν υπόψη οι ιδιαιτερότητες και οι ανάγκες της κάθε περιοχής. Τα κριτήρια οικονομικής ενίσχυσης των επιχειρήσεων αποδείχθηκαν προβληματικά και η επιβολή μέτρων για τον περιορισμό κατ’  οίκον των πολιτών έχουν αρχίσει να κουράζουν τον κόσμο.

Οι πολιτικοί εκπρόσωποι της κάθε περιοχής οφείλουν να πάρουν ενεργό ρόλο και θέση ώστε άμεσα να ληφθούν αποτελεσματικά μέτρα ανάλογα την περιοχή και την επιχειρηματική της δραστηριότητα. Ο κόσμος πρέπει να επιβιώσει όχι μόνο από την πανδημία αλλά και από την πείνα, την ανεργία και την οικονομική καταστροφή. Όλα είναι αλυσίδα.

Θέλουμε τις ζωές μας πίσω και την καθημερινότητά μας. Πρέπει να συνεργαστούμε και κάποια στιγμή να σταματήσουν οι φαγωμάρες, η επίρριψη ευθυνών μεταξύ μας και οι μικροπολιτικές και να εφαρμοστεί ένα σωστό σχέδιο για την επαναλειτουργία της κοινωνίας με αποτελεσματικότητα και δικαιοσύνη. Όχι άλλα σενάρια και κούφια λόγια. Ας περάσουμε σε ουσιαστικές πράξεις. Κουραστήκαμε.

Δημοσιευμένο στο togethermag.gr

Ας ευχηθούμε για τη νέα χρονιά!

 

Μέρες γιορτινές  και οι ευχές έχουν την τιμητική τους. Λογής λογής ευχές για την προσωπική και την επαγγελματική μας ζωή, υγεία, ευτυχία, αγάπη, ειρήνη στον κόσμο και πολλές ακόμη ευχές για αξίες ανεκτίμητες, που ομορφαίνουν τόσο ιδιαίτερα τη ζωή μας.

Είτε πρόσωπο με πρόσωπο, είτε μέσω ενός μηνύματος στο κινητό τηλέφωνο, μέσω μιας καλαίσθητης γιορτινής κάρτας με χιουμοριστικό ή συναισθηματικό περιεχόμενο ή ακόμη και με ένα τηλεφώνημα, οι ευχές μεταφέρονται από άτομο σε άτομο και δημιουργούν ένα ευχάριστο αίσθημα χαράς και αισιοδοξίας, ειδικά όταν τις ακούς από ανθρώπους που έχουν ιδιαίτερη σημασία στη ζωή σου. Λόγια αγάπης, φιλίας, στοργής, όλα με τη δική τους σημασία, θα μας συνοδεύουν στο ταξίδι της νέας χρονιάς. Αυτής της χρονιάς, που όλοι θέλουμε να είναι καλύτερη από την προηγούμενη.

Τι θέλουμε όμως να μας φέρει η νέα χρονιά; Επαγγελματική αποκατάσταση; Περισσότερα λεφτά; Μεγαλύτερο σπίτι; Νέο έρωτα; Καλή πρόοδο; Οικογενειακή ευτυχία; Υγεία; Ειρήνη στον κόσμο; Σίγουρα όλοι τα σκεφτόμαστε και τα επιθυμούμε. Απαραίτητα ως ένα βαθμό μερικά εξ αυτών, για να μπορέσουμε να ζήσουμε αξιοπρεπώς, χωρίς προβλήματα. Άλλα πάλι όχι και τόσο.  Ζητάμε αυτό το κάτι που θα βελτιώσει τη ζωή μας, θα μας κάνει να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες και να ζήσουμε λίγο καλύτερα.

Υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι, όμως, που αρκούνται σε όσα έχουν και εύχονται απλά η νέα χρονιά να μη τους στερήσει αυτά που αγαπούν, κι ας μην τους φέρει τίποτα καινούριο. Έτσι απλά, να συνεχίσει η ζωή της πορεία της, με τα λίγα αλλά πολύτιμα. Αυτή η ευχή έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί  δίνει αξία στον άνθρωπο και όχι στα αντικείμενα.

Μήπως τελικά αυτά που έχουμε είναι αρκετά και δεν το καταλαβαίνουμε; Μήπως κάποιες φορές γινόμαστε αχάριστοι, άπληστοι και υπερβολικά απαιτητικοί; Μήπως πρέπει να εκτιμήσουμε αυτά που έχουμε και να είμαστε ευγνώμονες ; Μήπως θα πρέπει απλά να προσέχουμε περισσότερο αυτά που έχουμε πριν τα χάσουμε; Τους ανθρώπους που έχουμε στη ζωή μας.

Αυτοί που έχουν βιώσει μία μεγάλη απώλεια στη ζωή τους, αν τους ρωτήσεις αυτό θα σου πουν. Τα αντικείμενα και οι υλικές αξίες δεν έχουν νόημα μπροστά στο χαμό ενός δικού μας ανθρώπου. Ενός ανθρώπου που και τι δεν θα δίναμε να τον είχαμε δίπλα μας αυτές τις γιορτινές μέρες. Μας λείπει τόσο και οι γιορτές δεν έχουν τη σημασία που είχαν πριν.

Αυτές τις μέρες αγάπης και χαράς η απουσία δικών μας ανθρώπων δυστυχώς γίνεται τόσο βασανιστική  και δημιουργεί μία έντονη επιθυμία να θέλουμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω. Και μετά ένα αναπάντητο γιατί τριγυρνάει μέσα στο μυαλό μας. Ο φόβος να μην χάσουμε τους ανθρώπους μας, αυτούς που έχουμε γύρω μας, δίπλα μας και ομορφαίνουν τη ζωή μας,  γίνεται έντονος και ξεπερνά κάθε επιθυμία για υλικές απολαύσεις. Και τότε ευχόμαστε η νέα χρονιά να μην  πάρει από κοντά μας αυτούς που αγαπάμε, όλα τα άλλα αντιμετωπίζονται, παλεύονται, έστω και με δυσκολία.

Κάθε φορά που αλλάζει η χρονιά όλοι μας πιστεύουμε ότι τα λάθη θα διορθωθούν, τα πάθη θα παραδειγματίσουν, οι επιτυχίες θα ικανοποιήσουν και θα μας δώσουν δύναμη να συνεχίσουμε. Άλλοι προτιμούν να ξεχάσουν, άλλοι να θυμούνται, άλλοι θέλουν  κάτι παραπάνω, αυτό που θα αλλάξει τη ζωή τους κι άλλοι απλά να συνεχίσουν με τον ίδιο ρυθμό γιατί απλά τους αρκούν αυτά που έχουν.

Πρέπει να παραδεχτούμε ότι  όλοι μας  επιθυμούμε τα αντικείμενα και τις υλικές αξίες, τα χρειαζόμαστε να ζήσουμε άνετα και ευχάριστα, είναι γεγονός. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι το πολυτιμότερο δώρο είναι η ίδια η ζωή, ο ίδιος ο άνθρωπος, ο καθένας μας ξεχωριστός, αναντικατάστατος και μοναδικός. Ας τον προσέχουμε λίγο περισσότερο. Κι όλους όσους αγαπάμε.

Καλή καλύτερη χρονιά!