Αγαπημένο μου ημερολόγιο…

Αγαπημένο μου ημερολόγιο…

Αγαπημένο μου ημερολόγιο αποφάσισα να σου γράψω, μετά από πολλά χρόνια, τώρα που γεμάτη από εμπειρίες , κάνω έναν μικρό απολογισμό, πριν συνεχίσω την καθημερινότητά μου. Μία καθημερινότητα που κάποιες μέρες την αγαπώ και κάποιες τη μισώ. Είναι στιγμές που κλείνω τη μέρα μου ευχάριστα και σκέφτομαι όλα όσα έκανα, ικανοποιημένη που τα κατάφερα και πάλι. Είναι και στιγμές όμως, που η νύχτα με βρίσκει εξουθενωμένη, έτοιμη να καταρρεύσω, αγχωμένη γιατί δεν πρόλαβα να τελειώσω όλα όσα ήθελα. Αυτό που με πικραίνει όμως πιο πολύ είναι που αυτές τις στιγμές τα βάζω με τον εαυτό μου. Μετά συνειδητοποιώ ότι τον αδικώ και μετανιώνω.

Θυμάμαι που σου έγραφα, τότε που ήμουν μικρή κι είχα δίψα για τη ζωή. Ήθελα να μεγαλώσω και να ζήσω όλα όσα ονειρευόμουν και σου εκμυστηρευόμουν στις αρωματισμένες σου σελίδες. Σε σένα έλεγα τα πάντα κι εσύ σαν πιστός φίλος άκουγες και δεν μιλούσες. Φιλοξενούσες τις σκέψεις μου με αγάπη και με έκανες να λαχταρώ τη στιγμή που θα σου άνοιγα και πάλι την παιδική καρδούλα μου και να παρασυρθώ , γράφοντας με το ροζ στυλό μου, που στην κορυφή είχα ένα παιχνιδάκι με πούλουλα και γαργαλούσα απαλά τη μύτη μου, χαζογελώντας, όταν διάβαζα την εξομολόγηση που σου έκανα. Αυτή η αθωότητα μου έχει λείψει. Τότε δεν γνώριζα πόσο κακός μπορεί να γίνει ο κόσμος κι ήθελα να τον κατακτήσω.

 Σήμερα σου γράφω γιατί νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω τον εαυτό μου για όλα όσα κάνει. Ποιος άλλος θα το κάνει άλλωστε; Κανείς. Οι άνθρωποι είναι αχάριστοι και εγωιστές.

Το ξέρω ότι δεν είμαι τέλεια . Κανείς δεν είναι. Η τελειότητα είναι ένα άπιαστο όνειρο, απαραίτητο για να προχωράμε μπροστά και να βελτιωνόμαστε. Όμως, προσπαθώ και δεν το βάζω κάτω, όσα εμπόδια κι αν συναντώ. Κι αυτά τα εμπόδια, ατελείωτα . Άλλα μεγάλα κι άλλα μικρά. Κάποιες φορές με κουράζουν απίστευτα κι άλλες με συναρπάζουν που τα προσπερνώ τόσο εύκολα και νιώθω δυνατή.

Έχω κάνει λάθη το ξέρω. Έμαθα όμως. Κι αν κάποια τα επαναλαμβάνω είναι γιατί κάποιες φορές δίνω στον εαυτό μου μία δεύτερη, ίσως και τρίτη ευκαιρία να τα διορθώσει .

Δεν ξέρω αν σου φαίνεται εγωιστικό, αλλά θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε μένα, γιατί το έχω ανάγκη. Ένα ευχαριστώ που συνεχίζω να είμαι ο εαυτός  μου, γιατί πιστεύω σ’ αυτόν και γιατί τον αγαπώ. Τον αγαπώ όταν δεν διστάζει να δακρύσει, να γελάσει, να θυμώσει, να ξεσπάσει και να αφεθεί εκεί που θέλει. Ένα ευχαριστώ για όλα όσα κάνει καθημερινά για τον ίδιο και για τους άλλους. Γι’ αυτούς που αγαπά κι ας μην το αναγνωρίζουν πάντα. Ένα μεγάλο ευχαριστώ που καταφέρνει και βλέπει την όμορφη πλευρά της ζωής ακόμη κι όταν περιβάλλεται από γκρίζα σύννεφα. Ένα μεγάλο ευχαριστώ το χρωστάμε στον εαυτό μας…

Η αξία της φιλίας

Αρθρογραφία από τους σπουδαστές του τμήματος Δημοσιογραφίας, Συντάκτες και Ρεπόρτερς του Δημοσίου ΙΕΚ Κοζάνης


Η αξία της φιλίας

Η γνώμη του κόσμου

Μεγαλώνουμε με κανόνες. Από μικρή ηλικία μαθαίνουμε την υπακοή, τον σεβασμό. Μαθαίνουμε ότι στη ζωή υπάρχουν όρια που δεν πρέπει να ξεπερνάμε, γιατί  δεν είναι σωστό. Μαθαίνουμε να έχουμε καλούς τρόπους, να είμαστε ευγενικοί, να σεβόμαστε τις αρχές και τις αξίες της ζωής, να αγαπάμε την οικογένειά μας, τους φίλους μας, τον συνάνθρωπό μας, τα ζώα, το περιβάλλον. Στο μυαλουδάκι μας το εύπλαστο φυτεύονται ιδέες  για το πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε, πως να μιλάμε, τι να κάνουμε για να αρέσουμε στους άλλους, τι να κάνουμε για να μην δυσαρεστούμε τους άλλους.

Μεγαλώνουμε μέσα σε καλούπια που φτιάχνει η κοινωνία μας. Καλούπια που ταιριάζουν σε ανθρώπους ανάλογα με την κοινωνική τάξη, την οικονομική κατάσταση, την καταγωγή ή τη θρησκεία.  Στο σχολείο και στο οικογενειακό περιβάλλον μαθαίνουμε για το καλό και το κακό, για το σωστό και το λάθος.  Μεγαλώνουμε ακολουθώντας αυτούς τους κανόνες και προσπαθώντας να μην ξεφύγουμε από τα όρια που βάζει η κοινωνία, γιατί τότε θα μας σχολιάσουν. Γιατί η γνώμη του κόσμου μετράει, μας επηρεάζει, μας ενδιαφέρει. Δεν μας αρέσει να έχουν οι άλλοι άσχημη γνώμη για μας. Και κάπως έτσι μεγαλώνουμε δίνοντας σημασία στην εικόνα μας. Αυτό που δείχνουμε προς τα έξω. Το κοινωνικά αρεστό. Τι γίνεται όμως με το περιεχόμενο; Και κατά πόσο ταιριάζει με το εξωτερικό περίβλημα;

Από τη μία τα καλούπια και από την άλλη να σου λένε να είσαι ο εαυτός σου. Κάτι δεν ταιριάζει εδώ. Κανείς δεν θέλει ανεξέλεγκτους και επικίνδυνους ανθρώπους μέσα στην κοινωνία, ανθρώπους χωρίς τρόπους και αρχές, όμως πρέπει να αναρωτηθούμε εάν θέλουμε να είμαστε μαριονέτες μίας κοινωνίας που επιβάλλει κανόνες που κάποιοι ίσως δεν ταιριάζουν σε πολλούς ανθρώπους.

Ίσως να μην  θέλω να μάθω γαλλικά και πιάνο, να μου ταιριάζει κάτι άλλο. Η ηλεκτρική κιθάρα για παράδειγμα. Μου αρέσει ο ήχος της. Κάνει περισσότερο θόρυβο. Ίσως να μου αρέσει ο θόρυβος, γιατί βγάζει μία ζωντάνια. Δεν ταιριάζει σε όλους η ησυχία.

Ίσως να μην θέλω να σπουδάσω μόλις τελειώσω το σχολείο, να θέλω να κάνω κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό. Ίσως να το κάνω αργότερα, όταν θα είμαι σε ηλικία να αποφασίσω τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Να ανακαλύψω το κρυφό μου ταλέντο και να το ξετυλίξω. Ίσως να είμαι διαφορετικός και να ξεχωρίζω. Να μην ανήκω στο πλήθος που κατευθύνεται από στερεότυπα που ίσως να είναι λάθος. Στερεότυπα που αφορούν την εξωτερική εμφάνιση, την κοινωνική θέση, τη μόρφωση, τη συμπεριφορά, τη σεξουαλικότητα. Ίσως να διαφέρω και να είναι καλύτερα. Ίσως να είμαι το ασχημόπαπο που γίνεται κύκνος.

Ίσως να μην θέλω να κάνω οικογένεια νωρίς, ίσως αργότερα ή καθόλου. Ίσως να μην θέλω να κάνω παιδιά, για δικούς μου λόγους ή να κάνω  όταν είμαι έτοιμη να ανταποκριθώ  σ’ αυτόν τον ρόλο υπεύθυνα. Δικαίωμά μου. Επιλογή μου.

Ίσως να μην θέλω να φύγω από το σπίτι όταν τελειώσω το σχολείο ή τις σπουδές μου, να μου αρέσει η θαλπωρή των γονιών, η ζεστασιά του σπιτιού, μέχρι όποια ηλικία επιλέξω εγώ. Αλλά μπορεί και να θέλω να φύγω νωρίς, να ανοίξω τα φτερά μου να πετάξω, έχοντας τους δικούς μου ανθρώπους πάντα στο πλευρό μου. Να με στηρίζουν και να με ενθαρρύνουν. Αυτό μετράει για μένα.

Ποιός ή ποιοί είναι αυτοί που θα αποφασίσουν τι πρέπει να κάνω στη ζωή μου και πότε;

Τι μου ταιριάζει και τι με πνίγει;

Μπορεί να μην έχω αποφασίσει ακόμη  τι θέλω να κάνω, να θέλω να δοκιμάσω, κι ας αποτύχω, όμως σίγουρα δεν θέλω να είμαι μαριονέτα μίας κοινωνίας που προωθεί συγκεκριμένα πρότυπα, που δεν μου ταιριάζουν, στοχοποιεί το διαφορετικό, σχολιάζει και επικρίνει.  Κανείς δεν είναι καλύτερος από τον άλλον, όλοι μας έχουμε την αξία μας, τα υπέρ και τα κατά που λένε. Κάθε άνθρωπος μία ξεχωριστή προσωπικότητα με τη δική του θέση μέσα στην κοινωνία, που από τη μία σέβεται τους κοινωνικούς κανόνες που ορίζουν μία αρμονική συνύπαρξη, από την άλλη όμως θέτει τα δικά του όρια σε ότι τον αφορά και αποφασίζει πότε και εάν θα τα ξεπεράσει. Κάποιες φορές, ίσως και πολλές, χρειάζεται και η υπέρβαση.

Ίσως δεν πρέπει να δίνουμε και τόσο μεγάλη σημασία στη γνώμη των άλλων. Ο κόσμος πάντα σχολιάζει και θα συνεχίσει να το κάνει. Αρέσκεται στο κουτσομπολιό και στην κριτική. Όσο κι αν φαίνεται εγωιστικό ή παράξενο, τελικά δεν με νοιάζει τι θα πει ο κόσμος. Δεν με νοιάζει η γνώμη των άλλων, των πολλών. Με νοιάζει η γνώμη των λίγων, αυτών των ανθρώπων που εκτιμώ και αγαπώ και ξέρω ότι θέλουν το καλό μου. Αυτών που  χαίρονται με τη χαρά μου και λυπούνται με τη λύπη μου. Αυτών που στα δύσκολα θα απλώσουν το χέρι τους και  στα λάθη μου  θα μου δείξουν την ανθρώπινη πλευρά της ζωής.

Αυτών που θα καταλάβουν τις ανάγκες μου και θα κατανοήσουν τις επιλογές μου.

Με νοιάζει ο εαυτός μου και οι άνθρωποι που αγαπώ. Δεν θέλω αλυσίδες στα χέρια μου.

Θέλω την αξιοπρέπειά μου και τα όνειρά μου σε μία βαλίτσα.

Δημοσιευμένο στην εφημερίδα ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ

Αναζητώντας λίγη ευγένεια

«Καλοί τρόποι είναι η συμφιλίωση της μεγάλης ιδέας που έχουμε για τον εαυτό μας με τη μικρή ιδέα που έχουμε για τους άλλους». Η φράση αυτή ανήκει στον Mark Twain, Αμερικανό συγγραφέα και αποτυπώνει πολύ παραστατικά τη σημερινή πραγματικότητα.

Η ευγένεια σπανίζει  στις μέρες μας. Η πραγματική ευγένεια. Αυτή που αποτελεί στοιχείο του χαρακτήρα ενός ανθρώπου. Όχι η ψεύτικη, αυτή του «θεαθήναι».

Οι ανάγκες για επιβίωση και προσωπική ανέλιξη, σε συνδυασμό με την υπερβολική αστικοποίηση και την τεχνολογική έξαρση, μεταμόρφωσαν τους ανθρώπους σε ρομπότ, σε αναίσθητα όντα, που κυνηγούν το άπιαστο όνειρο. Ένα καλύτερο αύριο που δεν θα το ζήσουν ποτέ, γιατί απλά οι άνθρωποι ποτέ δεν ικανοποιούνται, συνεχώς θέλουν αυτό το κάτι παραπάνω.

Ποια είναι η κατάσταση σήμερα; Οι άνθρωποι βιάζονται συνεχώς. Τρέχουν να προλάβουν. Ο χρόνος ποτέ δεν είναι αρκετός.  Όσο πολύτιμος κι αν είναι, ξοδεύεται πολλές φορές εκεί που δεν πρέπει. Επαγγελματικές και οικογενειακές υποχρεώσεις, έξοδα, διάφορες απαιτήσεις, προσωπικές ανάγκες, γεμίζουν την καθημερινή ατζέντα, η οποία πολύ συχνά ξεχειλίζει. Κι όταν η μέρα φεύγει, συνειδητοποιείς ότι κάτι ξέχασες, κάτι δεν πρόλαβες να κάνεις, ο χρόνος της μέρας δεν σου έφτασε, με την κούραση να σε έχει καταβάλει σωματικά και ψυχικά.

Το άγχος δυστυχώς έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή μας και επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τη συμπεριφορά μας.  Οι άνθρωποι γίνονται αγενείς πάνω στη βιασύνη τους να προλάβουν και να τα κάνουν όλα σωστά, πατούν επί πτωμάτων πολλές φορές, προσβάλλουν, εκφράζονται απότομα, συμπεριφέρονται άσχημα. Ξεσπούν με λάθος τρόπο, παρασυρόμενοι από τον οίστρο της τελειομανίας.

Ξεχνούν τους τρόπους τους, ξεχνούν τι σημαίνει ευγένεια, καλοσύνη στη συμπεριφορά.

Ναι είναι γεγονός. Όσο κι αν δεν μας αρέσει να το ακούμε. Η ευγένεια έχει χαθεί στις μέρες μας. Στη θέση της συναντάμε τον ατομικισμό, το συμφέρον και την αγένεια, συμπεριφορές που κάνουν την ευγένεια  να φαίνεται ως μειονέκτημα, ως αδύνατο σημείο ενός ανθρώπου.

Κοιτάς γύρω σου και αναζητάς αυτόν τον ευγενικό άνθρωπο που θα σου πει καλημέρα με όλη τη σημασία της λέξης. Αυτόν που θα σε ρωτήσει «τι κάνεις» και θα περιμένει απάντηση, γιατί τον ενδιαφέρει. Αυτόν που θα επιδιώξει την παρέα σου, τη συντροφιά σου, την κουβέντα σου,  γιατί καταλαβαίνει ότι σου αρέσει, ότι το χρειάζεσαι.  Αυτόν που θα σου παραχωρήσει τη θέση του γιατί βλέπει ότι εσύ την έχεις μεγαλύτερη ανάγκη. Αυτόν που θα απλώσει το χέρι του να σε κρατήσει για να μην πέσεις.  Αυτόν που θα σου δείξει το σωστό δρόμο όταν έχεις χάσει τον προσανατολισμό σου. Αυτόν που θα σε βοηθήσει χωρίς να περιμένει αντάλλαγμα. Αυτόν που θα σου χαμογελάσει χωρίς ιδιαίτερο λόγο και θα σε κάνει να χαμογελάσεις κι εσύ. Αυτόν  που θα σου ανοίξει την πόρτα να περάσεις. Αυτόν που θα χρησιμοποιήσει τον πληθυντικό ευγενείας ως δείγμα σεβασμού . Απλές πράξεις, γεμάτες ευγένεια και καλοσύνη, χωρίς συμφέρον, χωρίς σκοπιμότητες.

Οι ευγενικοί άνθρωποι εμπνέουν σεβασμό και εκπέμπουν καλοσύνη. Ξεχωρίζουν, γιατί η ευγένεια πηγάζει εσωτερικά από κάθε άνθρωπο, αποτελεί στάση ζωής. Φαίνεται στη συμπεριφορά, στον τρόπο έκφρασης.

Στην εποχή του ΕΓΩ, όμως, η ευγένεια δεν χωρά. Γιατί η ευγένεια θέλει το ΕΜΕΙΣ. Και το ΕΜΕΙΣ  είναι δύσκολο σήμερα. Θέλει προσπάθεια και οι άνθρωποι δεν δείχνουν πρόθυμοι να το κάνουν.  Ίσως θα πρέπει να το συνηθίσουμε. Ίσως, όμως, θα πρέπει να συνεχίσουμε να αναζητούμε αυτούς τους ευγενικούς ανθρώπους που επιλέγουν να κάνουν την διαφορά.

Δημοσιευμένο στην εφημερίδα ΚΟΖΑΝΗ

Για τη ΓΥΝΑΙΚΑ

Γι΄ αυτήν  που δίνει ζωή από τη ζωή της. 

Τη ΓΥΝΑΙΚΑ. 

Με όλα τα γράμματα κεφαλαία.

Γι΄ αυτήν που εννέα μήνες υπομένει καρτερικά μια νέα ζωή να μεγαλώσει μέσα της. 

Αυτήν που βλέπει το σώμα της να αλλάζει, την ψυχολογία της να περνά από πολλά στάδια μέχρι τη μαγική στιγμή που θα κρατήσει στα χέρια της αυτή τη νέα ζωή, που χτυπούσε μέσα της, ένιωθε την ανάσα της, τους παλμούς της καρδιάς  της, αντλούσε δύναμη από τη δύναμη της,  που διαπέρασε το σώμα της, δείχνοντας ότι ο πόνος είναι αναπόφευκτος στη ζωή, κάποιες φορές απαραίτητος, αλλά αξίζει. 

Γι’ αυτήν που προσφέρει όλη της την αγάπη να μεγαλώσει τα παιδιά της ώστε να σταθούν αξιοπρεπώς μέσα στην κοινωνία. Κι αυτήν να είναι εκεί. Σιωπηλός θεατής, να νιώθει περηφάνεια, αγωνία και χαρά. Επειδή τα κατάφερε.

Γι’ αυτήν που επιλέγει να μοιραστεί τη ζωή της με έναν άνθρωπο, να δίνει την αγάπη της και να τον φροντίζει. Να υπομένει και να υποχωρεί. Να θυσιάζεται και να προσπαθεί. Να μοχθεί να ικανοποιήσει όλους όσους έχουν την ανάγκη της. Αυτούς που χρειάζονται τη φροντίδα της. Γιατί τους είναι απαραίτητη.

Γι’ αυτήν που επιλέγει να είναι μόνη γιατί έτσι της αρέσει. Θέλει την ανεξαρτησία της, την ελευθερία της. Δεν θέλει να υποχωρεί. Δεν της αρέσει να συμβιβάζεται. Να ανέχεται.

Γι’ αυτήν που θεωρεί τη μοναξιά συνειδητή επιλογή και όχι κατάντια.

Γι’ αυτήν που έχει βιώσει τον πόνο της μονόπλευρης αγάπης, της απόρριψης, της συναισθηματικής εκμετάλλευσης, της προδοσίας και της αχαριστίας.

Γι’ αυτήν που είδε κατάματα την άσχημη πλευρά της ζωής, αλλά δεν φοβήθηκε. Γύρισε το κεφάλι και κοίταξε εκεί που βρίσκεται η ομορφιά.

Γι’ αυτήν που μπαίνει στην αρένα της αγοράς εργασίας, δυναμικά. Δεν διστάζει να τα βάλει με θηρία για να δείξει τι αξίζει. Να πάει μπροστά. Να ανέβει ψηλά. Να αποδείξει ότι μπορεί . Να διαψεύσει όλους αυτούς που την υποτιμούν. Που τη θέλουν εγκλωβισμένη σε έναν ρόλο που επέβαλαν οι κοινωνίες πριν από χρόνια.

Γι’ αυτήν που δεν σταματά να εξελίσσεται. Να αποκτά γνώσεις και εμπειρίες. Να κυνηγά τα όνειρά της γιατί ξέρει ότι μόνο έτσι μπορεί να προχωρήσει. Όταν έχει στόχους.

Γι’ αυτήν που δεν φοβάται να κολυμπήσει στα βαθιά νερά, αγνοώντας τα ψηλά κύματα και τους δυνατούς ανέμους που προσπαθούν να τη βουλιάξουν, να την παρασύρουν σε έναν κόσμο ανδροκρατούμενο, καθόλου προοδευτικό, με έντονα στοιχεία ρατσισμού και σεξισμού.

Γι’ αυτήν που επιλέγει να είναι κομψή και γοητευτική. Προκλητική όσο πρέπει. Να εμπνέει σεβασμό και να μυρίζει αξιοπρέπεια. Να βγάζει μία θηλυκότητα που δεν περνά απαρατήρητη. Να διαχέει το άρωμα της στο πέρασμά της και να μαγεύει.

Γι’ αυτήν που χαμογελά και σαγηνεύει.

Γι’ αυτήν με τα θλιμμένα και μελαγχολικά μάτια που δεν μπορεί να κρύψει τον πόνο που κουβαλά μέσα της.

Γι’ αυτήν που ανεβαίνει το δικό της Γολγοθά. Ματώνει και προχωρά. Μάχεται να τα βγάλει πέρα. Να ζήσει. Να δημιουργήσει. Να προσφέρει. Να δείξει την αξία της.

Γι’ αυτήν που στέκεται μέσα στην κοινωνία στο ύψος της και δεν ακούει τις φωνές που προσπαθούν να τις τσακίσουν το ηθικό. Να τη μειώσουν και να την προσβάλλουν.

Γι’ αυτήν που δεν φοβάται να λιθοβοληθεί επειδή ξεχώρισε, επειδή ήταν ανυπάκουη σε κανόνες που δεν ταίριαζαν με τις ιδέες και τα πιστεύω της.

Γι’ αυτήν που δεν φοβάται να καεί γιατί μέσα από τις στάχτες θα αναγεννηθεί.

Γι’ αυτήν που δεν φοβάται να πέσει γιατί θα ξανασηκωθεί με το κεφάλι ψηλά.

Για τη ΓΥΝΑΙΚΑ. Με όλα τα γράμματα κεφαλαία.

Οι απαθείς

Τελευταία πολλή κουβέντα γίνεται  για τις ευπαθείς ομάδες. Αυτούς τους ανθρώπους που είναι πιο ευάλωτοι σε θέματα υγείας και χρειάζονται παραπάνω φροντίδα και ιδιαίτερη προσοχή. Άνθρωποι που πρέπει πρώτα οι ίδιοι να φροντίζουν και να προστατεύουν τους εαυτούς τους και έπειτα όλοι οι υπόλοιποι.

Αυτό που προκαλεί όμως ανησυχία σε μένα, είναι οι απαθείς ομάδες. Αυτή η κατηγορία των ανθρώπων που η απάθειά τους είναι τόσο επικίνδυνη και τοξική , σχεδόν, δηλητηριώδης. Η επικινδυνότητα αυτών των ανθρώπων είναι εις βάρος του κοινωνικού συνόλου που πολλές φορές εξαρτάται από τέτοιους ανθρώπους. Αυτοί όμως δεν νοιάζονται. Έχοντας εξασφαλίσει ότι θέλουν κι ότι χρειάζονται , αγνοούν την κραυγή της κοινωνίας. Αγνοούν τον συνάνθρωπο κι αδιαφορούν για τον ανθρώπινο πόνο.

Άνθρωποι χωρίς σπίτι, χωρίς δουλειά, χωρίς οικογένεια, άρρωστοι, φτωχοί, μόνοι, άνθρωποι σε απόγνωση και απελπισία, άνθρωποι  που παλεύουν να ζήσουν αξιοπρεπώς σε μία κοινωνία που σε οδηγεί στην παρανομία για να επιβιώσεις, θύματα όλοι των απαθών. Άνθρωποι με δικαίωμα στη ζωή και στα βασικά αγαθά, δικαίωμα στην υγεία και την παιδεία, δικαίωμα στην εργασία και την επαγγελματική πρόοδο, θύματα κι αυτοί των απαθών. Αυτών που έχουν χτίσει έναν τοίχο προστασίας γύρω τους, βολεμένοι σε αναπαυτικές καρέκλες, εξασφαλισμένοι οικονομικά, με εξουσία στα χέρια τους , δεν τους  αγγίζει τίποτα. Άνθρωποι που έχουν τα πάντα και δεν τους φτάνει αυτό. Θέλουν κι άλλα. Λεφτά, δύναμη, εξουσία , κι άλλα, κι άλλα. Αχόρταγοι και αχάριστοι. Απαθείς.

Ίσως αυτή να είναι η πιο επικίνδυνη επιδημία. Μία επιδημία που δεν θεραπεύεται με κανένα φάρμακο.

Οι άνθρωποι κλείστηκαν στα σπίτια τους για να προστατευτούν οι ίδιοι και οι ευπαθείς ομάδες, αλλά δεν μπορούν να προστατευτούν από τους απαθείς. Αυτούς που καθισμένοι στα πολυτελή σπίτια τους, με τους τεράστιους κήπους σε προτρέπουν να μείνεις σπίτι. Σε ένα διαμέρισμα 80 τμ , με τα παιδιά σου να βιώνουν μία κατάσταση εγκλεισμού εις βάρος της ψυχολογίας τους.  

Κάποιοι άνθρωποι έμειναν χωρίς δουλειά, με αβέβαιο το επαγγελματικό τους μέλλον , την οικονομική καταστροφή να βρίσκεται στο κατώφλι τους και την υγεία τους να κινδυνεύει από την ψυχολογική πίεση και το άγχος. Πολλοί άνθρωποι , με προβλήματα υγείας εκτός του κορονοϊού, υποφέρουν και θέτουν τη ζωή τους σε κίνδυνο γιατί δεν μπορούν να έχουν την κατάλληλη ιατρική φροντίδα είτε γιατί φοβούνται να απευθυνθούν στα νοσοκομεία λόγω της κατάστασης που επικρατεί είτε γιατί αδυνατούν να καλύψουν το κόστος της ιδιωτικής ιατρικής φροντίδας.

 Δίπλα μας άνθρωποι πεθαίνουν, οικογένειες διαλύονται , επιχειρήσεις κλείνουν, άνθρωποι που κοιμούνται στους δρόμους, άνθρωποι που δεν έχουν ένα πιάτο φαγητό. Ποιος θα ενδιαφερθεί γι’ αυτούς τους ανθρώπους κι από τι κινδυνεύουν περισσότερο;

Δημοσιευμένο στην  εφημερίδα Ο ΧΡΟΝΟΣ στις 12/4/2020