Μια κοινωνία γεμάτη ακόρεστους ανθρώπους

Όσοι πίστεψαν ότι ο εγκλεισμός της καραντίνας θα αλλάξει τους ανθρώπους διαψεύστηκαν οικτρά. Η δίψα για ζωή και η επιστροφή στην κανονικότητα έκανε πιο ακόρεστους τους ανθρώπους. Όρμησαν να ρουφήξουν κάθε σταγόνα όσων στερήθηκαν και κατέληξαν να πνίγονται από τις ανικανοποίητες επιθυμίες τους. Η κοινωνία βουβή συνεχίζει την καθημερινότητά της, γεμάτη ερωτηματικά για το αύριο και απογοήτευση για το σήμερα.

Η ευγένεια άρχισε να σπανίζει και η ανθρωπιά τείνει να εξαφανιστεί. Ο καθένας σκέφτεται μόνο τον εαυτό του , το πορτοφόλι του και το στομάχι του. «Η δουλειά μας να γίνεται και δεν βαριέσαι, ποιος νοιάζεται για τους άλλους»…. Αυτή η δίψα για εξουσία, χρήμα και καλοπέραση δεν θα ικανοποιηθεί ποτέ. Κοιλιόδουλοι και εραστές του μεσονυχτίου, αυτοί που πατούν επί πτωμάτων για να πετύχουν αυτό που θέλουν, χρησιμοποιώντας ανθρώπους και εκμεταλλεύοντας καταστάσεις. Βουτηγμένοι στο ψέμα και την υποκρισία , υπηρετούν πιστά το φαίνεσθαι και κρύβουν το είναι , γιατί αν το δει ο κόσμος θα τους σιχαθεί. Στην εποχή που μιλάμε για ισότητα των δύο φύλων , οι γυναίκες πρέπει να δείξουν λίγο κρέας για να βρουν δουλειά και τα προσόντα τους μπαίνουν στο συρτάρι μαζί με τα υπόλοιπα χαρτιά. Τα λάθος πρότυπα συνεχίζουν να εξαπλώνονται , οδηγώντας τους νέους σε συμπεριφορές που τους αναγκάζουν να αρνούνται τον εαυτό τους και να προσπαθούν να τον αλλάξουν για να αρέσουν. Το ψεύτικο απέκτησε αξία και το αληθινό έγινε ντεμοντέ.

Η καλή διάθεση και το χαμόγελο παρεξηγούνται και η άρνηση να αποδεχτείς αυτό που σου επιβάλλουν θεωρείται αγένεια. Κανείς δεν θα μας φιμώσει το στόμα και κανείς δεν θα μας αναγκάσει να υπηρετούμε τα δικά του θέλω και πιστεύω. Είναι μεγάλο κατόρθωμα να  διατηρείς τις αρχές σου κι ας αναγκάζεσαι πολλές φορές  να βρεθείς στο χείλος του γκρεμού.  Κι αναρωτιόμαστε , λοιπόν, σε τι κόσμο μεγαλώνουμε τα παιδιά μας , τι μαθήματα ζωής τους διδάσκουμε και τι είδους εφόδια τους δίνουμε για να μπουν στην αρένα της  ακόρεστης κοινωνίας και να παλέψουν για τα όνειρά τους….

 

Αυτοί οι άνθρωποι που ξεχειλίζουν ομορφιά

Είναι κάποιοι άνθρωποι τόσο όμορφοι εσωτερικά που ομορφαίνουν τα πάντα γύρω τους.

Άνθρωποι που λάμπουν σαν τον ήλιο και φωτίζουν κάθε σκοτεινό μονοπάτι της ζωής. Το γέλιο τους ζεστό, το βλέμμα τους καθαρό, η φωνή τους γλυκιά μελωδία που σκορπά ηρεμία, το άγγιγμα τους θεραπευτικό. Κυρίως, όμως, ο χαρακτήρας τους ακέραιος και η προσωπικότητά τους ξεχωριστή.

Άνθρωποι φωτεινοί, γεμάτοι χρώματα και μουσική, πρόθυμοι να απλώσουν το μαγικό τους χέρι και να σε κρατήσουν στα δύσκολα, τότε που χρειάζεσαι να δεις την ανθρώπινη πλευρά της ζωής.

 Αυτήν την πλευρά που κάποιοι αρνούνται πεισματικά να δουν και να δείξουν, βυθισμένοι στα σκοτάδια του εγωισμού και της κακίας τους.

Πόσο τους αγαπάμε αυτούς τους ανθρώπους και πόσο τυχεροί αισθανόμαστε που στολίζουν τη ζωή μας. Μέσα από κάθε είδους σχέση, οι όμορφοι άνθρωποι είναι το οξυγόνο μας, η γλυκιά μας εξάρτηση, η δύναμή μας.

Όσο κι αν δέχονται απανωτά τα χτυπήματα της μοίρας δεν σπάνε, λυγίζουν και ξανασηκώνονται. Ξέρουν, βλέπεις να δαμάζουν τη ζωή, να παλεύουν με τα ψηλά κύματα και τους δυνατούς ανέμους. Η ομορφιά τους κρύβει τόση δύναμη. Γι΄ αυτό ξεχωρίζουν. Για το μεγαλείο της ψυχής τους. Ευγενικοί και απλοί. Δε σου θυμώνουν, ούτε σε παρεξηγούν.

Σε δικαιολογούν σαν μικρό παιδί που από αφέλεια έκανες τη ζημιά. Σε παίρνουν αγκαλιά και η ζεστασιά τους θεραπεύει κάθε πόνο. Ξέρεις ότι είναι πάντα εκεί για σένα. Όποτε τους

χρειαστείς, γιατί είναι άνθρωποι με όλη τη σημασία της λέξης. Κι έχουν τόσο απόθεμα σε χαμόγελο που το σκορπούν απλόχερα κι ομορφαίνουν την πλάση.

 Η καλημέρα τους πολύτιμη, η συντροφιά τους ανεκτίμητη, η ομορφιά τους αληθινή. Είναι κι αυτοί πονεμένοι από τη ζωή, έχουν απογοητευτεί, αλλά το προσπερνούν γιατί έτσι

πρέπει. Οι μεγάλες προσδοκίες κρύβουν μεγάλες απογοητεύσεις και το ξέρουν καλά. Δεν ελπίζουν σε αντάλλαγμα όταν σου προσφέρουν την αγάπη τους, τη φιλία τους, τη συντροφιά τους, τη βοήθειά τους. Το κάνουν γιατί το νιώθουν. Πηγάζει από μέσα τους αυτή η αστείρευτη δύναμη να προσφέρουν ανθρωπιά. Είναι γεμάτοι καλοσύνη και αισιοδοξία, πίστη και ελπίδα για τη ζωή και τις αξίες της.

Άνθρωποι με αρχές και ήθος, σοβαροί εκεί που πρέπει, χαλαροί άλλες φορές ταιριάζουν παντού. Γι΄αυτό τους αγαπάμε και δεν μπορούμε χωρίς αυτούς. Αυτό το βλέμμα τους, το κοιτάς και χάνεσαι. Νιώθεις τη θετική τους αύρα να σε πλημμυρίζει. Κι αυτό που ξεχωρίζει είναι αυτή η μοναδική ικανότητά τους να σε καταλαβαίνουν χωρίς να χρειάζεται να πεις πολλά. Μοναδικό χάρισμα , ανθρώπινο , αληθινό.

Αυτοί οι άνθρωποι αγαπούν τη ζωή κι είναι αληθινοί μαχητές, αφανείς ήρωες στον καθημερινό αγώνα για επιβίωση. Τα συναισθήματά τους αληθινά και έντονα, δεν διστάζουν να τα εκφράσουν γιατί τότε μόνο καταλαβαίνεις τι σημαίνει να ζεις. Να αισθάνεσαι, να μοιράζεσαι, να αγαπάς, να ονειρεύεσαι, να ελπίζεις, να προσπαθείς, να πέφτεις και να ξανασηκώνεσαι, να δακρύζεις και να χαμογελάς, να κοιτάς τον ήλιο και να νιώθεις της ευλογία του, να βλέπεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να αισθάνεσαι περηφάνια γι’ αυτό που είσαι, να βλέπεις αυτούς τους ανθρώπους γύρω σου, δίπλα σου και να νιώθεις τυχερός που βρίσκονται στη ζωή σου.

Έχουν κερδίσει μία θέση στη καρδιά σου και θα βρίσκονται πάντα εκεί για να σου δείχνουν ότι η ζωή είναι όμορφη, παρ’ όλη την ασχήμια που συναντάμε συχνά, ότι το μονοπάτι είναι δύσβατο αλλά ο προορισμός σε αποζημιώνει, ότι το ταξίδι είναι κουραστικό αλλά η διαδρομή υπέροχη.

Αυτούς τους ανθρώπους να αναζητάς και να κρατάς δίπλα σου. Τους χρειάζεσαι και σε χρειάζονται. Υπάρχουν γύρω μας, δίπλα μας. Δες τους.

 Δημοσιευμένο στο otavoice.gr

Κοινωνία σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης

Κάπου αρχίσαμε να χάνουμε τον προσανατολισμό μας. Η κοινωνία μας δείχνει επικίνδυνη. Μήπως δεν ήταν και πριν θα μου πεις… Οι άνθρωποι άρχισαν να φοβούνται πλέον. Φοβούνται να κυκλοφορήσουν ελεύθερα, να εκφραστούν χωρίς ενδοιασμούς, να ζήσουν όπως επιθυμούν. Κάποιος θα τους κρίνει, κάποιος θα τους στοχοποιήσει, κάποιος θα τους στήσει στον τοίχο και θα τους λιθοβολήσει.  Η κατάσταση όλο και ξεφεύγει. Φοβάσαι να πας στη δουλειά σου , φοβάσαι να περπατήσεις στο δρόμο, φοβάσαι να πεις τη γνώμη σου, φοβάσαι να κατακτήσεις τους στόχους σου, φοβάσαι να ερωτευτείς, φοβάσαι να δείξεις τα συναισθήματά σου, φοβάσαι να πας ψηλά και να ξεχωρίσεις, φοβάσαι να αντισταθείς σε αυτά που σου επιβάλλουν, φοβάσαι να ζήσεις. Η μοναξιά δείχνει επικίνδυνη και η συντροφικότητα άρχισε να γίνεται ρίσκο. Τι να περιμένεις από τους ανθρώπους , ποιους να εμπιστευτείς και ποιους να πιστέψεις; Επιλέγεις να είσαι μόνος και σε κατηγορούν για εγωισμό. Γίνεσαι κοινωνικός και σε παρεξηγούν. Φτάσαμε στο σημείο να φοβόμαστε να πούμε καλημέρα γιατί δεν ξέρουμε πως θα το ερμηνεύσει ο άλλος.

Άνθρωποι σε απόγνωση, μόνοι, άρρωστοι στο μυαλό, άρρωστοι στη ψυχή, επικίνδυνοι και τρομακτικοί, φοβάσαι μήπως πέσεις στο διάβα τους και σε κατασπαράξουν. Άνθρωποι που κάνουν την κοινωνία να δείχνει αφιλόξενη κι επικίνδυνη. Άνθρωποι δικαστές και παντογνώστες από τη μία κι άνθρωποι δειλοί και φοβισμένοι από την άλλη. Ένα χάσμα κοινωνικό που όσο πάει και μεγαλώνει . Η κοινωνική ανισότητα όλο και διογκώνεται και η ισορροπία χάνεται.  Φόβος, ανασφάλεια, μίσος, δίψα για εξουσία, εξάρτηση από το χρήμα , ζήλεια και ηλιθιότητα. Κι ύστερα λέμε ότι θέλουμε να προοδεύσουμε. Βγάζοντας τα μάτια μας το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να χάσουμε το φως μας. Ξεχάσαμε να φερόμαστε σαν άνθρωποι. Η ανθρώπινη επαφή αντικαταστάθηκε από την τεχνολογία κι αυτό άρχισε να οδηγεί σε επικίνδυνες συμπεριφορές. Η άγνοια και η παραπληροφόρηση είναι κακοί σύμβουλοι σε μία κοινωνία που άρχισε να γίνεται μάζα. Δυστυχώς, η κατάσταση μοιάζει να είναι μη αναστρέψιμη και το αύριο που ξημερώνει δείχνει τρομαχτικό. Ίσως θα έπρεπε να προβληματιστούμε λίγο πριν να είναι πολύ αργά ….

Η δική μας καμπούρα

Η δική μας καμπούρα φαίνεται να μην  μας απασχολεί και τόσο, ίσως γιατί πιστεύουμε ότι δεν έχουμε καμπούρα και επικεντρώνουμε την προσοχή μας στις καμπούρες των άλλων. Κρύβουμε με δεξιότητα τα ελαττώματά μας και τις ατέλειες του χαρακτήρα μας και επικεντρώνουμε τον ενδιαφέρον μας στο να εντοπίζουμε ατέλειες και λάθη στους άλλους.

Είναι πραγματικά δύσκολο να αξιολογήσει κάποιος τον εαυτό του, να κοιτάξει στον καθρέφτη και να δει πέρα από το είδωλό του, πέρα από αυτό πού βλέπουν όλοι. Το περιεχόμενό του. Τη δική του αξία. Τα δικά του λάθη.

Η πεποίθηση της τελειότητας και της ατσαλάκωτης εικόνας κάνει τους ανθρώπους να στρέφουν την προσοχή τους στους άλλους και να ασχολούνται με τις ζωές τους.  Διαφέρουμε. Κι αυτό δεν είναι κακό. Θα πρέπει να γίνει κατανοητό και κυρίως σεβαστό από  όλους μας, ανεξαρτήτως κοινωνικής, οικονομικής και επαγγελματικής θέσης. Δεν έχουμε όλοι τις ίδιες απόψεις και θέσεις για όλα τα ζητήματα που αφορούν την ύπαρξή μας.

Οι άνθρωποι έχουν την τάση να εθελοτυφλούν στα δικά τους θέματα και να ασχολούνται με τα ζητήματα των άλλων ως ειδικοί. Τους  γοητεύει η κριτική και το κουτσομπολιό γιατί είναι εύκολο να λέει κάποιος   τι του αρέσει και τι όχι στους άλλους.  Να  κρίνει και να σχολιάζει  τις ζωές των άλλων ως αναμάρτητος.

Η τηλεόραση μας εκπαίδευσε καλά τόσα χρόνια μέσα από τις διάφορες εκπομπές και ριάλιτι σόου, όπου οι ζωές των συνανθρώπων μας γίνονταν πρώτο θέμα συζήτησης και ανέβαζαν την τηλεθέαση στα ύψη. Λίγες στιγμές δημοσιότητας, ίσως και οικονομικά οφέλη, οδηγούσαν πολλούς ανθρώπους στο να εκθέτουν δημόσια τα προβλήματά τους και να εξευτελίζουν τις ζωές τους. Κι ο κόσμος απολάμβανε το σόου και σχολίαζε ως ειδικός.

Θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι ο  κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να επιλέξει  τον τρόπο που θέλει να ζήσει και να διαχειριστεί όλα τα ζητήματα της ζωής του και αυτό δεν αφορά κανέναν.  Προσωπικά θέματα, διάφορα ζητήματα στον επαγγελματικό χώρο, προβλήματα υγείας, επιλογές που αφορούν την σεξουαλικότητά του, την εμφάνισή του και πολλά ακόμη ζητήματα είναι αυστηρά δικό του θέμα, δικές του οι επιλογές, δική του η ευθύνη των αποφάσεών του.

Δυστυχώς το διαδίκτυο και τα social media βοηθούν σε μεγάλο βαθμό όλους όσους αρέσκονται στο να παρακολουθούν τις ζωές των άλλων. Εδώ όμως υπάρχει η δική μας ευθύνη, διότι αυτό γίνεται εθελούσια. Όταν εκθέτουμε δημόσια προσωπικές μας στιγμές και προσωπικά ζητήματα είναι αναπόφευκτο ότι θα προσελκύσουμε αυτούς που διψούν για κριτική και κουτσομπολιό. 

Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τον προσωπικό αγώνα που δίνει κάποιος άνθρωπος να επιζήσει, να διαχειριστεί τα προβλήματά του  και να κάνει στη ζωή του όλα όσα θέλει και ονειρεύεται.

Η ζωή μας θα γίνει πολύ καλύτερη αν αντιληφθούμε ότι δεν είμαστε τέλειοι και αλάνθαστοι κι αρχίσουμε να γυρνάμε το κεφάλι μας πίσω και να βλέπουμε  τη δική μας καμπούρα, τα δικά μας λάθη, τα δικά μας ζητήματα. Ας αφήσουμε στην άκρη τα κιάλια κι ας κοιτάξουμε καλά μέσα στον καθρέφτη μας.  Ας επικεντρώσουμε το ενδιαφέρον μας στη δική μας ζωή, στον εαυτό μας, στους δικούς μας ανθρώπους που μας χρειάζονται. Η καμπούρα του μπροστινού μας δεν διαφέρει και πολύ από τη δική μας. Αν δεν ενοχλεί αυτόν τότε γιατί να ενοχλεί εσένα;