Η αξία του καθενός

 

«Κάθε άνθρωπος έχει τη δική του αξία και είναι μοναδικός». Ξεκινώ μ’ αυτή τη φράση γιατί την πιστεύω και τη θεωρώ ότι πιο όμορφο μπορεί να πεις κανείς για τον εαυτό του. Αξίζουμε, ναι. Γι’ αυτό που είμαστε ο καθένας, για όσα κάνουμε, για όσα προσπαθούμε, για όσα επιδιώκουμε και στοχεύουμε. Κάθε άνθρωπος διαφορετικός, αλλά ξεχωριστός. Δεν μπορούμε να είμαστε όλοι ίδιοι και δεν το θέλουμε άλλωστε. Αποφάσεις και επιλογές στην προσωπική και επαγγελματική μας ζωή, σωστά και λάθη, όλα αυτά διαμορφώνουν την προσωπικότητά μας, είναι εμπειρίες, διδάγματα.

Δυστυχώς, πολλές φορές γινόμαστε θύματα όλων όσων μας κρίνουν και προσπαθούν να μας μειώσουν, ίσως γιατί οι επιλογές μας και οι πράξεις μας δεν συμβαδίζουν με τα δικά τους πιστεύω. Η κοινωνία γίνεται αυστηρός κριτής και δεν υπολογίζει τίποτα μπροστά στα στερεότυπα που έχει χτίσει και δεν δέχεται όλους όσους τολμούν το διαφορετικό. Ποιο είναι αυτό; Ίσως αυτό που ταιριάζει στον καθένα και το επιλέγει μόνος του, με δική του ευθύνη γιατί το θέλει και του αρέσει. Δεν χωράμε όλοι σε καλούπια και δεν θέλουμε να χωράμε.

Η αξία του κάθε ανθρώπου δεν μειώνεται από τα λάθη του και από τις διαφορετικές επιλογές του, κι αν  μπούμε στη διαδικασία να επιτρέψουμε να μας μειώσουν τότε βλάπτουμε μόνοι μας τον εαυτό μας. Ποιος είναι ο αναμάρτητος που θα μας κρίνει και με ποια κριτήρια άλλωστε;

Δίπλα μας υπάρχει ανθρώπινος πόνος. Από τη μια στιγμή στην άλλη ο κόσμος μας μπορεί να γυρίσει ανάποδα κι όλα να αντιστραφούν. Αναπάντεχα γεγονότα, με αυτά της υγείας να είναι τα πιο σοβαρά. Ανθρώπινες ζωές χάνονται καθημερινά, τόσο άδικα , τόσο ξαφνικά. Το νήμα της ζωής κόβεται για ανθρώπους που έχουν κι αυτοί αξία και δεν πρόλαβαν να τη χαρούν. Τους το είπε κανείς άραγε πόσο αξίζουν; Άνθρωποι παλεύουν για την υγεία τους καθημερινά. Δίνουν μάχη για να συνεχίζουν να αντικρίζουν τον ήλιο και να ζουν. Κι αυτοί αξίζουν.

Βλέποντας την αχαριστία να απλώνεται, τον κόσμο να ασχολείται με τις ζωές των άλλων και την απληστία όλων όσων έχουν αυτά που επιθυμούν και δεν ικανοποιούνται , είναι να απορείς και ταυτόχρονα να ευγνωμονείς τον εαυτό σου που δεν ανήκεις σε αυτήν την κατηγορία. Αξίζουμε , ο καθένας μας, γι’ αυτό που είμαστε, γι’ αυτό που γίναμε, γι’ αυτά που κάνουμε , για τον αγώνα που δίνουμε καθημερινά να ζήσουμε και να προχωράμε μπροστά.