Αγαπημένο μου ημερολόγιο σου γράφω και πάλι

 

Αγαπημένο μου ημερολόγιο ένα χρόνο μετά αποφάσισα να επισκεφθώ τις αρωματισμένες σου σελίδες, αυτές που έχουν κρατήσει λίγη από τη μυρωδιά των νεανικών μου χρόνων, τότε που τα προβλήματά μας ήταν οι σχολικές υποχρεώσεις και οι μαθητικοί έρωτες.

Μου έχει λείψει αυτό το άρωμα, το ομολογώ, σήμερα που ο κόσμος αναδύει μία μυρωδιά μίσους, αδιαφορίας, ζήλιας και εγωκεντρισμού. Πέρασαν τόσοι μήνες από τότε που σου έγραψα κι ακόμη στερούμαστε όλα όσα αγαπάμε και μας προσφέρουν ευχαρίστηση. Τις βόλτες μας, ανέμελα και ξέγνοιαστα, τον καφέ μας στο αγαπημένο μας στέκι, το φαγητό σε ένα ταβερνάκι με καλή παρέα, μία θεατρική παράσταση, μία συναυλία, το λατρεμένο μας σινεμά, τα πάρτυ και τις κοινωνικές εκδηλώσεις, που αγχωνόμασταν τι θα φορέσουμε και ποιον θα συναντήσουμε, τη δουλειά μας υπό φυσιολογικές συνθήκες  και το κυριότερο, τους ανθρώπους μας.

Νιώθω κουρασμένη ψυχικά με όλη αυτή την κατάσταση και ξέρω ότι δεν είμαι η μοναδική. Βαρέθηκα τα εξοδόχαρτα, τα μηνύματα , τους ελέγχους, την καχυποψία, τη γκρίνια. Αχ αυτή η γκρίνια, σαν σαράκι τρώει τα σωθικά μας και καταστρέφει καθετί υγιές σε οποιαδήποτε μορφή σχέσης.

Κι αυτήν η ησυχία, τόσο τρομακτική, ειδικά τη νύχτα. Μου έλειψε ο θόρυβος, η δυνατή μουσική, τα γέλια των ανθρώπων, ακόμη κι αυτή η ενοχλητική μουρμούρα του πλήθους. Τη σκέπασαν οι μάσκες. Θέλω να αγγίξω τους ανθρώπους μου στα χέρια χωρίς να τρίβομαι με αντισηπτικό σαν μολυσμένη, να νιώσω την αναπνοή  αυτών που αγαπώ, να αισθανθώ το χάδι χωρίς ενοχές, να ζήσω . Ναι, αυτό θέλω, να ζήσω. Όπως μου αρέσει, όπως εγώ έχω επιλέξει κι όπως επιθυμεί ο καθένας για τον εαυτό του.

Παρασύρθηκα πάλι, και έβγαλα το παράπονό μου . Το κρατούσα μέσα μου πολύ καιρό. Ποιος να σε ακούσει; Όλοι χαμένοι μέσα σε αυτήν την παραζάλη που ζούμε.  

Βλέπω τα παιδιά μου να ταλαιπωρούνται ώρες μπροστά στον υπολογιστή, τα καλά μου ρούχα και τις γόβες μου στην ντουλάπα να αναστενάζουν από τη μοναξιά και τη ρίζα στα μαλλιά μου να εκπέμπει sos. Από την άλλη είδα ανθρώπους να χάνονται, άλλοι να νοσούν κι άλλοι να καταστρέφονται και νιώθω ευγνώμων που είμαι καλά κι ας περνάω κι εγώ τα ζόρια μου όπως όλοι.

Θα ήθελα πολύ να γράψω πάλι αυτά τα πνευματώδες στιχάκια που γέμιζαν τις χρωματιστές σελίδες σου, αλλά δεν είναι ο καιρός πια. Μεγάλωσα. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να τα θυμάμαι και το πρόσωπό μου να λάμπει από χαρά. Δεν σου κρύβω ότι κάποιες φορές τα ξεφυλλίζω. Να ξυπνήσω το παιδί που κρύβω μέσα μου και το φυλάω σαν θησαυρό.

Εύχομαι την επόμενη φορά που θα σε επισκεφθώ να είμαι στο αγαπημένο μου στέκι, με την κούπα του καφέ δίπλα να μοσχοβολά ή σε κάποιο άγνωστο μέρος που θα ταξιδέψω για να γεμίσω με εικόνες και εμπειρίες.

Κλείνω με μια υπόσχεση, ΘΑ ΜΕ ΠΡΟΣΕΧΩ!

Τη ζωή μας πίσω λοιπόν...

Οι υποχρεώσεις τρέχουν, η υπομονή τελειώνει, η ψυχική εξαθλίωση αυξάνεται συνεχώς και η αγανάκτηση για τη σημερινή κατάσταση μετά από ένα χρόνο τρομοκρατίας έχει αρχίσει να προκαλεί θυμό και αντιδράσεις από τους πολίτες που προσπαθούν να επιβιώσουν με αξιοπρέπεια και να κρατήσουν ζωντανές τις επιχειρήσεις τους.

Πόσα ακόμη σενάρια επιστημονικής φαντασίας θα ακούσουμε για την επιστροφή στην κανονικότητα;  Πόσο ακόμη θα φοβόμαστε να αγγίξουμε τους ανθρώπους μας; Πόσο ακόμη θα είμαστε τιμωρημένοι στα σπίτια μας και θα κυκλοφορούμε σαν παράνομοι επειδή θέλουμε να αναπνεύσουμε λίγο καθαρό αέρα, επειδή θέλουμε να μπούμε στο αυτοκίνητο μας και να ξεφύγουμε λίγο, χωρίς μηνύματα, εξοδόχαρτα και  πρόστιμα;

Πόσο ακόμη θα κρύβουμε το χαμόγελο μας πίσω από τις ενοχλητικές μάσκες; Πόσο ακόμη θα είμαστε καχύποπτοι για όποιον μας πλησιάζει μήπως μας μεταδώσει την αρρώστια; Πόσο ακόμη θα τρωγόμαστε μεταξύ μας για το ποιος φταίει;

Ποιος ευθύνεται που ένα χρόνο μετά ακόμη ψάχνουμε να βρούμε ποιος φταίει και η μετάδοση του ιού συνεχίζεται . Ίσως τα μέτρα να μην αποδίδουν τελικά, ίσως να ψάξουμε λίγο πέρα από την ατομική ευθύνη και να δούμε και την κοινωνική ευθύνη. Μην ρίχνουμε το βάρος μόνο στο δημόσιο σύστημα υγείας που μέχρι πρότινος ήταν απαξιωμένο.   Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί, αλλά άνθρωποι γεμάτοι ζωή που θέλουν να ζήσουν, να χαρούν, να χαμογελάσουν, να ταξιδέψουν, να δουλέψουν για να επιβιώσουν χωρίς να περιμένουν επιδόματα και βοηθήματα λες και είναι ανήμποροι.

Δεν θέλουμε εμφυλίους, δεν θέλουμε διχασμούς ούτε μικροπολιτικές.

Δεν θέλουμε μπαμπούλες, τιμωρίες και έλεγχο που πάμε και τι κάνουμε.

Δεν θέλουμε διπλές, τριπλές μάσκες, αντισηπτικά και στολές αστροναύτη για να κυκλοφορήσουμε στο πλήθος.

Θέλουμε να επιστρέψουμε στην κανονική ζωή, σ αυτή που θα μπορούμε να πιούμε τον καφέ μας στο αγαπημένο μας στέκι . Αυτό μας έλειψε, αλήθεια, μαζί με ότι αποτελούσε κομμάτι της ζωής μας, της καθημερινότητας μας.

Περί σεβασμού…

 

Σεβασμός. Μία διαχρονική αξία που υπάρχει μέσα στον άνθρωπο και εκδηλώνεται σε πολλές μορφές μέσα στις ανθρώπινες σχέσεις. Η κρίση αξιών, όμως, που χαρακτηρίζει την εποχή μας, δίνει συνεχώς έδαφος στον εγωισμό, τον εγωκεντρισμό, την υπεροψία και την αγένεια.

Γιατί άρχισε να χάνεται αυτή η αξία; Γιατί κάθε τι διαφορετικό ως άποψη που προέρχεται από τον άλλον άνθρωπο, προσλαμβάνεται ως απαράδεκτο ή ακόμη και λανθασμένο και με τα σημερινά δεδομένα, οδηγεί σε αγενείς συμπεριφορές. Φωνές, ύβρεις, προσβολές κάθε είδους.

Ο σεβασμός είναι πολιτισμός και πρέπει να μας διακατέχει σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας, στην οικογένεια, στο φιλικό και επαγγελματικό περιβάλλον, στους θεσμούς, στο περιβάλλον, στα ζώα, στον συνάνθρωπο. Η έλλειψη σεβασμού δημιουργεί κοινωνική αναταραχή, κρίση αξιών, προβλήματα στις ανθρώπινες σχέσεις. Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι συνεπάγεται και την έλλειψη του αυτοσεβασμού. Το άτομο που σέβεται τους γύρω του σημαίνει ότι πρωτίστως σέβεται τον εαυτό του.

Όταν κάποιος σέβεται του εαυτό του, έχει την ικανότητα να σέβεται και τους άλλους.

Ο σεβασμός έχει να κάνει με την αντιμετώπιση του άλλου ανθρώπου, ιδιαίτερα αν έχει μια ιδιότητα ή ένα ρόλο που απορρέει από τους κανόνες της κοινωνικής διαβίωσης. Για παράδειγμα: Πρέπει να σεβόμαστε τους γονείς μας, τα αδέρφια, τα μέλη της οικογένειάς μας γενικότερα. Τους φίλους μας με τους οποίους μοιραζόμαστε ιδιαίτερες στιγμές της ζωής, απλές καθημερινές στιγμές, χαρές και λύπες. Τους συναδέρφους μας και τους ανωτέρους μας γιατί η συμπεριφορά μας στο επαγγελματικό περιβάλλον δείχνει την παιδεία μας, τον χαρακτήρα μας. Ο σεβασμός προς το περιβάλλον και τα ζώα δείχνουν επίσης τον πολιτισμό μας, την αντίληψη που έχουμε για ότι υπάρχει στη φύση, το καθένα με τη δική του αξία και συμβολή στον πλανήτη.

Σεβόμαστε τους θεσμούς γι’ αυτό που εκπροσωπούν και προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο, όμως σεβόμαστε και τον κάθε εργαζόμενο που παλεύει καθημερινά για τα προς το ζην. Η εκμετάλλευση από οποιαδήποτε θέση εξουσίας εις βάρος κάποιου ατόμου δεν δείχνει μόνο έλλειψη σεβασμού αλλά παιδείας γενικότερα, αποτελεί δείγμα χαμηλής νοημοσύνης και εγωπάθειας. Γιατί πολλές φορές κάποιοι άνθρωποι δεν είναι σε θέση να εκτιμήσουν την προσπάθεια που καταβάλλεται για να δημιουργηθεί μία σχέση εμπιστοσύνης, η οποία εμπεριέχει τον σεβασμό και την εκτίμηση, με αποτέλεσμα να συμπεριφέρονται εγωιστικά και άδικα.

Ζούμε στην εποχή της εικόνας, στην εποχή όπου το φαίνεσθαι είναι πιο σημαντικό από το είναι. Θεωρούμε δεδομένο ότι πρέπει να μας σέβονται γι’ αυτό που δείχνουμε, για τη θέση που κατέχουμε, για τη δύναμη που μας χαρακτηρίζει, χωρίς να σκεφτόμαστε αν το αξίζουμε, αν η συμπεριφορά μας το εμπνέει, παρ’ολο που μπορεί να συμπεριφερόμαστε άδικα και προσβλητικά. Ο σεβασμός δεν αγοράζεται, δεν μετριέται, δεν είναι είδος προς διαπραγμάτευση. Τον σεβασμό τον κερδίζεις, κι όταν τον κερδίσεις συμπεριφέρεσαι ανάλογα, τον εκτιμάς και προσπαθείς να φανείς αντάξιος αυτού.