Τη ζωή μας πίσω λοιπόν...

Οι υποχρεώσεις τρέχουν, η υπομονή τελειώνει, η ψυχική εξαθλίωση αυξάνεται συνεχώς και η αγανάκτηση για τη σημερινή κατάσταση μετά από ένα χρόνο τρομοκρατίας έχει αρχίσει να προκαλεί θυμό και αντιδράσεις από τους πολίτες που προσπαθούν να επιβιώσουν με αξιοπρέπεια και να κρατήσουν ζωντανές τις επιχειρήσεις τους.

Πόσα ακόμη σενάρια επιστημονικής φαντασίας θα ακούσουμε για την επιστροφή στην κανονικότητα;  Πόσο ακόμη θα φοβόμαστε να αγγίξουμε τους ανθρώπους μας; Πόσο ακόμη θα είμαστε τιμωρημένοι στα σπίτια μας και θα κυκλοφορούμε σαν παράνομοι επειδή θέλουμε να αναπνεύσουμε λίγο καθαρό αέρα, επειδή θέλουμε να μπούμε στο αυτοκίνητο μας και να ξεφύγουμε λίγο, χωρίς μηνύματα, εξοδόχαρτα και  πρόστιμα;

Πόσο ακόμη θα κρύβουμε το χαμόγελο μας πίσω από τις ενοχλητικές μάσκες; Πόσο ακόμη θα είμαστε καχύποπτοι για όποιον μας πλησιάζει μήπως μας μεταδώσει την αρρώστια; Πόσο ακόμη θα τρωγόμαστε μεταξύ μας για το ποιος φταίει;

Ποιος ευθύνεται που ένα χρόνο μετά ακόμη ψάχνουμε να βρούμε ποιος φταίει και η μετάδοση του ιού συνεχίζεται . Ίσως τα μέτρα να μην αποδίδουν τελικά, ίσως να ψάξουμε λίγο πέρα από την ατομική ευθύνη και να δούμε και την κοινωνική ευθύνη. Μην ρίχνουμε το βάρος μόνο στο δημόσιο σύστημα υγείας που μέχρι πρότινος ήταν απαξιωμένο.   Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί, αλλά άνθρωποι γεμάτοι ζωή που θέλουν να ζήσουν, να χαρούν, να χαμογελάσουν, να ταξιδέψουν, να δουλέψουν για να επιβιώσουν χωρίς να περιμένουν επιδόματα και βοηθήματα λες και είναι ανήμποροι.

Δεν θέλουμε εμφυλίους, δεν θέλουμε διχασμούς ούτε μικροπολιτικές.

Δεν θέλουμε μπαμπούλες, τιμωρίες και έλεγχο που πάμε και τι κάνουμε.

Δεν θέλουμε διπλές, τριπλές μάσκες, αντισηπτικά και στολές αστροναύτη για να κυκλοφορήσουμε στο πλήθος.

Θέλουμε να επιστρέψουμε στην κανονική ζωή, σ αυτή που θα μπορούμε να πιούμε τον καφέ μας στο αγαπημένο μας στέκι . Αυτό μας έλειψε, αλήθεια, μαζί με ότι αποτελούσε κομμάτι της ζωής μας, της καθημερινότητας μας.