Αυτό το ανθρώπινο, το αληθινό…

 

Ανθρώπινο είναι να λυγίζεις, ανθρώπινο είναι να συνεχίζεις και να προχωράς με σπασμένα τα φτερά και πληγωμένα τα πόδια σου. Είτε κοιτάς πίσω, είτε όχι, προχωράς. Η ζωή σε οδηγεί κι εσύ ακολουθείς. Κουβαλώντας χαμόγελα, δάκρυα, χαρά, πόνο, όνειρα, φιλοδοξίες, στόχους και λάθη. Ίσως το πιο βαρύ φορτίο, τα λάθη, απαραίτητο να σε κρατά σταθερό στους δυνατούς ανέμους των νέων εμπειριών. Όσες φορές κι  αν έχεις μετανιώσει για στιγμές που  δεν μπόρεσες να ελέγξεις τον εαυτό σου, μην νιώθεις ενοχές, είναι ανθρώπινο.

Ανθρώπινο είναι να εκφράζεσαι όπως νιώθεις, να μιλάς όπως θες, να γελάς δυνατά, να δακρύζεις μέχρι τα μάτια σου να στερέψουν, να αγαπάς με όλη τη δύναμη της ψυχής σου, να ερωτεύεσαι χωρίς λογική, να κατακτάς στόχους και να ανεβαίνεις ένα ένα τα σκαλοπάτια της ζωής. Ανθρώπινο είναι να κάνεις λάθος επιλογές, να αστοχήσεις, να πέσεις. Σημασία έχει να σηκωθείς, να προσπαθήσεις ξανά και να μάθεις. Κάθε εμπειρία κι ένα μάθημα ζωής. Ανθρώπινο και συνάμα όμορφο να απλώσεις το χέρι σου και να ζητήσεις ένα στήριγμα, από τους ανθρώπους που ξέρουν να στέκονται δίπλα σου και να βαδίζουν μαζί σου, στα μονοπάτια της λογικής και της τρέλας. Ανθρώπινο είναι να ξεσπάσεις , να θυμώσεις και να διώξεις κάθε τοξικό που απειλεί την ευτυχία σου.

Δεν χρειάζεται να δικαιολογηθείς για τίποτα και σε κανέναν. Μόνο στον εαυτό σου. Εκεί χρωστάς τις μεγάλες εξηγήσεις για τις στιγμές που δεν τον αγάπησες όσο θα έπρεπε, που δεν τον προστάτεψες και τον άφησες εκτεθειμένο στα άγρια ΕΓΩ που τον περιτριγύριζαν.

Η ζωή είναι γεμάτη εμπειρίες. Η μία ακολουθεί την άλλη, κι όλες μαζί  συνδέονται με έναν τρόπο μοναδικό. Γι’ αυτό συνέχισε να ζεις κι ας μην υπακούς πάντα στους κανόνες. Ανθρώπινο είναι.