Αδικαιολόγητες σιωπές

 

25η Νοεμβρίου. Ημέρα προβληματισμού η σημερινή. Με αφορμή την Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών δεν θα αναφερθώ στα θύματα και στη δύναμη που πρέπει να δείξουν για να νικήσουν, αυτό είναι αυτονόητο. Θα μιλήσω γι’ αυτούς που γνωρίζουν και δεν μιλούν.

Απέναντι στη βία έχουν όλοι ευθύνη, όχι μόνο οι θύτες αλλά κι αυτοί που γνωρίζουν, παρατηρούν και σωπαίνουν. Γιατί φοβούνται και γιατί δεν τους αφορά. Τους αφορά όμως όταν όμως ξεσπάσει το κακό,  και τότε δικάζουν.  Αυτοί που περιμένουν να μιλήσει κάποιος άλλος για να πουν στη συνέχεια ότι γνώριζαν κι αυτοί.

Το να ζει κάποιος μέσα σε μία κοινωνία και να αγνοεί το κακό που συμβαίνει γύρω του δεν τον απαλλάσσει από την ευθύνη. 

Κάθε σιωπή απέναντι στο κακό είναι ένοχη και φέρει ευθύνη. Ειδικά σε περιπτώσεις που το θύμα είναι αδύναμο.

Η κοινωνία μας δεν χρειάζεται λαϊκούς δικαστές, κρυμμένους πίσω από οθόνες και πληκτρολόγια , στην άνεση του καναπέ τους, που περιμένουν να χυθεί αίμα, σπέρμα και δάκρυ για να βγάλουν την οργή τους. Ο κόσμος μας δεν χρειάζεται άλλο παραλήρημα ούτε άλλες σιωπές.

Βία κατά των γυναικών, βία κατά των παιδιών, κακοποιήσεις, ξυλοδαρμοί, διαστροφή κάθε είδους καταγράφονται καθημερινά σε χώρους που αποτελούν καταφύγιο και προστασία για έναν άνθρωπο, στο σπίτι του, στο σχολείο, στην εκκλησία, στο περιβάλλον που ζει και δραστηριοποιείται.

Ζωές στιγματισμένες με βία ψάχνουν τη δύναμη να κρατηθούν ζωντανές , φωνάζουν βοήθεια και δεν τους ακούει κανείς.

Κι ύστερα ακολουθούν οι διαπιστώσεις, η οργή μέσω των κοινωνικών δικτύων κι οι δημοσιεύσεις που βγάζουν στην επιφάνεια λεπτομέρειες της ζωής των δραστών που δεν ενδιαφέρουν κανέναν.

Ας διαχωρίσουμε το κοτσομπολιό από την ευθύνη που φέρουμε όλοι μας ως μέλη μιας κοινωνίας για το κακό και το ανήθικο που συμβαίνει δίπλα μας. 

Ας αναρωτηθούμε  ποια ευθύνη φέρει ο καθένας όταν γνωρίζει και σωπαίνει, όταν επιτρέπει να γίνεται ένα έγκλημα και δεν αντιδρά, όταν κλείνει τα μάτια στον κίνδυνο του διπλανού του...