Στο ύψος των περιστάσεων

 

Σε κάθε έκφανση της ζωής μας οφείλουμε να στεκόμαστε στο ύψος των περιστάσεων. Εκεί που αρμόζει στην αξιοπρέπειά μας, τη θέση μας και την προσωπικότητά μας, με οποιοδήποτε κόστος.

Σε εύκολες και δύσκολες καταστάσεις, ο άνθρωπος μπορεί πολύ εύκολα να παρασυρθεί, να μην ελέγξει τον θυμό ή τη χαρά του, με αποτέλεσμα να εκτεθεί και να προσβάλλει τον ίδιο του τον εαυτό με τη στάση του. Τα γεγονότα δεν ελέγχονται, ούτε η συμπεριφορά των ανθρώπων με τους οποίους συναναστρεφόμαστε. Ελέγχεται όμως η αντίδρασή μας, η στάση μας και τα λεγόμενά μας. Πόσο μάλλον, όταν κάποιος βρίσκεται σε θέση επιρροής ή εξουσίας, εκεί επιβάλλεται να προστατέψει όχι μόνο τη δική του προσωπικότητα αλλά και όλων όσοι εξαρτώνται και επηρεάζονται από αυτόν.

Η ηθική και οι αξίες πολύ συχνά θυσιάζονται στο βωμό του χρήματος και της δόξας. Η δίψα για προσωπική ικανοποίηση, κάθε είδους, γίνεται η αιτία όχι μόνο να μην σταθεί κάποιος στο ύψος των περιστάσεων αλλά να πέσει τόσο χαμηλά που να κινδυνεύει να εξαφανιστεί. Οι αναπαυτικές καρέκλες άρχισαν να φιλοξενούν πλέον ανθρώπους χωρίς κανένα ίχνος ανθρωπιάς και σοβαρότητας. Τραγελαφικές δηλώσεις και πράξεις δήθεν ενδιαφέροντος για να πειστεί το κοινό ότι κάτι γίνεται. Μα είναι δυνατόν; Πόσο υποτιμάται η νοημοσύνη του κόσμου;

Όποιος έχει μάτια κι αφτιά βλέπει και ακούει, όμως αυτό δεν αρκεί. Πρέπει να παίρνει και τις σωστές αποφάσεις την σωστή ώρα κι όταν συνειδητοποιεί ότι εξαπατάται , με οποιονδήποτε τρόπο,  να αντιδρά.

Η παθητική στάση δεν οδηγεί πουθενά παρά μόνο διαιωνίζει τακτικές που εμποδίζουν την εξέλιξη και την προοπτική.

Όχι άλλα κλειστά στόματα, όχι άλλα σταυρωμένα χέρια, όχι άλλη ανοχή στην ανηθικότητα και την παρανομία.

Να είσαι εδώ όταν σε χρειάζομαι

 

Τι νόημα έχουν τα μεγάλα λόγια όταν οι πράξεις είναι μικρές; Κανένα.

Να είσαι εδώ όταν σε έχω ανάγκη. Όταν ο κόσμος μου καταρρέει και δεν έχω που να πάω. Όταν το φως σβήνει και με περιβάλλει το σκοτάδι. Φοβάμαι το σκοτάδι. Όταν πέφτω και θέλω ένα χέρι να με κρατήσει να σηκωθώ. Όταν ανοίγουν οι πληγές μου και δεν μπορώ να τις γιατρέψω μόνη μου. Όταν στα μάτια μου κυλούν δάκρυα και έχω ανάγκη κάποιος να τα σκουπίσει απαλά. Όταν νιώθω μόνη και θέλω μία φωνή να μου πει «Είμαι εδώ για σένα».

Όταν τα όνειρά μου γκρεμίζονται και θέλω να τα ξαναχτίσω. Όταν η ζωή μου χάνει τα χρώματά της και θέλω να την ζωγραφίσω ξανά. Όταν νιώθω αδύναμη και ευάλωτη και θέλω έναν άνθρωπο να μου δώσει δυνάμεις. Όταν πονάω και δεν έχω που να ακουμπήσω. Όταν μέσα μου ουρλιάζουν φωνές και θέλω να τις βγάλω, να ξεσπάσω, να μιλήσω, να με ακούσει κάποιος κι ας μην πει τίποτα. Φτάνει να με ακούσει.

Να είσαι εδώ όταν σε χρειάζομαι. Όταν η ζωή μου δείχνει το σκληρό της πρόσωπο και με χτυπά αλύπητα εκεί που πονάω. Όταν δεν μπορώ να ξεπεράσω μόνη μου τα εμπόδια. Όταν χάνω το μονοπάτι. Όταν βρίσκομαι σε αδιέξοδο. Όταν η θλίψη είναι ζωγραφισμένη στα μάτια μου και το χαμόγελό μου σβήνει. Όταν λυγίζω και κινδυνεύω να σπάσω. Όταν φτάνω στο γκρεμό, κράτα με να μην πέσω.

Να είσαι εδώ όταν θέλω έναν άνθρωπο δίπλα μου να μου δείξει ότι δεν είμαι μόνη. Να νιώσω την ανθρωπιά. Αυτό χρειάζομαι. Δεν θέλω άλλη ψευτιά. Με κούρασε η υποκρισία και η φαινομενική τελειότητα των ανθρώπων. Θέλω ανθρώπους με ελαττώματα, αληθινούς κι όμορφους. Αυτούς που χαμογελούν με την ψυχή τους κι ο λόγος τους έχει μπέσα. Ανθρώπους με όλη τη σημασία της λέξης. Καθαρούς και αυθεντικούς.

Να είσαι εδώ στα δύσκολα, όταν με εγκαταλείπουν όλοι. Τότε σε χρειάζομαι περισσότερο. Αν δεν μπορείς στα δύσκολα, τι να σε κάνω στα εύκολα…. 

Φτιάξε τις δικές σου αναμνήσεις!

 

Παρηγοριά στην καθημερινότητά μας αποτελούν  πλέον οι αναμνήσεις. Αναμνήσεις από τις μέρες προ πανδημίας, τότε που ήμασταν ελεύθεροι να αγκαλιαζόμαστε και να πλησιάζουμε ο ένας τον άλλον, ακόμη και σε απόσταση αναπνοής, χωρίς φόβο, χωρίς μάσκες, χωρίς αντισηπτικά και καχυποψία εάν ο άλλος νοσεί. Τα social media ευνοούν το φρεσκάρισμα των αναμνήσεων και μας θυμίζουν στιγμές ξεχωριστές, στιγμές που μοιραστήκαμε με το διαδικτυακό μας κοινό. Στιγμές εξόδου, σε καφέ, εστιατόρια, θέατρα, εκδηλώσεις και συναυλίες, στιγμές με φίλους, συνεργάτες και συγγενείς, γιορτές, πάρτυ, επαγγελματικές συναθροίσεις, βόλτες στους δρόμους, στην αγορά, εκδρομές και ταξίδια χωρίς περιορισμούς, πρόστιμα και απαγορεύσεις.

Να λοιπόν, που σήμερα, ένα χρόνο μετά την απότομη αλλαγή στις ζωές μας, φτάσαμε στο σημείο αντί να δημιουργούμε αναμνήσεις για το μέλλον, να ζούμε αναπολώντας το παρελθόν. Μέσα στην τόσο έντονη επιθυμία για ζωή, κυριαρχεί ο φόβος, η δυσπιστία, η αμφιβολία και η ανασφάλεια. Η ψυχολογική κατάσταση του κόσμου δοκιμάζεται καθημερινά, η οικονομική εξαθλίωση συνεχώς αυξάνεται, οι κοινωνικές ανισότητες αναπτύσσονται ραγδαία και η ατομική ευθύνη γίνεται αιτία κοινωνικής διάσπασης και διχογνωμίας. Η αναποτελεσματικότητα των μέτρων έχει αρχίσει να προβληματίζει έντονα τους αρμοδίους και να κουράζει τον κόσμο, η αμφιβολία για το αύριο δεν επιτρέπει περιθώρια για ουσιαστικές αποφάσεις και το ιντερνετικό δικαστήριο καθημερινά δικάζει και προδικάζει ανθρώπους και καταστάσεις. Τα ΜΜΕ έχουν αρχίσει να χάνουν την αξιοπιστία τους και η επιστήμη δείχνει αδύναμη απέναντι στην διχασμένη κοινή γνώμη.

Τι θα γίνει τελικά σήμερα , αύριο; Κανείς δεν ξέρει και δεν μπορεί να απαντήσει με σιγουριά. Όμως, το να αφήνεις τη ζωή σου στην τύχη σίγουρα δεν είναι λύση.

Καλές οι αναμνήσεις , δημιουργούν νοσταλγία , χαμόγελα και δάκρυα στα μάτια, όμως η ζωή προχωρά , μαζί της κι εμείς. Σκοπός μας να δημιουργούμε αναμνήσεις, συνέχεια, κάθε μέρα, κάθε στιγμή.