Η γνώμη του κόσμου

 

Μεγαλώνουμε με κανόνες. Από μικρή ηλικία μαθαίνουμε την υπακοή, τον σεβασμό. Μαθαίνουμε ότι στη ζωή υπάρχουν όρια που δεν πρέπει να ξεπερνάμε, γιατί  δεν είναι σωστό. Μαθαίνουμε να έχουμε καλούς τρόπους, να είμαστε ευγενικοί, να σεβόμαστε τις αρχές και τις αξίες της ζωής, να αγαπάμε την οικογένειά μας, τους φίλους μας, τον συνάνθρωπό μας, τα ζώα, το περιβάλλον. Στο μυαλουδάκι μας το εύπλαστο φυτεύονται ιδέες  για το πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε, πως να μιλάμε, τι να κάνουμε για να αρέσουμε στους άλλους, τι να κάνουμε για να μην δυσαρεστούμε τους άλλους.

 

Μεγαλώνουμε μέσα σε καλούπια που φτιάχνει η κοινωνία μας. Καλούπια που ταιριάζουν σε ανθρώπους ανάλογα με την κοινωνική τάξη, την οικονομική κατάσταση, την καταγωγή ή τη θρησκεία.  Στο σχολείο και στο οικογενειακό περιβάλλον μαθαίνουμε για το καλό και το κακό, για το σωστό και το λάθος. Μεγαλώνουμε ακολουθώντας αυτούς τους κανόνες και προσπαθώντας να μην ξεφύγουμε από τα όρια που βάζει η κοινωνία, γιατί τότε θα μας σχολιάσουν. Γιατί η γνώμη του κόσμου μετράει, μας επηρεάζει, μας ενδιαφέρει. Δεν μας αρέσει να έχουν οι άλλοι άσχημη γνώμη για μας. Και κάπως έτσι μεγαλώνουμε δίνοντας σημασία στην εικόνα μας. Αυτό που δείχνουμε προς τα έξω. Το κοινωνικά αρεστό. Τι γίνεται όμως με το περιεχόμενο; Και κατά πόσο ταιριάζει με το εξωτερικό περίβλημα;

 

Από τη μία τα καλούπια και από την άλλη να σου λένε να είσαι ο εαυτός σου. Κάτι δεν ταιριάζει εδώ. Κανείς δεν θέλει ανεξέλεγκτους και επικίνδυνους ανθρώπους μέσα στην κοινωνία, ανθρώπους χωρίς τρόπους και αρχές, όμως πρέπει να αναρωτηθούμε εάν θέλουμε να είμαστε μαριονέτες μίας κοινωνίας που επιβάλλει κανόνες που κάποιοι ίσως δεν ταιριάζουν σε πολλούς ανθρώπους.

 

Ίσως να μην  θέλω να μάθω γαλλικά και πιάνο, να μου ταιριάζει κάτι άλλο. Η ηλεκτρική κιθάρα για παράδειγμα. Μου αρέσει ο ήχος της. Κάνει περισσότερο θόρυβο. Ίσως να μου αρέσει ο θόρυβος, γιατί βγάζει μία ζωντάνια. Δεν ταιριάζει σε όλους η ησυχία.

 

 Ίσως να μην θέλω να σπουδάσω μόλις τελειώσω το σχολείο, να θέλω να κάνω κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό. Ίσως να το κάνω αργότερα, όταν θα είμαι σε ηλικία να αποφασίσω τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Να ανακαλύψω το κρυφό μου ταλέντο και να το ξετυλίξω. Ίσως να είμαι διαφορετικός και να ξεχωρίζω. Να μην ανήκω στο πλήθος που κατευθύνεται από στερεότυπα που ίσως να είναι λάθος. Στερεότυπα που αφορούν την εξωτερική εμφάνιση, την κοινωνική θέση, τη μόρφωση, τη συμπεριφορά, τη σεξουαλικότητα. Ίσως να διαφέρω και να είναι καλύτερα. Ίσως να είμαι το ασχημόπαπο που γίνεται κύκνος. 

 

 Ίσως να μην θέλω να κάνω οικογένεια νωρίς, ίσως αργότερα ή καθόλου. Ίσως να μην θέλω να κάνω παιδιά, για δικούς μου λόγους ή να κάνω  όταν είμαι έτοιμη να ανταποκριθώ σ’ αυτόν τον ρόλο υπεύθυνα. Δικαίωμά μου. Επιλογή μου.

 

Ίσως να μην θέλω να φύγω από το σπίτι όταν τελειώσω το σχολείο ή τις σπουδές μου, να μου αρέσει η θαλπωρή των γονιών, η ζεστασιά του σπιτιού, μέχρι όποια ηλικία επιλέξω εγώ. Αλλά μπορεί και να θέλω να φύγω νωρίς, να ανοίξω τα φτερά μου να πετάξω, έχοντας τους δικούς μου ανθρώπους πάντα στο πλευρό μου. Να με στηρίζουν και να με ενθαρρύνουν. Αυτό μετράει για μένα.

 

Ποιός ή ποιοί είναι αυτοί που θα αποφασίσουν τι πρέπει να κάνω στη ζωή μου και πότε;

 

Τι μου ταιριάζει και τι με πνίγει;

 

Μπορεί να μην έχω αποφασίσει ακόμη  τι θέλω να κάνω, να θέλω να δοκιμάσω, κι ας αποτύχω, όμως σίγουρα δεν θέλω να είμαι μαριονέτα μίας κοινωνίας που προωθεί συγκεκριμένα πρότυπα, που δεν μου ταιριάζουν, στοχοποιεί το διαφορετικό, σχολιάζει και επικρίνει.  Κανείς δεν είναι καλύτερος από τον άλλον, όλοι μας έχουμε την αξία μας, τα υπέρ και τα κατά που λένε. Κάθε άνθρωπος μία ξεχωριστή προσωπικότητα με τη δική του θέση μέσα στην κοινωνία, που από τη μία σέβεται τους κοινωνικούς κανόνες που ορίζουν μία αρμονική συνύπαρξη, από την άλλη όμως θέτει τα δικά του όρια σε ότι τον αφορά και αποφασίζει πότε και εάν θα τα ξεπεράσει. Κάποιες φορές, ίσως και πολλές, χρειάζεται και η υπέρβαση.

 

Ίσως δεν πρέπει να δίνουμε και τόσο μεγάλη σημασία στη γνώμη των άλλων. Ο κόσμος πάντα σχολιάζει και θα συνεχίσει να το κάνει. Αρέσκεται στο κουτσομπολιό και στην κριτική. Όσο κι αν φαίνεται εγωιστικό ή παράξενο, τελικά δεν με νοιάζει τι θα πει ο κόσμος. Δεν με νοιάζει η γνώμη των άλλων, των πολλών. Με νοιάζει η γνώμη των λίγων, αυτών των ανθρώπων που εκτιμώ και αγαπώ και ξέρω ότι θέλουν το καλό μου. Αυτών που  χαίρονται με τη χαρά μου και λυπούνται με τη λύπη μου. Αυτών που στα δύσκολα θα απλώσουν το χέρι τους και στα λάθη μου θα μου δείξουν την ανθρώπινη πλευρά της ζωής. 

 

Αυτών που θα καταλάβουν τις ανάγκες μου και θα κατανοήσουν τις επιλογές μου.

 

Με νοιάζει ο εαυτός μου και οι άνθρωποι που αγαπώ. Δεν θέλω αλυσίδες στα χέρια μου.

 

Θέλω την αξιοπρέπειά μου και τα όνειρά μου σε μία βαλίτσα.