Στρουθοκαμηλίζουμε…

 

Έχουμε την τάση να κρυβόμαστε, να βάζουμε το κεφάλι μας μέσα στο έδαφος για να μη δούμε την πραγματικότητα. Αυτήν την πραγματικότητα που δεν πρόκειται να αποφύγουμε όσο κι αν θέλουμε. Το σώμα μας εκτεθειμένο, σε πειρασμούς, κινδύνους, πάθη επιθυμίες, άγριους ανέμους και καταιγίδες. Μπορεί να κρύβουμε τα δάκρυα στα μάτια μας, όμως αυτά της ψυχής ξεχειλίζουν. Κρύβουμε το κεφάλι μας, αγνοούμε τη λογική μήπως; Ή όχι; Το κορμί ευάλωτο στα χτυπήματα. Ίσως μας είναι πιο εύκολο αυτό. Ο σωματικός πόνος περνά, ενώ ο ψυχικός είναι αφόρητος. Κρυβόμαστε να μην δούμε αυτό που έρχεται μπροστά μας. Μία πόρτα που πίσω της ίσως κρύβει κινδύνους ίσως όμως και την ευτυχία που τόσο καιρό ποθούμε σαν τρελοί.

Κρυμμένοι πίσω από τα δάχτυλό μας, παλεύουμε με τα πρέπει και τα θέλω, με τη λογική και την τρέλα. Οι ευθύνες μας τρομάζουν και οι υποχρεώσεις μας πνίγουν. Δεν αντέχουμε να αποδεχτούμε ότι πίσω από την ατσαλάκωτη εικόνα, υπάρχει ένας άνθρωπος, με ευαισθησίες, πάθη, επιθυμίες και  όνειρα. Τον κρύβουμε αυτόν τον άνθρωπο. Χώνουμε το κεφάλι του βαθιά στο χώμα να μη βλέπει τους πειρασμούς και την ομορφιά που υπάρχει γύρω. Αυτήν την μεθυστική ομορφιά, σαν το τραγούδι των σειρήνων. Τον προσέχουμε τελικά αυτόν τον άνθρωπο ή μήπως τον φυλακίζουμε;

Κρυβόμαστε από το άγνωστο ή μένουμε στη φυλακή που έχουμε χτίσει μόνοι μας; Αν η ευτυχία βρίσκεται στα χέρια μας, ίσως θα έπρεπε να σταματήσουμε να στρουθοκαμηλίζουμε και να βγάλουμε το κεφάλι έξω….