Καμία αγάπη δεν σκοτώνει…

 

Στη ζωή δεν είναι όλα δούναι και λαβείν. Κάποιες φορές, ίσως τις περισσότερες, απλά δίνεις. Δίνεις γιατί το θέλεις, γιατί σου αρέσει, κι ας μην παίρνεις τίποτα πίσω.

Κι η αγάπη έτσι είναι. Μονόπλευρη , δική μας υπόθεση, με ανταπόκριση ή χωρίς. Αυτό δεν μειώνει την αξία της ούτε χάνει την ομορφιά της.

Σε κάθε πτυχή της ζωής μας υπάρχει η αγάπη, σε ότι κάνουμε.

Κι εσύ άνθρωπε βάφτισες  αγάπη τον εγωισμό στο συναίσθημα, έβαλες και το επίθετο υπερβολική για να έχεις ελαφρυντικά όταν δεν μπορείς να διαχειριστείς την απόρριψη και την έλλειψη ανταπόκρισης. Κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλό σου όταν δεν μπορείς να ελέγξεις τη συμπεριφορά σου και δανείζεσαι την αγάπη ως δικαιολογία.

Αυτό θα διδάξεις στα παιδιά σου;

Τι είναι η αγάπη; Τι σημαίνει να αγαπάς; Πότε η αγάπη γίνεται μίσος και πότε ένας αόρατος εχθρός;

 Δύσκολο να εξηγήσεις σε ένα παιδί πως γίνεται ο άνθρωπος που αγαπάς να σε πληγώνει, να σε πονά, να σε φυλακίζει και να σε μειώνει. Να σου κόβει το νήμα της ζωής τόσο άδικα και βάναυσα γιατί δεν μπορεί να συνεχίσει χωρίς εσένα, γιατί δεν μπορεί να αποδεχτεί ότι δεν του ανήκεις. Αυτό δεν είναι αγάπη. Είναι εγωισμός, μίσος, κακιά αρρώστια.

Κανένα έγκλημα πάθους δεν έγινε από αγάπη.

Η αγάπη δεν φέρνει κακιές ώρες, ούτε σου βάζει δεσμά και σε φυλακίζει.

Η αγάπη σε θέλει ελεύθερο , να πετάς και να ζεις, κι αυτή να σε ακολουθεί ,πιστά.

Οι άνθρωποι δεν ανήκουν σε κανέναν, παρά μόνο στον εαυτό τους, αυτόν έχουν από την αρχή μέχρι το τέλος, με συνοδοιπόρους ή όχι.

Αν δεν μπορείς να διαχειριστείς την απόρριψη , μην οπλίζεις το χέρι σου.

Αν δεν εισπράττεις αυτό που θέλεις, απλά φύγε, μην εκδικείσαι.

Αν αγαπάς και δεν αγαπιέσαι, δέξου του και μην πληγώνεις, δεν θα νιώσεις καλύτερα.

Αν αγαπάς έναν άνθρωπο να επιζητάς να είναι καλά, ότι κι αν κάνει, όπου κι αν είναι. Κι αν θέλει να είναι μαζί σου θα το κάνει από επιθυμία,  όχι από φόβο ούτε από ανάγκη.

Όχι δεν είναι αγάπη όταν προσπαθείς να επιβάλλεις το δικό σου θέλω, όταν θέλεις να ελέγχεις και να κόβεις τα φτερά. Δεν είναι αγάπη όταν ικανοποιείς το άρρωστο ΕΓΩ σου προσβάλλοντας και αγνοώντας.

Η αγάπη σκορπά χαμόγελα, δεν ματώνει αλλά απαλύνει τις πληγές, δεν κάνει την καρδιά σου να σταματά αλλά να χτυπά πιο δυνατά, δεν σε κάνει να δακρύζεις αλλά σκουπίζει τα μάτια σου απαλά, σου απλώνει το χέρι και νιώθεις τη ζεστασιά της.

Η αγάπη είναι προσωπικό συναίσθημα, δικό σου και μόνο, αυτό πρέπει να το αποδεχτείς. Τότε μόνο θα ελαττώσεις τον πόνο, θα δεις τη ζωή διαφορετικά και θα καταλάβεις ότι η ευτυχία δεν είναι άπιαστο όνειρο αλλά εξαρτάται από εμάς και μόνο. Όλα είναι στο μυαλό,  η καρδιά είτε ακολουθεί είτε χτυπά μόνη της υπομονετικά. Ας είναι …

 

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, 3η σελίδα

 

Άρχισες να μου γίνεσαι συνήθεια. Γλυκιά εξάρτηση. Σαν τότε… θυμάσαι; Όταν ήμουν κοριτσάκι και σε κρατούσα σφιχτά για να μην σε κλέψουν και δουν τα μυστικά μου.

Δεν άντεξα να μην σου γράψω. Είχα τόσο ανάγκη να μιλήσω κάπου που θα με ακούσουν  με ηρεμία, χωρίς εντάσεις, διαφωνίες, συμβουλές που μοιάζουν με διαταγή από ανθρώπους που δεν μπορούν να σε καταλάβουν και νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα. Έτσι είναι δυστυχώς. Δεν έχει νόημα να μιλάς σε κλειστά αυτιά και κυρίως σε κλειστά μυαλά. Χαμένος χρόνος.

Εσύ μ’ ακούς τόσο ήσυχα. Απλά μ ‘ ακούς…. Κι εγώ σου ανοίγω την καρδιά μου και ξετυλίγω τις σκέψεις μου στις φιλόξενες σελίδες σου. Να μαστε λοιπόν.

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το τέλος του καλοκαιριού  μου προκαλεί ένα αίσθημα μελαγχολίας αλλά από την άλλη αγαπώ το φθινόπωρο. Λατρεύω τη θάλασσα και τις στιγμές που μας χαρίζει, τα ηλιοβασιλέματα δίπλα στο κύμα και την αύρα που διαπερνά το κορμί και σε παρασύρει  να κλείσεις τα μάτια κι απλά να ονειρευτείς. Κι από την άλλη, το φθινόπωρο έχει τη δική του γοητεία. Η φύση είναι τόσο όμορφη με το χρυσαφί των δέντρων, κι η βροχή… Πόσο μ’ αρέσει ώρες ώρες. Νιώθω ότι ξεπλένει κάθε βρωμιά σ’ αυτόν τον κόσμο που υποφέρει κλεισμένος στο καβούκι του, να ακολουθεί τις δήθεν τάσεις των καιρών, σαν μαριονέτα σε μία παράσταση δίχως χειροκρότημα στο τέλος.

Μπερδεμένη κατάσταση. Γενικά είμαι μπερδεμένη με όσα βιώνω, βλέπω κι ακούω. Οι άνθρωποι έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους. Δεν ξέρουν τι θέλουν τελικά. Καμία ικανοποίηση. Κι αυτή η αποξένωση , πόσο με ενοχλεί να ήξερες. Κολλημένοι στα τηλέφωνά τους, όλη μέρα κι όλη νύχτα, ακόμη και στις προσωπικές τους στιγμές. Πόσο θλιβερό…. Το ξέρω. Παρασύρομαι κι εγώ πολλές φορές, το ομολογώ.

Ένας εγωισμός κυριαρχεί παντού, σε κάθε είδους σχέση. Άνθρωποι που διψούν για εκδίκηση, εκμετάλλευση, κοροϊδία, καθωσπρεπισμό. Τι σου λέω τώρα…. Κι όμως έτσι είναι.

Πόση υποκρισία κρύβεται πίσω από τα καλοσιδερωμένα πουκάμισα και τα σικάτα φορέματα…

Κοιτάω τη μάσκα μου . Αυτήν που με προστατεύει από την νέα αρρώστια και κρύβει το χαμόγελό μου, μουντζουρώνει το κραγιόν μου και ζορίζει την αναπνοή μου. Άρχισα να τη συνηθίζω. Ξέρω ότι κάποια στιγμή θα την πετάξω οριστικά. Αυτήν δεν με ενοχλεί τόσο. Με ενοχλούν οι άλλες οι μάσκες, αυτές της υποκρισίας. Φοριούνται εδώ και χρόνια και πολύ φοβάμαι ότι θα παραμείνουν στη μόδα. Βολεύει βλέπεις να πουλάς ένα ψεύτικο εγώ για να νιώσεις καλά, να ρουφήξεις το αίμα που χρειάζεσαι και μετά να φύγεις.

Τελικά η ευτυχία χάνεται όταν αρχίζεις να θεωρείς κάτι δεδομένο, ανθρώπους, πράγματα, καταστάσεις. Τίποτα δεν είναι δεδομένο, τίποτα δεν μας ανήκει για πάντα. Ακόμη κι ο χρόνος , κυλά τόσο γρήγορα κι είναι πολύτιμος, δεν πρέπει να χάνεται έτσι χωρίς νόημα. Άγχος για όλα. Ένα ατελείωτο άγχος. Μία ζωή να τρέχει κι εμείς απλά ακολουθούμε αντί να χαράζουμε μόνοι μας το δρόμο.

Κι όταν είμαστε ευτυχισμένοι αντί να πιστέψουμε πως το αξίζουμε, ψάχνουμε τα λάθη. Πως καταντήσαμε έτσι; Δύσπιστοι απέναντι στον εαυτό μας.

 

Βιαζόμουν να μεγαλώσω και τώρα γεμάτη εμπειρίες απλά απέχω από ότι δεν αξίζει. Άρχισε να με κουράζει το μέτριο και να με θυμώνει το ψεύτικο. Οπότε κλείνω πόρτες, γυρίζω το κεφάλι και προχωρώ. Δεν έχω χρόνο να σπαταλήσω , τα όνειρά μου με περιμένουν κι οι στόχοι μου είναι εκεί , μπροστά. Εκεί πηγαίνω και παίρνω μαζί μου μόνο ότι αξίζει να βαδίζει πλάι μου.

Αυτά για την ώρα λοιπόν. Τα λέμε…

 

Φθινοπώριασε…

 

Φθινόπωρο λοιπόν. Αγαπημένη εποχή.

Παρ’ ότι κάθε εποχή έχει τη δική της ομορφιά, το φθινόπωρο μας εκφράζει όλους. Μας επαναφέρει στην πραγματικότητα μετά την παραζάλη του καλοκαιριού. Σηματοδοτεί την αλλαγή. Μια αλλαγή  απαραίτητη για να ανανεωθούμε , να αποτινάξουμε από πάνω μας ότι περισσεύει και να κάνουμε χώρο σε οτιδήποτε νέο επιθυμεί να πάρει θέση στη ζωή μας, σε κάθε επίπεδο.  Δεν είναι μόνο η γκαρνταρόμπα μας που χρειάζεται ανανέωση, αλλά κι εμείς οι ίδιοι. Σαν τα δέντρα που αποχαιρετούν τα φύλλα τους κι υπομένουν τους χειμώνες, μέχρι τη στιγμή που θα ανθίσουν και πάλι. Έτσι ακριβώς είναι η ζωή μας.

 Οι στιγμές εναλλάσσονται , όμορφες, δύσκολες, ευχάριστες, δυσάρεστες, κάθε μία έχει τη δική της σημασία κι επιρροή στη ζωή μας. Χρειαζόμαστε μεταβατικές περιόδους για να προχωρήσουμε και να αλλάξουμε ότι δεν μας αρέσει κι ότι επιθυμούμε και σχεδιάζουμε εδώ και καιρό.  Η στασιμότητα και η αναμονή κουράζει από ένα σημείο και μετά.

Το καλοκαίρι αφήνει μια γλυκιά ανάμνηση  και δίνει την υπόσχεση ότι θα ξανασυναντηθούμε. Πιθανόν, διαφορετικοί, αλλά μπορεί και όπως ακριβώς μας αφήνει. Η λαχτάρα για τις ηλιόλουστες μέρες θα παραμένει μέσα μας, φυλαγμένη σαν μυστικό.

Το φθινόπωρο στέλνει τα δικά του μηνύματα. Τα φύλλα πέφτουν, καθώς περπατάς ακούς το θρόισμά τους.  Μελαγχολικός ο ήχος των ξερών φύλλων, δείχνουν νεκρά έτσι πεσμένα κάτω, χωρίς ίχνος ζωής, έκλεισε ο κύκλος τους, τη θέση τους θα πάρουν τα νέα φύλλα που θα στολίσουν τα κλαδιά όταν ο χειμώνας αποφασίσει να φύγει.

Μελαγχολική και η διάθεση όταν αφήνεις πίσω σου ότι σε πληγώνει κι είναι περιττό, νεκρό και άτονο, σαν τα ξερά φύλλα. Έτσι, πρέπει να φεύγει από πάνω ότι δεν κρατιέται γερά, ότι δεν έχει θέση πια στα κλαδιά μας, στη ζωή μας. Κι αυτή η βροχή, ξεπλένει κάθε τι που έχει κολλήσει σαν σκουπίδι και δεν λέει να φύγει, δροσίζει και με τον ήχο της ηρεμεί. Πόσο απαραίτητο.

Φθινόπωρο, λοιπόν. Με τα μικρά καλοκαιράκια του, μικρές δόσεις ευτυχίας πριν ο χειμώνας κάνει αισθητή την παρουσία του με την παγωμένη ανάσα του.

 Τα σχολεία παίρνουν ζωή, γεμίζουν χαρούμενες φωνές, οι δρόμοι βουίζουν γεμάτοι κίνηση, βιαστικά αυτοκίνητα και πολυάσχολους ανθρώπους. Όλοι έχουν επιστρέψει στην καθημερινότητα .

Φθινοπώριασε. Η φύση μεταμορφώνεται, ξεγυμνώνεται και κρατά μόνο αυτά που χρειάζεται.  Τα τζάκια ανάβουν σιγά σιγά, οι άνθρωποι έρχονται πιο κοντά, οι στιγμές γίνονται πιο ζεστές κι όλα αρχίζουν να μπαίνουν σε μία σειρά. Οι πρώτες βροχές δροσίζουν την ατμόσφαιρα, το άρωμα του καλοκαιριού υποχωρεί κι ο ζεστός καφές γίνεται η καλύτερη συντροφιά.

Φθινοπώριασε… Ας αλλάξουμε…