Αγαπημένο μου ημερολόγιο, 3η σελίδα

 

Άρχισες να μου γίνεσαι συνήθεια. Γλυκιά εξάρτηση. Σαν τότε… θυμάσαι; Όταν ήμουν κοριτσάκι και σε κρατούσα σφιχτά για να μην σε κλέψουν και δουν τα μυστικά μου.

Δεν άντεξα να μην σου γράψω. Είχα τόσο ανάγκη να μιλήσω κάπου που θα με ακούσουν  με ηρεμία, χωρίς εντάσεις, διαφωνίες, συμβουλές που μοιάζουν με διαταγή από ανθρώπους που δεν μπορούν να σε καταλάβουν και νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα. Έτσι είναι δυστυχώς. Δεν έχει νόημα να μιλάς σε κλειστά αυτιά και κυρίως σε κλειστά μυαλά. Χαμένος χρόνος.

Εσύ μ’ ακούς τόσο ήσυχα. Απλά μ ‘ ακούς…. Κι εγώ σου ανοίγω την καρδιά μου και ξετυλίγω τις σκέψεις μου στις φιλόξενες σελίδες σου. Να μαστε λοιπόν.

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το τέλος του καλοκαιριού  μου προκαλεί ένα αίσθημα μελαγχολίας αλλά από την άλλη αγαπώ το φθινόπωρο. Λατρεύω τη θάλασσα και τις στιγμές που μας χαρίζει, τα ηλιοβασιλέματα δίπλα στο κύμα και την αύρα που διαπερνά το κορμί και σε παρασύρει  να κλείσεις τα μάτια κι απλά να ονειρευτείς. Κι από την άλλη, το φθινόπωρο έχει τη δική του γοητεία. Η φύση είναι τόσο όμορφη με το χρυσαφί των δέντρων, κι η βροχή… Πόσο μ’ αρέσει ώρες ώρες. Νιώθω ότι ξεπλένει κάθε βρωμιά σ’ αυτόν τον κόσμο που υποφέρει κλεισμένος στο καβούκι του, να ακολουθεί τις δήθεν τάσεις των καιρών, σαν μαριονέτα σε μία παράσταση δίχως χειροκρότημα στο τέλος.

Μπερδεμένη κατάσταση. Γενικά είμαι μπερδεμένη με όσα βιώνω, βλέπω κι ακούω. Οι άνθρωποι έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους. Δεν ξέρουν τι θέλουν τελικά. Καμία ικανοποίηση. Κι αυτή η αποξένωση , πόσο με ενοχλεί να ήξερες. Κολλημένοι στα τηλέφωνά τους, όλη μέρα κι όλη νύχτα, ακόμη και στις προσωπικές τους στιγμές. Πόσο θλιβερό…. Το ξέρω. Παρασύρομαι κι εγώ πολλές φορές, το ομολογώ.

Ένας εγωισμός κυριαρχεί παντού, σε κάθε είδους σχέση. Άνθρωποι που διψούν για εκδίκηση, εκμετάλλευση, κοροϊδία, καθωσπρεπισμό. Τι σου λέω τώρα…. Κι όμως έτσι είναι.

Πόση υποκρισία κρύβεται πίσω από τα καλοσιδερωμένα πουκάμισα και τα σικάτα φορέματα…

Κοιτάω τη μάσκα μου . Αυτήν που με προστατεύει από την νέα αρρώστια και κρύβει το χαμόγελό μου, μουντζουρώνει το κραγιόν μου και ζορίζει την αναπνοή μου. Άρχισα να τη συνηθίζω. Ξέρω ότι κάποια στιγμή θα την πετάξω οριστικά. Αυτήν δεν με ενοχλεί τόσο. Με ενοχλούν οι άλλες οι μάσκες, αυτές της υποκρισίας. Φοριούνται εδώ και χρόνια και πολύ φοβάμαι ότι θα παραμείνουν στη μόδα. Βολεύει βλέπεις να πουλάς ένα ψεύτικο εγώ για να νιώσεις καλά, να ρουφήξεις το αίμα που χρειάζεσαι και μετά να φύγεις.

Τελικά η ευτυχία χάνεται όταν αρχίζεις να θεωρείς κάτι δεδομένο, ανθρώπους, πράγματα, καταστάσεις. Τίποτα δεν είναι δεδομένο, τίποτα δεν μας ανήκει για πάντα. Ακόμη κι ο χρόνος , κυλά τόσο γρήγορα κι είναι πολύτιμος, δεν πρέπει να χάνεται έτσι χωρίς νόημα. Άγχος για όλα. Ένα ατελείωτο άγχος. Μία ζωή να τρέχει κι εμείς απλά ακολουθούμε αντί να χαράζουμε μόνοι μας το δρόμο.

Κι όταν είμαστε ευτυχισμένοι αντί να πιστέψουμε πως το αξίζουμε, ψάχνουμε τα λάθη. Πως καταντήσαμε έτσι; Δύσπιστοι απέναντι στον εαυτό μας.

 

Βιαζόμουν να μεγαλώσω και τώρα γεμάτη εμπειρίες απλά απέχω από ότι δεν αξίζει. Άρχισε να με κουράζει το μέτριο και να με θυμώνει το ψεύτικο. Οπότε κλείνω πόρτες, γυρίζω το κεφάλι και προχωρώ. Δεν έχω χρόνο να σπαταλήσω , τα όνειρά μου με περιμένουν κι οι στόχοι μου είναι εκεί , μπροστά. Εκεί πηγαίνω και παίρνω μαζί μου μόνο ότι αξίζει να βαδίζει πλάι μου.

Αυτά για την ώρα λοιπόν. Τα λέμε…