Δύσκολος αλλά πολυπόθητος θησαυρός τα γηρατειά

Δύσκολος αλλά πολυπόθητος θησαυρός τα γηρατειά. Από τη μια τα φοβάσαι και θες να παρατείνεις τη νεότητα κι από την άλλη θέλεις να προλάβεις να τα ζήσεις, να ξετυλίξεις το νήμα της ζωής ως το τέλος. Φοβάσαι μήπως σου το κόψουν πρόωρα, φοβάσαι όμως και τον χρόνο, γιατί δεν ξέρεις τι φορτίο θα σου φέρει κι αν θα αντέξεις να το κουβαλήσεις. Σάμπως δεν κουβάλησες φορτία τόσα χρόνια; Αμέτρητα, δυσβάσταχτα και βαριά.

Τα γηρατειά στο μυαλό των νέων ανθρώπων φαίνονται ως ο μεγάλος στόχος. «Να γεράσω ήσυχα και ήρεμα, λέμε, να χαρώ τα εγγονάκια μου, να δω τα παιδιά μου να προκόβουν, να ξεκουραστώ επιτέλους από το καθημερινό μεροκάματο. Να σηκώνομαι νωρίς το πρωί, να πίνω τον καφέ μου στο μπαλκόνι, να ποτίζω τα λουλούδια μου, ίσως να έχω και μία γάτα ή ένα σκύλο να μου κρατάει συντροφιά ή ένα καναρίνι να μου κελαηδά γλυκά, κι αν είμαι τυχερός δίπλα μου τον άνθρωπό μου, να αναπολούμε μαζί όλα όσα ζήσαμε και να νιώθουμε περήφανοι για όσα έχουμε καταφέρει.

Η ζωή είναι τόσο όμορφη και γλυκιά κι όσο περνούν τα χρόνια η ανάγκη για ζωή γίνεται όλο και πιο έντονη και η κάθε μέρα πολύτιμη. Αυτό που έχει σημασία είναι να ζεις αξιοπρεπώς ακόμη κι όταν ο χρόνος έχει αφήσει έντονα τα σημάδια πάνω σου. Να μπορείς να φροντίζεις τον εαυτό σου, να έχεις φαγητό, στέγη, την φροντίδα που χρειάζεσαι κι έναν άνθρωπο να σε νοιάζεται και να σε περιποιείται. Η μοναξιά είναι δύσκολη σε κάθε ηλικία. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να ζει μόνος, κι όσοι επιλέγουν ή αναγκάζονται να το κάνουν, πληρώνουν το τίμημα αυτής της ελευθερίας.

Οι άνθρωποι γερνούν, αλλάζουν, φθείρονται και κάποια στιγμή γίνονται  ανήμποροι. Φοβούνται την εγκατάλειψη από τους δικούς τους ανθρώπους, αλλά δεν θέλουν να γίνονται βάρος, έχουν αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό. Παλεύουν καθημερινά να δαμάσουν το κουρασμένο τους σώμα, αντιστέκονται στην εγκατάλειψη των δυνάμεων τους κι επιμένουν, κι ας μην ακούν τόσο καλά, κι ας μην βλέπουν τόσο καλά. Τους αρκεί που μπορούν και σκέφτονται και κυρίως που μπορούν και θυμούνται. Ο χειρότερος φόβος είναι η λησμονιά. Να μην ξεχάσουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα, να μην μπορούν να αναγνωρίσουν το παιδί τους, να μην θυμούνται τον εαυτό τους.

Το καλύτερο μέρος για έναν ηλικιωμένο είναι η επαρχία, τα όμορφα χωριά μας, μικρά στολίδια, γεμάτα καθαρό αέρα, πετρόκτιστα σπίτια και περιποιημένες αυλές. Εκεί θα συναντήσεις τον παππού και τη γιαγιά, στο σοκάκι, στο παγκάκι ή στην πλατεία του χωριού, να σε καλοδεχθεί και να σε ρωτήσει ποιος είσαι κι από που έρχεσαι. Εκεί θα σου προσφέρουν καφέ ελληνικό, γλυκό του κουταλιού κι αν είσαι και τυχερός θα σε προξενέψει.

Αυτοί οι άνθρωποι κρατούν ζωντανά τα χωριουδάκια μας και τους οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ. Μία επίσκεψη στα χωριά αυτά είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε κι αν καταφέρουμε να ζωντανέψουμε και πάλι την επαρχία τότε θα έχουμε κάνει ένα μεγάλο θαύμα. Ευχή όλων μας να καταφέρουμε να γεράσουμε, με αξιοπρέπεια, με φροντίδα κι όχι εγκαταλελειμμένοι σε ένα γηροκομείο ή νοσοκομείο να περιμένουμε το θάνατο βασανιστικά.