Πόσο λαϊκισμό θα υποστούμε ακόμη…

Η πιο δύσκολη πρόκληση της παθογενούς φιλελεύθερης δημοκρατίας του 21^ου αιώνα είναι η καταπολέμηση του λαϊκισμού.

Στη σύγχρονή του μορφή, ο λαϊκισμός αποτελεί ένα παράσιτο της πολιτικής εξουσίας που γοητεύει τους ασκούντες, καθώς δίνει την αίσθηση ότι διεκδικούν τα οφέλη τους μέσω δημοκρατικών και αντιπροσωπευτικών διαδικασιών.

Η πανδημία που χτύπησε τον πλανήτη εδώ και ενάμιση χρόνο περίπου, έφερε στην επιφάνεια πολλά προβλήματα, όχι μόνο στην έλλειψη σωστών στρατηγικών στην άσκηση  πολιτικής εξουσίας αλλά ανέδειξε και την παθογενή κριτική στάση του πλήθους, την κοινωνική πόλωση και την συνεχόμενη διεισδυτική τάση των μέσων κοινωνικών δικτύωσης στις ζωές των ανθρώπων.

Ας αναρωτηθούμε με ποιο σκεπτικό η κυβέρνηση προσπαθεί να προστατέψει τους πολίτες από τον θανατηφόρο ιό ασκώντας  ψυχολογικό πόλεμο , επιβάλλοντας οικονομικές τιμωρίες και  διασπείροντας τον διχασμό. Οι καλοί και οι κακοί. Οι υπάκουοι και οι αρνητές. Τα ΜΜΕ κατέληξαν να παίζουν το ρόλο των ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Μπαίνει το κέρμα και παίζουν αυτό που θέλει ο έχων τα χρήματα.

Τα υποτιθέμενα προνόμια που θα δωθούν στους εμβολιασμένους είναι ένα ακόμη μέσο που ενισχύει την στοχοποίηση αυτής της μερίδας των πολιτών που έχουν χαρακτηριστεί ως αρνητές ή ανεύθυνοι ακόμη, και υποτιμά την δημόσια υγεία, διότι με ένα χαρτζιλίκι των 150€ η κυβέρνηση προσπαθεί να πετύχει το αυτονόητο.

Η εκστρατεία εμβολιασμού έχει πολλά μελανά σημεία που δικαιολογημένα εξοργίζει πολλούς και δημιουργεί ερωτηματικά. Ως αποτέλεσμα η επιστήμη έχει αρχίσει και αμφισβητείται από πολλούς και η προσπάθεια αντιμετώπισης μίας νόσου που άλλαξε τον τρόπο ζωής ενός ολόκληρου πλανήτη έχει εξευτελιστεί. Το διαδίκτυο γέμισε  φωτογραφίες με ενέσεις, μπράτσα και γυμνόστηθους, ο κάθε σχετικός - άσχετος εκφράζει την επιστημονική του άποψη για την ιατρική επιστήμη σε μια προσπάθεια χειραγώγησης της μάζας , προσπαθώντας να ικανοποιηθεί με like και σχόλια και η πληροφόρηση έγινε αντικείμενο πολιτικής προπαγάνδας.

Αξίζει να σημειωθεί πως κάθε επιτρεπόμενη κίνηση από τους απελευθερωμένους πολίτες θα ελέγχεται ηλεκτρονικά , με ότι αυτό συνεπάγεται. Μήπως  τελικά η κάρτα ελευθερίας είναι κάρτα ελέγχου που θα δημιουργεί την ψευδαίσθηση της ελεύθερης επιλογής αλλά δεν θα είναι; 

Ζούμε ένα σύγχρονο 1984 του Όργουελ σε μία κοινωνία με δήθεν προνομιούχους.

Κλείνω με αυτό:

«Ένα δημοκρατικό σύστημα δημιουργείται, επιζεί και προοδεύει όταν η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών αποδέχεται τους κανόνες της λειτουργίας του και τους θεωρεί εξίσου πολύτιμους με την ικανοποίηση επιμέρους κοινωνικών αιτημάτων. Αν αυτό υπάρχει, κανένας λαϊκιστής από μόνος του δεν αρκεί για να καταλύσει την δημοκρατία», Άγγελος Χρυσόγελος,  ερευνητής στο Global Populism Cluster του Weatherhead Center του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ και συγγραφέας του βιβλίου «Λαϊκισμός».

Δημοσιεύτηκε στο togethermag.gr

Η γνώμη του κόσμου

 

Μεγαλώνουμε με κανόνες. Από μικρή ηλικία μαθαίνουμε την υπακοή, τον σεβασμό. Μαθαίνουμε ότι στη ζωή υπάρχουν όρια που δεν πρέπει να ξεπερνάμε, γιατί  δεν είναι σωστό. Μαθαίνουμε να έχουμε καλούς τρόπους, να είμαστε ευγενικοί, να σεβόμαστε τις αρχές και τις αξίες της ζωής, να αγαπάμε την οικογένειά μας, τους φίλους μας, τον συνάνθρωπό μας, τα ζώα, το περιβάλλον. Στο μυαλουδάκι μας το εύπλαστο φυτεύονται ιδέες  για το πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε, πως να μιλάμε, τι να κάνουμε για να αρέσουμε στους άλλους, τι να κάνουμε για να μην δυσαρεστούμε τους άλλους.

 

Μεγαλώνουμε μέσα σε καλούπια που φτιάχνει η κοινωνία μας. Καλούπια που ταιριάζουν σε ανθρώπους ανάλογα με την κοινωνική τάξη, την οικονομική κατάσταση, την καταγωγή ή τη θρησκεία.  Στο σχολείο και στο οικογενειακό περιβάλλον μαθαίνουμε για το καλό και το κακό, για το σωστό και το λάθος. Μεγαλώνουμε ακολουθώντας αυτούς τους κανόνες και προσπαθώντας να μην ξεφύγουμε από τα όρια που βάζει η κοινωνία, γιατί τότε θα μας σχολιάσουν. Γιατί η γνώμη του κόσμου μετράει, μας επηρεάζει, μας ενδιαφέρει. Δεν μας αρέσει να έχουν οι άλλοι άσχημη γνώμη για μας. Και κάπως έτσι μεγαλώνουμε δίνοντας σημασία στην εικόνα μας. Αυτό που δείχνουμε προς τα έξω. Το κοινωνικά αρεστό. Τι γίνεται όμως με το περιεχόμενο; Και κατά πόσο ταιριάζει με το εξωτερικό περίβλημα;

 

Από τη μία τα καλούπια και από την άλλη να σου λένε να είσαι ο εαυτός σου. Κάτι δεν ταιριάζει εδώ. Κανείς δεν θέλει ανεξέλεγκτους και επικίνδυνους ανθρώπους μέσα στην κοινωνία, ανθρώπους χωρίς τρόπους και αρχές, όμως πρέπει να αναρωτηθούμε εάν θέλουμε να είμαστε μαριονέτες μίας κοινωνίας που επιβάλλει κανόνες που κάποιοι ίσως δεν ταιριάζουν σε πολλούς ανθρώπους.

 

Ίσως να μην  θέλω να μάθω γαλλικά και πιάνο, να μου ταιριάζει κάτι άλλο. Η ηλεκτρική κιθάρα για παράδειγμα. Μου αρέσει ο ήχος της. Κάνει περισσότερο θόρυβο. Ίσως να μου αρέσει ο θόρυβος, γιατί βγάζει μία ζωντάνια. Δεν ταιριάζει σε όλους η ησυχία.

 

 Ίσως να μην θέλω να σπουδάσω μόλις τελειώσω το σχολείο, να θέλω να κάνω κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό. Ίσως να το κάνω αργότερα, όταν θα είμαι σε ηλικία να αποφασίσω τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Να ανακαλύψω το κρυφό μου ταλέντο και να το ξετυλίξω. Ίσως να είμαι διαφορετικός και να ξεχωρίζω. Να μην ανήκω στο πλήθος που κατευθύνεται από στερεότυπα που ίσως να είναι λάθος. Στερεότυπα που αφορούν την εξωτερική εμφάνιση, την κοινωνική θέση, τη μόρφωση, τη συμπεριφορά, τη σεξουαλικότητα. Ίσως να διαφέρω και να είναι καλύτερα. Ίσως να είμαι το ασχημόπαπο που γίνεται κύκνος. 

 

 Ίσως να μην θέλω να κάνω οικογένεια νωρίς, ίσως αργότερα ή καθόλου. Ίσως να μην θέλω να κάνω παιδιά, για δικούς μου λόγους ή να κάνω  όταν είμαι έτοιμη να ανταποκριθώ σ’ αυτόν τον ρόλο υπεύθυνα. Δικαίωμά μου. Επιλογή μου.

 

Ίσως να μην θέλω να φύγω από το σπίτι όταν τελειώσω το σχολείο ή τις σπουδές μου, να μου αρέσει η θαλπωρή των γονιών, η ζεστασιά του σπιτιού, μέχρι όποια ηλικία επιλέξω εγώ. Αλλά μπορεί και να θέλω να φύγω νωρίς, να ανοίξω τα φτερά μου να πετάξω, έχοντας τους δικούς μου ανθρώπους πάντα στο πλευρό μου. Να με στηρίζουν και να με ενθαρρύνουν. Αυτό μετράει για μένα.

 

Ποιός ή ποιοί είναι αυτοί που θα αποφασίσουν τι πρέπει να κάνω στη ζωή μου και πότε;

 

Τι μου ταιριάζει και τι με πνίγει;

 

Μπορεί να μην έχω αποφασίσει ακόμη  τι θέλω να κάνω, να θέλω να δοκιμάσω, κι ας αποτύχω, όμως σίγουρα δεν θέλω να είμαι μαριονέτα μίας κοινωνίας που προωθεί συγκεκριμένα πρότυπα, που δεν μου ταιριάζουν, στοχοποιεί το διαφορετικό, σχολιάζει και επικρίνει.  Κανείς δεν είναι καλύτερος από τον άλλον, όλοι μας έχουμε την αξία μας, τα υπέρ και τα κατά που λένε. Κάθε άνθρωπος μία ξεχωριστή προσωπικότητα με τη δική του θέση μέσα στην κοινωνία, που από τη μία σέβεται τους κοινωνικούς κανόνες που ορίζουν μία αρμονική συνύπαρξη, από την άλλη όμως θέτει τα δικά του όρια σε ότι τον αφορά και αποφασίζει πότε και εάν θα τα ξεπεράσει. Κάποιες φορές, ίσως και πολλές, χρειάζεται και η υπέρβαση.

 

Ίσως δεν πρέπει να δίνουμε και τόσο μεγάλη σημασία στη γνώμη των άλλων. Ο κόσμος πάντα σχολιάζει και θα συνεχίσει να το κάνει. Αρέσκεται στο κουτσομπολιό και στην κριτική. Όσο κι αν φαίνεται εγωιστικό ή παράξενο, τελικά δεν με νοιάζει τι θα πει ο κόσμος. Δεν με νοιάζει η γνώμη των άλλων, των πολλών. Με νοιάζει η γνώμη των λίγων, αυτών των ανθρώπων που εκτιμώ και αγαπώ και ξέρω ότι θέλουν το καλό μου. Αυτών που  χαίρονται με τη χαρά μου και λυπούνται με τη λύπη μου. Αυτών που στα δύσκολα θα απλώσουν το χέρι τους και στα λάθη μου θα μου δείξουν την ανθρώπινη πλευρά της ζωής. 

 

Αυτών που θα καταλάβουν τις ανάγκες μου και θα κατανοήσουν τις επιλογές μου.

 

Με νοιάζει ο εαυτός μου και οι άνθρωποι που αγαπώ. Δεν θέλω αλυσίδες στα χέρια μου.

 

Θέλω την αξιοπρέπειά μου και τα όνειρά μου σε μία βαλίτσα.

Στρουθοκαμηλίζουμε…

 

Έχουμε την τάση να κρυβόμαστε, να βάζουμε το κεφάλι μας μέσα στο έδαφος για να μη δούμε την πραγματικότητα. Αυτήν την πραγματικότητα που δεν πρόκειται να αποφύγουμε όσο κι αν θέλουμε. Το σώμα μας εκτεθειμένο, σε πειρασμούς, κινδύνους, πάθη επιθυμίες, άγριους ανέμους και καταιγίδες. Μπορεί να κρύβουμε τα δάκρυα στα μάτια μας, όμως αυτά της ψυχής ξεχειλίζουν. Κρύβουμε το κεφάλι μας, αγνοούμε τη λογική μήπως; Ή όχι; Το κορμί ευάλωτο στα χτυπήματα. Ίσως μας είναι πιο εύκολο αυτό. Ο σωματικός πόνος περνά, ενώ ο ψυχικός είναι αφόρητος. Κρυβόμαστε να μην δούμε αυτό που έρχεται μπροστά μας. Μία πόρτα που πίσω της ίσως κρύβει κινδύνους ίσως όμως και την ευτυχία που τόσο καιρό ποθούμε σαν τρελοί.

Κρυμμένοι πίσω από τα δάχτυλό μας, παλεύουμε με τα πρέπει και τα θέλω, με τη λογική και την τρέλα. Οι ευθύνες μας τρομάζουν και οι υποχρεώσεις μας πνίγουν. Δεν αντέχουμε να αποδεχτούμε ότι πίσω από την ατσαλάκωτη εικόνα, υπάρχει ένας άνθρωπος, με ευαισθησίες, πάθη, επιθυμίες και  όνειρα. Τον κρύβουμε αυτόν τον άνθρωπο. Χώνουμε το κεφάλι του βαθιά στο χώμα να μη βλέπει τους πειρασμούς και την ομορφιά που υπάρχει γύρω. Αυτήν την μεθυστική ομορφιά, σαν το τραγούδι των σειρήνων. Τον προσέχουμε τελικά αυτόν τον άνθρωπο ή μήπως τον φυλακίζουμε;

Κρυβόμαστε από το άγνωστο ή μένουμε στη φυλακή που έχουμε χτίσει μόνοι μας; Αν η ευτυχία βρίσκεται στα χέρια μας, ίσως θα έπρεπε να σταματήσουμε να στρουθοκαμηλίζουμε και να βγάλουμε το κεφάλι έξω….

Να αγαπάς αυτό που είσαι

 

Αυτό που βλέπεις είναι το σώμα μου και μου αρέσει. Έτσι όπως είναι. Το αγαπώ γιατί μου θυμίζει όλα όσα έχω ζήσει. Οι ρυτίδες στο πρόσωπό μου δείχνουν ότι η ζωή κυλά φυσιολογικά κι ο χρόνος περνά απαλά από πάνω μου αφήνοντας τα ίχνη του. Λατρεύω όμως αυτές τις ρυτίδες γύρω από τα χείλη μου, αυτές που μου θυμίζουν πόσο έχω γελάσει, πόσα χαμόγελα σκόρπισα και πόσες φορές το πρόσωπό μου έλαμπε από ευτυχία. Η κούραση που αποτυπώνεται πολλές φορές πάνω μου, δείχνει πόσο δυνατή είμαι και τα σημάδια από στιγμές δύσκολες με κάνουν να νιώθω περήφανη που βγήκα αλώβητη από τις μπόρες που πέρασα.

Δεν ντρέπομαι ούτε για τις ραγάδες μου ούτε για τη κυτταρίτιδα μου γιατί μου θυμίζουν ότι είχα την ευλογία να νιώσω τη χαρά τη μητρότητας, να φυλάω μέσα μου για εννέα μήνες μία νέα ζωή. Μία ζωή που της έδωσα πνοή και σήμερα την αντικρίζω και νιώθω μόνο περηφάνεια. Κάποια σημάδια στο σώμα μας , μας θυμίζουν στιγμές που παλέψαμε να κρατηθούμε στη ζωή, μάχες που δόθηκαν και δυσκολίες που ξεπεράστηκαν με δύναμη ψυχής.

Μου αρέσει να περιποιούμαι το σώμα μου, ναι. Γιατί το αγαπώ και το θέλω. Το κάνω για μένα όμως όχι για να αρέσω. Κι αν κάποιες φορές το παραμελήσω, δεν νιώθω ενοχές. Ίσως να μην μου φτάνει ο χρόνος, ίσως να είμαι κουρασμένη, ίσως να βάλω άλλες προτεραιότητες. Επιλογή μου είναι.

Αρνούμαι κάθε ψεύτικο πάνω μου γιατί δεν είμαι εγώ. Αρνούμαι να γίνω μία ψεύτικη κούκλα μόνο και μόνο για να ταιριάξω σε μία κοινωνία αφιλόξενη και κομπλεξική.

Σέβομαι τον εαυτό μου και τον φροντίζω. Δεν θέλω την τελειότητα γιατί είναι μια ουτοπία. Κάθε ατέλεια πάνω μου, κάθε σημάδι αποτελεί τη δική μου τελειότητα.

Αυτό που βλέπεις είναι το σώμα μου και μου αρέσει. Το προστατεύω και το φυλάω γι’ αυτούς που θα το αγαπήσουν όπως είναι , τέλειο με ατέλειες.

Αυτό το ανθρώπινο, το αληθινό…

 

Ανθρώπινο είναι να λυγίζεις, ανθρώπινο είναι να συνεχίζεις και να προχωράς με σπασμένα τα φτερά και πληγωμένα τα πόδια σου. Είτε κοιτάς πίσω, είτε όχι, προχωράς. Η ζωή σε οδηγεί κι εσύ ακολουθείς. Κουβαλώντας χαμόγελα, δάκρυα, χαρά, πόνο, όνειρα, φιλοδοξίες, στόχους και λάθη. Ίσως το πιο βαρύ φορτίο, τα λάθη, απαραίτητο να σε κρατά σταθερό στους δυνατούς ανέμους των νέων εμπειριών. Όσες φορές κι  αν έχεις μετανιώσει για στιγμές που  δεν μπόρεσες να ελέγξεις τον εαυτό σου, μην νιώθεις ενοχές, είναι ανθρώπινο.

Ανθρώπινο είναι να εκφράζεσαι όπως νιώθεις, να μιλάς όπως θες, να γελάς δυνατά, να δακρύζεις μέχρι τα μάτια σου να στερέψουν, να αγαπάς με όλη τη δύναμη της ψυχής σου, να ερωτεύεσαι χωρίς λογική, να κατακτάς στόχους και να ανεβαίνεις ένα ένα τα σκαλοπάτια της ζωής. Ανθρώπινο είναι να κάνεις λάθος επιλογές, να αστοχήσεις, να πέσεις. Σημασία έχει να σηκωθείς, να προσπαθήσεις ξανά και να μάθεις. Κάθε εμπειρία κι ένα μάθημα ζωής. Ανθρώπινο και συνάμα όμορφο να απλώσεις το χέρι σου και να ζητήσεις ένα στήριγμα, από τους ανθρώπους που ξέρουν να στέκονται δίπλα σου και να βαδίζουν μαζί σου, στα μονοπάτια της λογικής και της τρέλας. Ανθρώπινο είναι να ξεσπάσεις , να θυμώσεις και να διώξεις κάθε τοξικό που απειλεί την ευτυχία σου.

Δεν χρειάζεται να δικαιολογηθείς για τίποτα και σε κανέναν. Μόνο στον εαυτό σου. Εκεί χρωστάς τις μεγάλες εξηγήσεις για τις στιγμές που δεν τον αγάπησες όσο θα έπρεπε, που δεν τον προστάτεψες και τον άφησες εκτεθειμένο στα άγρια ΕΓΩ που τον περιτριγύριζαν.

Η ζωή είναι γεμάτη εμπειρίες. Η μία ακολουθεί την άλλη, κι όλες μαζί  συνδέονται με έναν τρόπο μοναδικό. Γι’ αυτό συνέχισε να ζεις κι ας μην υπακούς πάντα στους κανόνες. Ανθρώπινο είναι.